Nathaniel M. Bronx „Upiorny mleczarz”

Upiorny mleczarz, wożący pod derką rodzanice – to zdanie na pewno pozostanie mi w pamięci po lekturze „Upiornego mleczarza” Nathaniela M. Bronxa. Nazwisko to rzecz jasna pseudonim, pod którym schował się jakiś polski autor, nie wiadomo kto. W każdym razie mnie nie udało się ustalić prawdziwego nazwiska. Zacytowane zdanie przyczepiło się do mnie, nie wiem dlaczego, ale mi się podoba i na pewno zawsze będzie kojarzyło z tą książką. Bo czy to jest powieść, czy opowiadanie, to ciężko rozstrzygnąć. Z pewnością grubością nie grzeszy.
Fabuła „Upiornego mleczarza” w dużej mierze czerpie z mitologii słowiańskiej. Wspomniane już rodzanice (rodzenice) to słowiańskie demony przeznaczenia, które zjawiały się u kołyski noworodka, by przydzielić mu los na resztę życia. W intrydze utworu również odgrywają ważną rolę.
Głównym bohaterem powieści jest prywatny detektyw Victor Swarożyc (tak, tak nazwisko was nie myli), który ma wyjaśnić sprawę zaginięcia pewnej dziewczyny. Tymczasem mieszkańcy małego miasteczka zaczynają ginąć w tajemniczych okolicznościach, a palce maczał w tym pewien mleczarz. W okolicy niebawem zaroiło się od rodzanic, kłobuków, krasnoludków, żyrów, strzyg, koboldów i innego tałatajstwa, a z całym bałaganem musiał uporać się nie kto inny, jak Swarożyc. W miłym towarzystwie nowo poznanej pięknej kobiety.
Jestem zwolenniczką korzystania z zasobów mitologii, a może raczej demonologii słowiańskiej. Jednak „Upiorny mleczarz” jest przykładem, że nie zawsze wychodzi to książce na dobre. Być może autor chciał upchnąć w niej zbyt wiele i zwyczajnie przedobrzył. W niewielkiej objętościowo książeczce mamy i boga chodzącego po ziemi, i mleczarza zajmującego się hodowlą rodzanic, i całe magiczne pomniejsze tałatajstwo, i dualistyczną koncepcję świata (opozycja Dadźbóg – Czarnobóg), i diabelski cyrograf, a nawet Kaligulę…. Można dostać zawrotu głowy, a wszystkie wątki troszeczkę się nie kleją. Nie udało się stworzyć klimatu zagrożenia, nadchodzącej apokalipsy, mimo że trup ściele się gęsto, brama została uchylona, a świt nie nadszedł. Dialogi momentami są sztywne.
Mam też problem z określeniem miejsca akcji. Z jednej strony nie jest to raczej Polska. Nazwiska bohaterów: Emma, Janet Bishop, Butterfly i problemy z wymówieniem nazwiska Swarożyc świadczą o tym jednoznacznie. Z drugiej jednak strony nazwy ulic – Browarna, Krzywy Zaułek, Żałobny Trakt i przede wszystkim wioska Bogumiłowniki, z wymową której Emma nie ma problemów, kierują nieubłaganie myśli w stronę Polski.
„Upiorny mleczarz” to przykład zmarnowania niezłego w gruncie rzeczy pomysłu. Jedno zapadające w pamięć zdanie plus niezły pomysł to za mało.
Autor: Nathaniel M. Bronx
Tytuł: „Upiorny mleczarz”
Wydawnictwo: Skrzat
Liczba stron: 120
Data wydania: 2007

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Karl Edward Wagner „Kane. Bogowie w mroku”

Obraz
  Kane. Bogowie w mroku Karla Edwarda Wagnera to pierwszy z trzech zaplanowanych tomów poświęconych tej postaci, jakie mają ukazać się w serii Eony wydawnictwa Vesper. Znajdują się w nim: powieść Sploty mroku , opowiadania: Zaduma nad żalem w mym sercu , Zimne światło , Miraż oraz wiersz Cień Anioła Śmierci . Ponadto Marcin Pągowski przygotował dodatki pozwalające bliżej poznać ten świat. Kane to modelowy wręcz przykład postaci splecionej nie z dobra i zła, ale z szarości. Zainspirowany postacią biblijnego Kaina, przyniósł światu przemoc, za którą został ukarany długowiecznością. Owszem, można go zabić, ale to niewdzięczne zadanie, ponieważ walczy doskonale i szybko się regeneruje. Tym niemniej, jest to możliwe. Ale Kane to także buntownik sprzeciwiający się szalonemu bóstwu, które stworzyło ludzi wyłącznie dla własnej rozrywki i przyjemności. To koncept, o którym wspominał H. P. Lovecraft w opowiadaniu W górach szaleństwa , zaczerpnięty z mitologii sumeryjskiej, która tak właśni
Czytaj więcej

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Twórcy „The Originals” zaserwowali nam spory przeskok czasowy. Od wydarzeń przedstawionych w finale trzeciego sezonu minęło pięć lat. I nadchodzi to, co było formalnością – Mikaelsonowie zostają przebudzeni. Dobrze, że twórcy odhaczyli to szybko i bezboleśnie. Bo w to, że Mikaelsonowie powstaną, chyba nikt nie wątpił? Z tym, że nie mają już tak łatwo jak wcześniej. Zostali pokonani, a Marcel, nowy król Orleanu, może zabić ich bez trudu. To dla nich zupełnie nowa sytuacja.          Klaus chce nadrobić stracony czas i zbliżyć się do całkiem już sporej Hope. Tymczasem nadciąga poważne zagrożenie, plaga, która nęka Nowy Orlean od wielu lat. Za sprawą demona o imieniu The Hollow (Pustka) zaczynają znikać dzieci. W kręgu jego zainteresowań jest też Hope. A stary znajomy demona to kierujący obecnie sabatami Nowego Orleanu Vincent.          Czwarty sezon „The Originals” liczy tylko trzynaście odcinków i jest zbudowany wokół jednego głównego wątku – walki z Hollow. Sam pomysł twórców na t
Czytaj więcej

…i do kotła wraca – Sarah J. Maas „Dwór mgieł i furii”

Obraz
Baśnie kończą się ślubem bohaterów, którzy żyją potem długo i szczęśliwie, i nie dotykają ich kłopoty dnia codziennego. Sarah J. Maas zostawiła bohaterów „Dworu cierni i róż” w takiej właśnie sytuacji. Główny czarny charakter, Amarantha, została pokonana, a Feyra znów wpadła w ramiona Tamlina. Wydaje się więc, że wszystko zmierza do szczęśliwego zakończenia. Jednak Feyra nie może zapomnieć o tym, co musiała zrobić pod Górą. Niezbyt dobrze odnajduje się w roli skrępowanej zasadami etykiety księżnej. Nie pomaga nowe, nieśmiertelne ciało, do którego wciąż nie może się przyzwyczaić. No i jest jeszcze Rhysand, książę Dworu Nocy, który nie zamierza zrezygnować z praw, wynikających z jego umowy z Feyrą.
Czytaj więcej

A zaczęło się od kotła – Sarah J. Maas „Dwór cierni i róż”

Obraz
„Dwór cierni i róż” Sarah J. Maas przeczytali już chyba wszyscy, więc i ja potrafiłam nadrobić zaległości. Jest to pierwsza książka tej autorki po jaką sięgnęłam, więc nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać. Dziewiętnastoletnia Feyra mieszka z ojcem i dwójką starszych sióstr w nędznej chacie. Jest łowczynią, poluje, by wyżywić rodzinę. A zima tego roku jest wyjątkowo sroga. Toteż Feyra nie waha się przed zabiciem potężnego, szarego wilka. Niebawem w jej chacie zjawia się Tamlin i żąda, by dziewczyna zapłaciła za swój czyn. Wilk był mieszkańcem Prythianu, magicznej krainy z drugiej strony Muru. Zgodnie z zapisami pradawnego Traktatu Feyra musi odpokutować swoją winę, udając się na resztę życia do Prythianu.
Czytaj więcej