Książka to okno na świat

  22 maja 2011 roku czyli dokładnie dziesięć lat temu na blogu Książka to okno na świat ukazał się pierwszy wpis – recenzja książki Bezduszna Gail Carriger. Tak, mój blog ma już dziesięć lat. Jeżeli trudno Wam w to uwierzyć, to przyznaję, że mnie chyba jeszcze bardziej. Założyłam go spontanicznie, bez wielkich planów i przygotowań, ponieważ chciałam podzielić się swoją opinią o książkach, a tak się złożyło, że w tym okresie nie miałam obok siebie osób czytających. I tak sobie piszę. Mam oczywiście świadomość, że ta dziesiątka szumnie wygląda, a w rzeczywistości trafiały mi się lata, gdy pisałam bardzo mało. Nawet teraz moja aktywność nie jest jakaś ogromna, choć publikuję znacznie regularniej niż kiedyś. Przyzwyczaiłam się, wprowadziłam miesięczne podsumowania i to pozwoliło mi lepiej ogarnąć posty. A przede wszystkim po prostu to lubię. Lubię pisać, dzielić się z Wami swoimi przemyśleniami na temat książek i seriali. Nie narzucam sobie niczego, jeżeli mi się nie chce, to nie piszę

  Na skutek błędu w obliczeniach statek rozbija się na niezbadanej planecie zwanej Edenem. Wszyscy członkowie załogi – Inżynier, Fizyk, Chemik, Cybernetyk, Doktor i Koordynator – przeżyli, ale uszkodzenia są bardzo poważne, a szanse na przetrwanie niewielkie. Jednemu z członków załogi wydaje się, że przed katastrofą dostrzegł na Edenie coś, co przypominało miasto. Być może tam znajdą pomoc. Ruszają więc w głąb nieznanej planety i stopniowo odkrywają elementy cywilizacji stworzonej przez tutejsze istoty, symbioty, przez ludzi nazwane dubeltami. Nic jednak nie ma sensu przynajmniej z punktu widzenia przybyszy, a ponadto Ziemianie natykają się na masowe groby. Co tak naprawdę dzieje się na Edenie? Powieść Eden Stanisława Lema została wydana po raz pierwszy w 1959 roku. Wcześniej była drukowana w odcinkach w czasopiśmie Trybuna Robotnicza i uznaje się ją za dzieło rozpoczynające okres dojrzałej twórczości pisarza. Jest skupiona według tego samego problemu co Solaris – niemożności naw

Kadr z serialu Cień i kość , Netflix,2021 Czy Cień i kość na podstawie książki Leigh Bardugo o tym samym tytule to serial fantasy, na który czekałam najbardziej? Nie, zdecydowanie niecierpliwiej wypatruję serialowych wersji Koła Czasu Jordana czy hucznie zapowiadanego serialu Amazona rozgrywającego się w Śródziemiu. Ale byłam ciekawa, jak twórcy poradzą sobie z tą, nie ukrywajmy, dość sztampową historią. I udało im się to nadspodziewanie dobrze. Tak dobrze, że bez wahania mogę stwierdzić, że w przypadku Cienia i kości ekranizacja jest lepsza niż książkowy oryginał.   Cień i kość to historia młodej kartografki Aliny Starkov, która okazuje się dysponować niezwykłą mocą – jest Przywoływaczką Słońca. To dar, który należał do świata baśni i legend. Dzięki niemu Alina jako jedyna będzie mogła zniszczyć Fałdę Cienia i przywrócić jedność Ravki. Generał Kirigan zwany Zmroczem założyciel Drugiej Armii złożonej z Griszów, ludzi dysponujących magicznymi zdolnościami, wiąże z Aliną ogromne

Kwiecień plecień, bo przeplata trochę zimy, trochę lata – przysłowia to jednak jest mądrość narodu. Z tym, że tegoroczny kwiecień zdecydowanie skręcił w stronę zimy i przynajmniej u mnie wiosna nadchodzi bardzo powoli (w porównaniu z poprzednimi latami). Ale nic to, już bliżej niż dalej, a do tego doszła jeszcze zmiana czasu. I bardzo dobrze, bo ja zdecydowanie lubię dłuższe dni, zawsze wtedy nabieram większej energii. Na moim Instagramie w minionym miesiącu podobały się najbardziej nostalgiczne stare książki – obserwatorzy podzielają mój gust.   Książkowo: W kwietniu przeczytałam sześć książek. W ramach instagramowego wyzwania zapoznałam się z leżakującymi już od jakiegoś czasu na półce zbiorami opowiadań H. P. Lovecrafta i przypomniałam sobie, za co lubię jego prozę. Do tego doszedł kryminał, klasyczne fantasy, science fiction i dystopia młodzieżowa. 1. Katarzyna Puzyńska    Śreżoga 2. H. P. Lovecraft   Nienazwane 3. H. P. Lovecraft, Hazel Heald Koszmary 4. Stanisław Lem