Książka to okno na świat

Rok 1957, Barcelona. Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia, jednak w księgarni Sepmere i Synowie brakuje optymistycznego nastroju. Interesy idą bardzo źle. W życiu Fermína szykują się poważne zmiany – ma on bowiem wstąpić w związek małżeński. Tymczasem pewnego dnia w księgarni zjawia się niezbyt sympatyczny gość. Kupuje jedną z najdroższych książek i zostawia dla Fermína wraz z tajemniczą dedykacją. Daniel jest zdumiony i zaniepokojony tym, co może to oznaczać dla jego przyjaciela. Okazuje się bowiem, że wraz z gościem powróciła bolesna przeszłość Fermína, o której wolałby on zapomnieć. To nie jedyny kłopot dręczący Daniela. Przypadkowo znajduje bowiem w rzeczach żony list od jej dawnego adoratora i zaczyna powątpiewać w szczerość łączącego ich uczucia. Przyznam szczerze, że nie bardzo potrafię jednoznacznie ocenić Więźnia nieba Carlosa Ruiza Zafóna. Jest to trzeci tom cyklu Cmentarz Zapomnianych Książek , rozpoczętego bestsellerowym Cieniem wiatru , a kontynuowanym Grą anioła .

Kris Pulaski ma czterdzieści siedem lat i poczucie, że jej życie już się skończyło. Nędzną pracę udało jej się zdobyć tylko dzięki znajomościom brata. A przecież miało być zupełnie inaczej. Kiedyś Kris grała w metalowym zespole Dürt Würk, który stał u progu wielkiej kariery. I to właśnie w noc podpisywania kontraktu mającego wynieść ich na szczyt, wszystko się posypało. Kris niewiele pamięta z tamtych wydarzeń. Pogodziła się z losem, chodzi na terapię i łyka tabletki. Jednak gdy pewnego dnia zauważa plakaty reklamujące trasę koncertową jedynego członka Dürt Würk, który zrobił oszałamiającą karierę, Terry’ego Hunta, budzi się w niej gniew. Porzuca dotychczasowe życie, by odwiedzić pozostałych członków zespołu i dowiedzieć się, co tak naprawdę wydarzyło się przed laty. Sprzedaliśmy dusze Grady’ego Hendrixa to książka, która łączy w sobie elementy grozy z powieścią społeczno-psychologiczną. Autor stara się sportretować stan amerykańskiego społeczeństwa. Postawiona przez niego diagnoza

Zachary Ezra Rawlins studiuje nowe media i pisze pracę o grach komputerowych, a w wolnych chwilach buszuje po uniwersyteckiej bibliotece. Podczas jednej z wizyt natrafia na książkę, której autor jest nieznany i nikt przed nim jej nie wypożyczył. Należała do kolekcji zapisanej szkole w testamencie. Gdy Zachary zaczyna ją czytać, dochodzi do zdumiewającego wniosku – jest to książka o nim samym i jego życiu, napisana jednak dawno temu. Jak to możliwe? Rozwiązanie tej zagadki zaprowadzi Zachary’ego dalej niż w jego najśmielszych marzeniach. Bezgwiezdne Morze Erin Morgenstern jest powieścią szkatułkową. Oprócz opisanej wyżej fabuły, jest tu mnóstwo innych opowieści, które w różny sposób korespondują z głównym wątkiem. Rozplątywanie tych powiązań jest niemałą frajdą. Bezgwiezdne Morze jest przede wszystkim właśnie o opowieściach, o ich naturze. I choć w tym przypadku nośnikiem opowieści jest książka, to są one czymś znacznie więcej. Wykraczają poza wyrazy i rozrastają się. Do tego każda

Po śmierci Edwarda Prendicka jego bratanek odnajduje opis jego niecodziennych doświadczeń. Edward zaginął po zatonięciu okrętu „Piękna Pani” na początku 1887 roku, a niespodziewanie odnalazł się jedenaście miesięcy później. Co się z nim działo przez ten czas?   Opowieść, którą przedstawił, była tak niezwykła, że posądzono go o szaleństwo . Ostatecznie Edward zaczął się zasłaniać utratą pamięci. Prawdę przedstawił w zapiskach, które jego bratanek zdecydował się opublikować. Po katastrofie okrętu Pendrick został wyłowiony przez statek przewożący transport zwierząt na tajemniczą wyspę. Okazuje się, że to swoista stacja biologiczna na której doktor Moreau prowadzi zdumiewające eksperymenty. Na temat, jak sam to określa, plastyczności form żywych . Krzyżuje ze sobą rozmaite gatunki zwierząt, a na dodatek obdarza je ludzkimi cechami. Za klucz do przemiany uznaje cierpienie i za nic ma jakiekolwiek normy moralne i etyczne, będąc na wsypie jedynym bogiem. Wyspa doktora Moreau H. G. Wellsa

Najkrótszy miesiąc tego roku już za nami, co może być przynajmniej częściowym wytłumaczeniem tego, że zleciał tak szybko. Uraczył nas piękną zimą, jakiej od kilku lat nie widziałam. Teraz w powietrzu czuć już nie mniej piękną wiosnę, choć przynajmniej u mnie zalegają jeszcze gdzieniegdzie hałdy śniegu. Zdjęcie, a jakże zimowe, choć znowu dokonałam lekkiej podmiany na drugie najchętniej serduszkowane na Instagramie w minionym miesiącu. Książkowo: W lutym przeczytałam cztery książki. Dokończyłam Powiernika światła Brenta Weeksa. Ostatni tom nie uratował całości. Mówi się trudno i żyje się dalej. Zbiór opowiadań Lovecrafta Kopiec przeczytałam w ramach wyzwania Przyzywam kosmitów z Unserious pl . Na rozgrzewkę coś krótkiego, w planach mam znacznie obszerniejsze cegły. Skończyłam też Sagę Księżycową Marissy Meyer (jak na razie całkiem dobrze idzie mi kończenie zaczętych serii), a na deser czwarty tom Koła Czasu Roberta Jordana. 1. Brent Weeks Gorejąca biel 2. H. P. Lovecraft, Z