Andrzej Sapkowski „Wiedźmin. Sezon burz”


Po zakończeniu pięciotomowej sagi o wiedźminie Andrzej Sapkowski zapowiedział, że to koniec, że więcej historii o przygodach Geralta już nie będzie. Wydawało się, że słowa dotrzyma. Choć po klęsce „Żmii” zaczęłam w to wątpić. W międzyczasie sława wiedźmina przekroczyła granice Polski, oczywiście za sprawą gier komputerowych osadzonych w świecie wykreowanym przez Andrzeja Sapkowskiego. I tak oto, po latach, na rynek trafił „Sezon burz”.
Autor powraca w nim do wydarzeń rozgrywających się przed sagą i wielką wojną z Nilfgaardem. A konkretnie – czas akcji można określić dość precyzyjnie - po opowiadaniu „Ostatnie życzenie”, w którym Geralt poznał Yennefer, a przed „Wiedźminem” (w nim miało miejsce odczarowanie zaklętej w strzygę córki Foltesta).
Miejsce akcji to Kerack, stolica  niewiele znaczącego królestwa o tej samej nazwie. Niestety, miasto okazuje się niezbyt gościnne. Miecze Geralta znikają bez śladu, a on sam, za sprawą czarodziejki Lytty Neyd nazywanej Koral trafia do więzienia. Czyli – zaczyna się dla bohatera kiepsko, a potem jest już tylko gorzej. Zmutowane krwiożercze stwory, obłąkani czarodzieje, klątwa, która musi się wypełnić, królobójstwo… Oj, dzieje się naprawdę sporo.
Muszę przyznać, że akcja rozpoczęła się dość niemrawie, ale im dalej w książkę, tym lepiej. Szczególnie spodobał mi się wątek z lisicą mamiącą wędrowców na statku. Świetnie napisane i klimatyczne.
„Sezon burz” poszerza nieco wiedzę czytelnika na temat świata wiedźmina. Postacie dotychczas wzmiankowane, tutaj odgrywają większą rolę. Myślę przede wszystkim o Lyttcie Neyd, ale w jednym z wcześniejszych opowiadań wspomniany był też król Belohun. Choć nie przesadzajmy - za dużo nowych rzeczy jednak się nie dowiedziałam. „Sezon burz” jest dokładnie tym, czego się spodziewałam. Jest zatem Geralt, jak zwykle szlachetny, trochę bardziej naiwny niż w sadze, i przez to stojący na straconej pozycji. Pozwolę sobie zacytować jedną ze złotych myśli z książki:
Powiedzieć ci, dobry wiedźminie, kim są ci ludzie dobrzy? To tacy, którym los poskąpił szansy skorzystania z dobrodziejstw bycia złymi. Względnie tacy, którzy taką szansę mieli, ale byli za głupi, by z niej skorzystać.
Sorel Degerlund - Wiedźmin, Sezon burz, s. 172.

I choć akurat ta mądrość pada z ust czarodzieja, nie mniej życiowych prawd wypowie mój ulubiony bard – Jaskier, który dzielnie będzie sekundował poczynaniom Geralta, brzdąkając na lutni i bałamucąc kolejne niewiasty.  
Styl Sapkowskiego pozostał taki sam – żywa narracja, cięty język, krwiste dialogi. Wciąż jest też obecna mieszanka średniowiecza z nowoczesnym słownictwem – geny i mutacje odgrywają w książce całkiem sporą rolę.
„Sezon burz” to historyjka z młodości Geralta, wypełniona mięsem fabularnym doskonale znanym z opowiadań i sagi – polowanie na potwory, romans z czarodziejką, przypadkowe wplątanie w sprawy wielkich (albo przynajmniej za takich się uważających) tego świata. A wszystko opisane w bardzo smakowity sposób. To właśnie narracja była (i jest) główną siłą prozy Sapkowskiego. Ani się obejrzałam, a dotarłam do końca książki. Mały minus – trudno na dobre przejąć się tarapatami, w jakie wpadają bohaterowie, skoro znamy ich dalsze losy i wiemy, że włos im z głowy nie spadnie, ewentualnie, nie stracą ucha.
„Sezon burz” to jak powrót do domu. Mało to bowiem razy przedzierałam się przez bagna Pontaru i inne paskudne okolice, a od wiedźmińskich mieczy zależało moje życie? W końcu wszyscy jesteśmy w jakimś sensie wiedźminami.
Mówią, że postęp rozjaśnia mroki. Ale zawsze, zawsze będzie istniała ciemność. I zawsze będzie w ciemności Zło, zawsze będą w ciemności kły  i pazury, mord i krew. Zawsze będą istoty, co nocą łomocą. A my, wiedźmini, jesteśmy od tego,  by przyłomotać im.
Vesemir z Kaer Morhen

Autor: Andrzej Sapkowski  
Tytuł: „Wiedźmin. Sezon burz”
Wydawnictwo: Supernowa    
Liczba stron: 404
Data wydania: 2013


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Twórcy „The Originals” zaserwowali nam spory przeskok czasowy. Od wydarzeń przedstawionych w finale trzeciego sezonu minęło pięć lat. I nadchodzi to, co było formalnością – Mikaelsonowie zostają przebudzeni. Dobrze, że twórcy odhaczyli to szybko i bezboleśnie. Bo w to, że Mikaelsonowie powstaną, chyba nikt nie wątpił? Z tym, że nie mają już tak łatwo jak wcześniej. Zostali pokonani, a Marcel, nowy król Orleanu, może zabić ich bez trudu. To dla nich zupełnie nowa sytuacja.          Klaus chce nadrobić stracony czas i zbliżyć się do całkiem już sporej Hope. Tymczasem nadciąga poważne zagrożenie, plaga, która nęka Nowy Orlean od wielu lat. Za sprawą demona o imieniu The Hollow (Pustka) zaczynają znikać dzieci. W kręgu jego zainteresowań jest też Hope. A stary znajomy demona to kierujący obecnie sabatami Nowego Orleanu Vincent.          Czwarty sezon „The Originals” liczy tylko trzynaście odcinków i jest zbudowany wokół jednego głównego wątku – walki z Hollow. Sam pomysł twórców na t
Czytaj więcej

Kosmos już nigdy nie będzie taki sam – „The Expanse”

Ostatnie lata nie były łaskawe dla fanów serialowych produkcji science fiction. Po spektakularnych klapach twórcy niezbyt chętnie patrzyli na produkcję takich dzieł – bo nie dość, że drogie, to jeszcze nie spełniały oczekiwań widzów. Cóż więc pozostawało fanom gatunku? Chyba oglądanie tylko po raz kolejny znakomitego „Battlestar Galactica”. Na szczęście jednak każda zła passa kiedyś się kończy. „The Expanse”, serial wyprodukowany przez stację SyFy, udowadnia, że science fiction wciąż ma wiele do zaoferowania. Produkcję oparto na serii książek „Ekspansja” Jamesa S. A. Coreya. W Polsce wydano tylko pierwszy tom „Przebudzenie lewiatana” i to w dodatku rozbity na dwie części, co jak łatwo można się domyślić, nie przysporzyło książce popularności. Reszta tomów dostępna jest tylko w wersji oryginalnej. Jako ciekawostkę dorzucę fakt, że pod pseudonimem James S. A. Corey ukrywa się dwóch autorów – Daniel Abraham i Ty Franck. Obaj współpracowali z George’m R. R. Martinem. W 2010 r. ukazała
Czytaj więcej

Mrok w szarym człowieku – „Upadek” („The Fall”)

„Upadek” to rozpisana na trzy sezony historia jednego śledztwa. W Belfaście, w Irlandii Północnej, dochodzi do morderstw młodych, atrakcyjnych i robiących kariery kobiet. Przysłana z Londynu nadinspektor Stella Gibson (Gillian Anderson) ma skontrolować prawidłowość prowadzonych przez policję działań. Stella szybko dochodzi do wniosku, że śledztwa w sprawie morderstw należy połączyć, gdyż stoi za nimi seryjny morderca. Okazuje się nim Paul Spector (Jamie Dornan), przykładny mąż i ojciec, pracujący jako terapeuta. Między nim a Stellą szybko zaczyna się psychologiczna gra.          Wydaje się wam, że wcześniejszy akapit zawierał spoiler? Nie w tym przypadku. „Upadek” jest jednym z seriali kryminalnych, które nie mają na celu dochodzenie do tego, kto zabił. Rozwiązanie zagadki twórcy odkrywają na samym początku. I choć nie jest to już szokujące, podobne pomysły wykorzystywano, to „Upadek” idzie jeszcze dalej. W tym serialu spędzamy równie wielu czasu z mordercą, co próbującym go złap
Czytaj więcej

Co poszło nie tak w serialu „Przeklęta” („Cursed”)

  Jeżeli czytacie mojego bloga, wiecie, że uwielbiam legendy arturiańskie i wszelkie wariacje na ich temat. Dlatego informację, że Netflix przygotowuje serial, którego główną bohaterką ma być Nimue i zaprezentuje odświeżoną wersję mitu, w której miecz wybiera królową, a nie króla, byłam zaintrygowana. Jednak po fali niepochlebnych recenzji, które pojawiły się tuż po premierze, mój zapał do oglądania znacznie osłabł. Ale że w grudniu nachodzi mnie na klimaty fantasy i baśniowe, a wybór nie jest aż tak duży, jak by się wydawało, postanowiłam dać szansę Przeklętej . Kim jest Nimue? Jak to zwykle w legendach arturiańskich bywa, odpowiedź na to pytanie nie jest ani prosta ani jednoznaczna. Najprościej byłoby odpowiedzieć, że różnie to bywa, ale najczęściej podkreślane są dwie rzeczy – związki z Merlinem i Excaliburem. Nimue bywa też nazywana Panią Jeziora albo Vivianą. Niekiedy przyjmuje się, że ona i Morgana to ta sama osoba. Niektórzy sugerują, że Pani Jeziora to nie imię, ale drui
Czytaj więcej

Kwiaty są piękne, lecz kolce mają – Katarzyna Bonda „Florystka”

Obraz
„Florystka” to trzecia i ostatnia część serii kryminalnej Katarzyny Bondy, której głównym bohaterem jest Hubert Meyer, psycholog śledczy, a dokładniej rzecz ujmując, profiler. Pierwszy w Polsce, niekwestionowany guru i autorytet w tej dziedzinie. Łaska pańska jednak na pstrym koniu jeździ. Hubert odszedł z policji, stracił w krótkim czasie oboje rodziców, zamieszkał w odludnej chatce i utonął w długach.          Natura ciągnie wilka do lasu i Hubert wraca jako konsultant w sprawie zaginięcia dziewięcioletniej Zosi. Podejrzaną jest matka. Jednak im dalej w śledztwo, tym więcej pojawia się tropów. Policjanci wiążą sprawę Zosi z popełnionym kilka lat wcześniej morderstwem Amadeusza. I robi się coraz ciekawiej.          Miałam lekkie obawy, gdy zorientowałam się, że we „Florystce” pojawia się wątek duchów. W „Sprawie Niny Frank” Bonda nie poradziła sobie zupełnie ze zjawiskami nadprzyrodzonymi, tu było jednak znacznie lepiej. Może dlatego, że duchy to tylko zasłona dymna ;)   
Czytaj więcej