Vlad Dracula z mrocznej Rumunii– Dan Simmons „Dzieci nocy” (recenzja)

 

Rumunia tuż po upadku dyktatury Nicole Ceauşescu to państwo podupadłe i ponure. W całym kraju znajdują się sierocińce, które placówkami opieki są tylko z nazwy. W tych gigantycznych magazynach przebywa ponad sześćset tysięcy rumuńskich dzieci. Niedożywione, zamykane w klatkach, często popadały w choroby, które leczono zastrzykami z krwi dorosłych. A że dawcami były zazwyczaj osoby z marginesu społecznego, narkomani i prostytutki, a o wymianie strzykawek mowy nie było, wiele z nich zarażono wirusem HIV.

Doktor Kate Neuman należy do wolontariuszy próbujących uratować rumuńskie dzieci. Pracuje w szpitalu w Bukareszcie, gdzie spotyka chłopca z przedziwną chorobą. Decyduje się go adoptować i zabrać do Stanów. Nie wie, że tym samym wplątuje się w snute od lat opowieści o wampirach z najsłynniejszym z nich Vladem Draculą na czele.

Dan Simmons to pisarz, który jest mistrzem w solidnym przygotowywaniu się do pisania swoich książek. Nieważne czy na warsztat bierze zaginioną ekspedycję Franklina jak w Terrorze czy wspinaczkę na początku XX wieku jak w Abominacji. Zawsze jego przygotowanie jest perfekcyjne. Nie inaczej jest też w Dzieciach nocy. Simmons zwiedzał Rumunię dźwigającą się z objęć reżimu, podążał też śladem prawdziwej historii najsłynniejszego z wampirów, Vlada Tepeşa, którego świat zna jako Draculę. To wszystko procentuje w jego powieści. Połączenie mrocznego dla Rumunii okresu lat dziewięćdziesiątych XX wieku z motywami wampirycznymi było świetnym pomysłem. Zwłaszcza że Simmons miał pomysł jak pokazać strigoi w absolutnie unikatowy sposób. O wampirach napisano już tak dużo, że trudno w tej dziedzinie o oryginalność, a jednak Simmonsowi się to udało. Prezentuje on naukową podbudowę dla wampiryzmu, która wyjaśnia wszystkie jego aspekty, łącznie z tym dlaczego strigoi muszą pić krew.

W tym momencie zobaczyła całą Rumunię jako olbrzymią czarną dziurę podobną do lochu, w którym spędziła ostatnie sześć lub siedem godzin. Ciemnicę o ścianach zbyt stromych, by dało się na nie wspiąć, pełną policjantów, żołnierzy i strażników, którzy mają za zadanie znaleźć ją i zabić. Za granice Rumunii sięgało długie, czarne ramię strigoi niczym macka, przed którą nic nie może się ukryć, zakończona długimi, ostrymi jak brzytwa szponami (s. 355).

Kolejnym mocnym punktem Dzieci nocy są rozdziały napisane z perspektywy Vlada Draculi, wspominającego swój długi i pełen przemocy żywot. Nie tylko jest tu sporo historycznych wydarzeń, ale ponadto kpiny z dzieł Stokera i ich ekranizacji, które wypaczyły legendę Drakuli.

Gatunkowo, co trochę mnie zaskoczyło, Dzieci nocy nie są jednak horrorem, zdecydowanie bliżej im do powieści sensacyjnej. Simmons serwuje sporo scen akcji, pościgów, ucieczek i nieprawdopodobnych zwrotów akcji, co szczególnie widać w końcówce. Jest trochę jak w filmach szpiegowskich i to akurat niespecjalnie mi się podoba. Zresztą wpływy tego typu dzieł widać też w kreowaniu i prowadzeniu postaci. Mamy przecież klasycznego podwójnego agenta, którego rola nie jest jasna aż do samego końca. Potężne, pozostające w cieniu organizacje, które jednak skupiają w ręku większość światowego kapitału i decydują o losach całych narodów. Główna bohaterka, Kate, jest praktycznie niezniszczalna. Zapewne Simmons celowo umieścił te mocne tropy w Dzieciach nocy, ja jednak wolałabym klasyczny horror.

Dzieci nocy nie zostaną z pewnością moją ulubioną powieścią Dana Simmonsa. Nie jest to taka petarda jak Terror czy Hyperion, choć ma kilka bardzo mocnych stron: sugestywny portret Rumunii po upadku Ceauşescu, oparte na historycznych źródłach opisanie Vlada Tepeşa, a wreszcie naukowe wyjaśnienie wampiryzmu. Simmons jednak zdecydował się na osadzenie całości w konwencji powieści sensacyjnej, czy nawet szpiegowskiej. Ja wolę go w innych gatunkach, choć Simmons to Simmons, i poniżej pewnego poziomu nie schodzi.

Post powstał we współpracy z wydawnictwem Vesper.

Autor: Dan Simmons

Tytuł: Dzieci nocy    

Tytuł oryginalny: Children of the Night  

Tłumaczenie: Janusz Ochab

Wydawnictwo: Vesper

Liczba stron: 418

Data wydania: 2022

Komentarze

  1. Agnieszka Kaniuk13 lipca 2022 16:01

    Lubię horrory ale te bardziej realistyczne Wampiry to nie dla mnie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zarzyczka13 lipca 2022 22:32

      Tu wampiry są opisane z ciekawym, naukowym twistem, a są też fragmenty rodem z powieści historycznej, więc może ci się spodobać :)

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kosmos już nigdy nie będzie taki sam – „The Expanse”

Ostatnie lata nie były łaskawe dla fanów serialowych produkcji science fiction. Po spektakularnych klapach twórcy niezbyt chętnie patrzyli na produkcję takich dzieł – bo nie dość, że drogie, to jeszcze nie spełniały oczekiwań widzów. Cóż więc pozostawało fanom gatunku? Chyba oglądanie tylko po raz kolejny znakomitego „Battlestar Galactica”. Na szczęście jednak każda zła passa kiedyś się kończy. „The Expanse”, serial wyprodukowany przez stację SyFy, udowadnia, że science fiction wciąż ma wiele do zaoferowania. Produkcję oparto na serii książek „Ekspansja” Jamesa S. A. Coreya. W Polsce wydano tylko pierwszy tom „Przebudzenie lewiatana” i to w dodatku rozbity na dwie części, co jak łatwo można się domyślić, nie przysporzyło książce popularności. Reszta tomów dostępna jest tylko w wersji oryginalnej. Jako ciekawostkę dorzucę fakt, że pod pseudonimem James S. A. Corey ukrywa się dwóch autorów – Daniel Abraham i Ty Franck. Obaj współpracowali z George’m R. R. Martinem. W 2010 r. ukazała
Czytaj więcej

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej

Zagłada domu Sharpe’ów – „Crimson Peak. Wzgórze krwi”

Czekałam na ten film, od kiedy zobaczyłam pierwsze zdjęcia. Przepiękne, oryginalne i niepokojące. Wyjątkowo byłam zadowolona także z całej obsady, bo Mia Wasikowska, Jessica Chastain i Tom Hiddleston to aktorzy, których cenię i lubię. Zapowiadało się bardzo dobrze. I jeszcze jedno. W recenzji będę posługiwała się angielskim tytułem, bo polskie tłumaczenie wydaje mi się wyjątkowo niefortunne, całkiem łopatologiczne. O wiele lepiej brzmiałoby purpurowe lub szkarłatne wzgórze. No więc udajemy, że „Wzgórza krwi” nie ma.
Czytaj więcej

Donna Tartt „Tajemna historia”

Obraz
Jak większość młodych ludzi, Richard Papen nie miał starannie zaplanowanej wizji swojego życia. Wiedział za to, że w pozostanie w rodzinnym miasteczku i pójście ścieżką rodziców, z którymi delikatnie rzecz ujmując, nie dogadywał się najlepiej, nie przyniesie mu nic dobrego. Dopiero z perspektywy czasu, dostrzega to, czego wcześniej nie widział. Przeoczył kluczowe momenty swego życia, decyzje, przez które wszystko potoczyło się tak, a nie inaczej. Kiedyś, jak przypuszczam, nosiłem w sobie różne historie, ale teraz nie mam już innych. Nie będę nigdy w stanie opowiedzieć żadnej historii – oprócz tej jednej (s. 12). Richard trafia do college’u w Hampden. Niemal od razu zaczyna się interesować kursem starogreckiego prowadzonym przez ekscentrycznego Juliana Morrowa. Krąży na jego temat mnóstwo plotek. Niezwykle starannie dobiera studentów i przejmuje całkowitą kontrolę nad ich edukacją. Piątka jego uczniów zdecydowania wyróżnia się na tle innych studentów. Wskutek zbiegu okoliczn
Czytaj więcej

Gang Brekkera - Leigh Bardugo „Szóstka wron” („Six of Crows”)

Obraz
No dobra, przyznaję się. Kupiłam „Szóstkę wron”, bo spodobało mi się wydanie. Pomyślałam, że nawet jeżeli treść mnie rozczaruje, to zawsze mogę postawić książkę w widocznym miejscu na półce, by cieszyła oko, lub opchnąć komuś w prezencie ślubnym ;) Potem przypomniało mi się, że pozytywnie wypowiadała się o niej na swoim blogu „Kochajmy książki” Ultramaryna. Klamka zapadła, biorę. I utonęłam. Ketterdam. Tętniące życiem portowe miasto. W luksusowych dzielnicach kwitną biznesy szanownych kupców, w tych biedniejszych nie mniej lukratywne interesy robią członkowie gangów. A wśród nich Kaz Brekker zwany Brudnorękim. Chłopak jest miejską legendą Ketterdamu. Złodziejem i przestępcą o inteligencji ostrej jak brzytwa. Nic dziwnego, że zgłaszają się do niego ketterdamscy kupcy, gdy chcą wykonania niemożliwego zadania. Nagrodą jest bajeczny majątek. Ale wiadomo, gdy ktoś płaci tak wiele, wiele także wymaga. Kaz ma, bagatela, włamać się do Lodowego Dworu – niezdobytej i świetnie strzeż
Czytaj więcej