Patrick Dunne „Kolęda dla umarłych”

Kapitalny tytuł, który brzmi niemal jak oksymoron. Połączenie kolędy – pieśni kościelnej śpiewanej z okazji narodzin Chrystusa – ze śmiercią doskonale odnosi się do zawartości całej powieści. W niej również życie i śmierć łączą się w jeden cykl, który zresztą trwa poprzez wieki.
         Na Monashee zostaje odnalezione ciało potwornie okaleczonej (zapewne przed wiekami) kobiety i zdeformowanego noworodka. Ponieważ Monashee leży nieopodal Bru na Boinne (szeroki meander rzeki Boyne w Irlandii, w którym znajduje się ważny kompleks neolitycznych grobowców korytarzowych, kolumn skalnych, oraz innych zabytków prehistorycznych) do zbadania sprawy zostaje przysłana archeolog Illaun Bowe. Znaleziona kobieta może być ofiarą stosowanego przed wiekami rytualnego pochówku w bagnie. Nazwa Monashee oznacza bowiem ni mniej ni więcej tylko „bagno duchów” i uważana jest przez miejscowych za miejsce przeklęte i nawiedzone, do którego nie należy zbliżać się nocą.
         Illaun jest przekonana o wadze znaleziska, ale ktoś bardzo nie chce, by mogła kontynuować badania. Sytuacja robi się niewesoła, gdy w równie drastyczny sposób jak kobieta przed wiekami giną kolejne osoby, a ślady nieubłaganie prowadzą w stronę Zakonu św. Małgorzaty zwanego „szpitalem dla położnic”, położonego w pobliżu Monashee. Na dodatek Illaun nęka tajemnicza postać w białym stroju pszczelarza.
         Powieść jest tak skonstruowana, że na wyjaśnienie wszystkich zagadek trzeba będzie poczekać niemal do samego końca. Kolejne tropy okażą się bowiem mylące, ba, często wiodące zupełnie na manowce.
         Akcja „Kolędy dla umarłych” toczy się w przeciągu zaledwie kilku dni, od 16 do 31 grudnia. Osadzenie akcji właśnie w okresie bożonarodzeniowym ma duże znaczenie. Ustalając datę Bożego Narodzenia na 25 grudnia, Kościół próbował zastąpić przedchrześcijańskie święta przypadające na czas zimowego przesilenia, a związane z kultem Boga – Słońca. Nie inaczej było w kulturze celtyckiej. Tu przesilenie zimowe nazywano Alban Arthuan i oznaczało śmierć starego słońca. Inna nazwa w kontekście powieści też jest ciekawa – Madranachit oznacza bowiem Noc Matki. Przenikanie się tradycji celtyckiej i katolickiej, nakładanie symboliki, ma w „Kolędzie dla umarłych” niebagatelne znaczenie. Stąd też jestem rozczarowana zakończeniem. Autor postawił bowiem na racjonalizację zła i cały ten sztafaż mitologiczny okazał się zupełnie niepotrzebny.
         Jednak dla czytelników lubujących się w rozwiązywaniu zagadek kryjących się w archeologicznych znaleziskach, gdzie niekoniecznie krew leje się strumieniami, jest to z pewnością powieść warta przeczytania. Można się też dowiedzieć paru ciekawych rzeczy na temat kultury celtyckiej, np. co to jest cillin.
Autor: Patrick Dunne
Tytuł: „Kolęda dla umarłych”
Wydawnictwo: Vizja
Liczba stron: 368
Data wydania: 2006


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Twórcy „The Originals” zaserwowali nam spory przeskok czasowy. Od wydarzeń przedstawionych w finale trzeciego sezonu minęło pięć lat. I nadchodzi to, co było formalnością – Mikaelsonowie zostają przebudzeni. Dobrze, że twórcy odhaczyli to szybko i bezboleśnie. Bo w to, że Mikaelsonowie powstaną, chyba nikt nie wątpił? Z tym, że nie mają już tak łatwo jak wcześniej. Zostali pokonani, a Marcel, nowy król Orleanu, może zabić ich bez trudu. To dla nich zupełnie nowa sytuacja.          Klaus chce nadrobić stracony czas i zbliżyć się do całkiem już sporej Hope. Tymczasem nadciąga poważne zagrożenie, plaga, która nęka Nowy Orlean od wielu lat. Za sprawą demona o imieniu The Hollow (Pustka) zaczynają znikać dzieci. W kręgu jego zainteresowań jest też Hope. A stary znajomy demona to kierujący obecnie sabatami Nowego Orleanu Vincent.          Czwarty sezon „The Originals” liczy tylko trzynaście odcinków i jest zbudowany wokół jednego głównego wątku – walki z Hollow. Sam pomysł twórców na t
Czytaj więcej

Kosmos już nigdy nie będzie taki sam – „The Expanse”

Ostatnie lata nie były łaskawe dla fanów serialowych produkcji science fiction. Po spektakularnych klapach twórcy niezbyt chętnie patrzyli na produkcję takich dzieł – bo nie dość, że drogie, to jeszcze nie spełniały oczekiwań widzów. Cóż więc pozostawało fanom gatunku? Chyba oglądanie tylko po raz kolejny znakomitego „Battlestar Galactica”. Na szczęście jednak każda zła passa kiedyś się kończy. „The Expanse”, serial wyprodukowany przez stację SyFy, udowadnia, że science fiction wciąż ma wiele do zaoferowania. Produkcję oparto na serii książek „Ekspansja” Jamesa S. A. Coreya. W Polsce wydano tylko pierwszy tom „Przebudzenie lewiatana” i to w dodatku rozbity na dwie części, co jak łatwo można się domyślić, nie przysporzyło książce popularności. Reszta tomów dostępna jest tylko w wersji oryginalnej. Jako ciekawostkę dorzucę fakt, że pod pseudonimem James S. A. Corey ukrywa się dwóch autorów – Daniel Abraham i Ty Franck. Obaj współpracowali z George’m R. R. Martinem. W 2010 r. ukazała
Czytaj więcej

Mrok w szarym człowieku – „Upadek” („The Fall”)

„Upadek” to rozpisana na trzy sezony historia jednego śledztwa. W Belfaście, w Irlandii Północnej, dochodzi do morderstw młodych, atrakcyjnych i robiących kariery kobiet. Przysłana z Londynu nadinspektor Stella Gibson (Gillian Anderson) ma skontrolować prawidłowość prowadzonych przez policję działań. Stella szybko dochodzi do wniosku, że śledztwa w sprawie morderstw należy połączyć, gdyż stoi za nimi seryjny morderca. Okazuje się nim Paul Spector (Jamie Dornan), przykładny mąż i ojciec, pracujący jako terapeuta. Między nim a Stellą szybko zaczyna się psychologiczna gra.          Wydaje się wam, że wcześniejszy akapit zawierał spoiler? Nie w tym przypadku. „Upadek” jest jednym z seriali kryminalnych, które nie mają na celu dochodzenie do tego, kto zabił. Rozwiązanie zagadki twórcy odkrywają na samym początku. I choć nie jest to już szokujące, podobne pomysły wykorzystywano, to „Upadek” idzie jeszcze dalej. W tym serialu spędzamy równie wielu czasu z mordercą, co próbującym go złap
Czytaj więcej

Przeznaczenie jest wszystkim – „Upadek królestwa”

A tak, znowu będzie o wikingach. Konkretnie o brytyjskiej produkcji „Upadek królestwa” („The Last Kingdom”), adaptacji książek Bernarda Cornwella, za które, przyznaję ze wstydem, zabieram się od kilku lat (mam na myśli „Trylogię arturiańską” i cykl „Wojny wikingów”), jednak bez powodzenia. Ale przynajmniej obejrzałam serial i wiecie co? To miało być takie moje pocieszenie po zakończeniu czwartego sezonu „Wikingów”. Jednak po obejrzeniu „Upadku królestwa” z czystym sumieniem stwierdzam, że jest to bardzo dobry serial. Czy lepszy od „Wikingów”? Pod pewnymi względami tak. Głównym bohaterem jest Uthred z Bebbanburga, sierota z rodu angielskich wielmożów, wychowany przez wikingów jak swój. Gdy jednak krwawa zemsta zabiera mu przybranych rodziców, Uthred staje się persona non grata wśród Danów. Wówczas zwraca się w stronę władcy Wesseksu, Alfreda, który opętany jest ideą stworzenia jednej wielkiej Anglii z małych, słabych królestw, które nie stawiają najazdom wikingów większego oporu. T
Czytaj więcej

Co poszło nie tak w serialu „Przeklęta” („Cursed”)

  Jeżeli czytacie mojego bloga, wiecie, że uwielbiam legendy arturiańskie i wszelkie wariacje na ich temat. Dlatego informację, że Netflix przygotowuje serial, którego główną bohaterką ma być Nimue i zaprezentuje odświeżoną wersję mitu, w której miecz wybiera królową, a nie króla, byłam zaintrygowana. Jednak po fali niepochlebnych recenzji, które pojawiły się tuż po premierze, mój zapał do oglądania znacznie osłabł. Ale że w grudniu nachodzi mnie na klimaty fantasy i baśniowe, a wybór nie jest aż tak duży, jak by się wydawało, postanowiłam dać szansę Przeklętej . Kim jest Nimue? Jak to zwykle w legendach arturiańskich bywa, odpowiedź na to pytanie nie jest ani prosta ani jednoznaczna. Najprościej byłoby odpowiedzieć, że różnie to bywa, ale najczęściej podkreślane są dwie rzeczy – związki z Merlinem i Excaliburem. Nimue bywa też nazywana Panią Jeziora albo Vivianą. Niekiedy przyjmuje się, że ona i Morgana to ta sama osoba. Niektórzy sugerują, że Pani Jeziora to nie imię, ale drui
Czytaj więcej