Brent Weeks „Czarny pryzmat”


 „Czarny pryzmat” Brenta Weeksa już na pierwszy rzut oka wywarł na mnie dobre wrażenie. Od jakiegoś czasu nie czytałam solidnej fantasy, a książka z racji pokaźnej objętości i załączonej na końcu mapy dawała nadzieję na takową lekturę z własną wizją świata i odwieczną walką dobra ze złem.
         Jak to często w fantasy bywa, autor stworzył własny świat, z historią, geografią, kulturą, religią, specyficznymi pojęciami. Ważną rolę odgrywa w nim magia. Jego wizja jest pełna rozmachu, prosta i urzekająca zarazem. Trochę na kształt Ziemiomorza – u Le Guin magię tworzyły słowa, u Wekksa kolory. Do czarowania nie trzeba żadnych różdżek, zaklęć i formuł. Magię władający mocą po prostu krzeszą ze swoich ciał i nazywani są krzesicielami. Kolorów magii jest siedem. Niektórzy władają jednym, inni dwoma, ci, którzy potrafią krzesać trzy i więcej trafiają się najrzadziej. I rzecz jasna, są najbardziej cenieni. Szczególną pozycję w tym świecie zajmuje Pryzmat – jedyny, który krzesze wszystkie kolory, a co więcej – nie potrzebuje światła w danej barwie, by je krzesać, rozszczepia je w sobie. Nierównowaga w korzystaniu z magii różnych kolorów miała zgubne skutki dla świata. Pryzmaci dbają o zachowanie harmonii.

         Oczywiście, magia ma swoja cenę. Krzesanie nieuchronnie prowadzi do szaleństwa i śmierci. Zwykłych krzesicieli, ale także Pryzmatów. Z tym, że oni mogą korzystać ze swej mocy przez 7, 14 lub 21 lat. Potem nieuchronnie nadchodzi koniec. No cóż, siódemka to ulubiona liczba boga światła, Orholama.
         Gavin Guile jest Pryzmatem, któremu zostało tylko pięć lat życia. Przed laty wygrał bratobójczą wojnę ze swoim bratem, Dazenem i zdobył władzę. Jednak wszystko zaczyna się walić, gdy otrzymuje list informujący, że w odległym zakątku świata dorasta jego nieślubny syn, Kip. Gavin ma o wiele więcej tajemnic, niż wszyscy podejrzewają. Musi zdecydować, czy jest gotów je ujawnić i postawić na szali pokój na świecie. Wiedza, którą ukrywa, może bowiem wstrząsnąć jego posadami. Na domiar złego na horyzoncie pojawia się Książę Barw, wróg i heretyk, który może zniszczyć cały porządek świata.
         Historia opowiedziana w „Czarnym pryzmacie” jest wciągająca i zaskakuje czytelnika zwrotami akcji i zagadkami. Świat został zgrabnie skonstruowany i w miarę lektury coraz lepiej poznaje się zwyczaje i obyczaje Chromerii, wsiąka w wizję autora. Intryga jest wielowątkowa, a uchwycenie wszystkich nitek póki co niemożliwe. Stopniowo opowieść zagłębia się też w przeszłość, pozwalając zyskać lepszy ogląd sytuacji i zrozumieć specyfikę świata Siedmiu Satrapii.
Pryzmat Gavin jest całkiem nieźle pomyślaną postacią, kryjącą w sobie wiele zagadek i wiele twarzy. Trudno go rozgryźć. Jednak o Kipie z pewnością nie mogę powiedzieć tego samego. Zresztą trochę miałam obawy, gdy zorientowałam się, że głównym bohaterem książki jest piętnastolatek. Młodzieżowe fantasy jest już dla mnie czasem nie do przełknięcia, ze swoimi uproszczeniami i problemami wieku młodzieńczego. Zresztą raziło mnie samo imię. Na Orholama, jak autor wpadł na tak niefortunny pomysł? Niby mała rzecz, a drażni. I jakoś tak z kiepem mi się skojarzyła. Kip jest postacią wybitnie działającą na nerwy, obdarzoną wdziękiem słonia w składzie porcelany. Mimo woli kibicowałam, by w końcu dopadł go któryś wróg i byłoby po kłopocie. Równie słaba jest Liv. Chyba zaryzykuję stwierdzenie, że postaci młodzieńcze autorowi zwyczajnie nie wyszły.
         Nie zniechęcajcie się jednak nieustającym zrzędzeniem Kipa. „Czarny pryzmat” to kawał wciągającego fantasy, który naprawdę chce się czytać. I ciekawi, co będzie dalej. Ja póki co na dobre rozgościłam się w tym świecie i zabrałam za następny tom.

Autor: Brent Weeks       
Tytuł: „Czarny pryzmat”
Tłumaczenie: Małgorzata Strzelec
Cykl: Powiernik światła – księga I    
Wydawnictwo: MAG     
Liczba stron: 733
Data wydania: 2011

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Karl Edward Wagner „Kane. Bogowie w mroku”

Obraz
  Kane. Bogowie w mroku Karla Edwarda Wagnera to pierwszy z trzech zaplanowanych tomów poświęconych tej postaci, jakie mają ukazać się w serii Eony wydawnictwa Vesper. Znajdują się w nim: powieść Sploty mroku , opowiadania: Zaduma nad żalem w mym sercu , Zimne światło , Miraż oraz wiersz Cień Anioła Śmierci . Ponadto Marcin Pągowski przygotował dodatki pozwalające bliżej poznać ten świat. Kane to modelowy wręcz przykład postaci splecionej nie z dobra i zła, ale z szarości. Zainspirowany postacią biblijnego Kaina, przyniósł światu przemoc, za którą został ukarany długowiecznością. Owszem, można go zabić, ale to niewdzięczne zadanie, ponieważ walczy doskonale i szybko się regeneruje. Tym niemniej, jest to możliwe. Ale Kane to także buntownik sprzeciwiający się szalonemu bóstwu, które stworzyło ludzi wyłącznie dla własnej rozrywki i przyjemności. To koncept, o którym wspominał H. P. Lovecraft w opowiadaniu W górach szaleństwa , zaczerpnięty z mitologii sumeryjskiej, która tak właśni
Czytaj więcej

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Twórcy „The Originals” zaserwowali nam spory przeskok czasowy. Od wydarzeń przedstawionych w finale trzeciego sezonu minęło pięć lat. I nadchodzi to, co było formalnością – Mikaelsonowie zostają przebudzeni. Dobrze, że twórcy odhaczyli to szybko i bezboleśnie. Bo w to, że Mikaelsonowie powstaną, chyba nikt nie wątpił? Z tym, że nie mają już tak łatwo jak wcześniej. Zostali pokonani, a Marcel, nowy król Orleanu, może zabić ich bez trudu. To dla nich zupełnie nowa sytuacja.          Klaus chce nadrobić stracony czas i zbliżyć się do całkiem już sporej Hope. Tymczasem nadciąga poważne zagrożenie, plaga, która nęka Nowy Orlean od wielu lat. Za sprawą demona o imieniu The Hollow (Pustka) zaczynają znikać dzieci. W kręgu jego zainteresowań jest też Hope. A stary znajomy demona to kierujący obecnie sabatami Nowego Orleanu Vincent.          Czwarty sezon „The Originals” liczy tylko trzynaście odcinków i jest zbudowany wokół jednego głównego wątku – walki z Hollow. Sam pomysł twórców na t
Czytaj więcej

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej

…i do kotła wraca – Sarah J. Maas „Dwór mgieł i furii”

Obraz
Baśnie kończą się ślubem bohaterów, którzy żyją potem długo i szczęśliwie, i nie dotykają ich kłopoty dnia codziennego. Sarah J. Maas zostawiła bohaterów „Dworu cierni i róż” w takiej właśnie sytuacji. Główny czarny charakter, Amarantha, została pokonana, a Feyra znów wpadła w ramiona Tamlina. Wydaje się więc, że wszystko zmierza do szczęśliwego zakończenia. Jednak Feyra nie może zapomnieć o tym, co musiała zrobić pod Górą. Niezbyt dobrze odnajduje się w roli skrępowanej zasadami etykiety księżnej. Nie pomaga nowe, nieśmiertelne ciało, do którego wciąż nie może się przyzwyczaić. No i jest jeszcze Rhysand, książę Dworu Nocy, który nie zamierza zrezygnować z praw, wynikających z jego umowy z Feyrą.
Czytaj więcej

A zaczęło się od kotła – Sarah J. Maas „Dwór cierni i róż”

Obraz
„Dwór cierni i róż” Sarah J. Maas przeczytali już chyba wszyscy, więc i ja potrafiłam nadrobić zaległości. Jest to pierwsza książka tej autorki po jaką sięgnęłam, więc nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać. Dziewiętnastoletnia Feyra mieszka z ojcem i dwójką starszych sióstr w nędznej chacie. Jest łowczynią, poluje, by wyżywić rodzinę. A zima tego roku jest wyjątkowo sroga. Toteż Feyra nie waha się przed zabiciem potężnego, szarego wilka. Niebawem w jej chacie zjawia się Tamlin i żąda, by dziewczyna zapłaciła za swój czyn. Wilk był mieszkańcem Prythianu, magicznej krainy z drugiej strony Muru. Zgodnie z zapisami pradawnego Traktatu Feyra musi odpokutować swoją winę, udając się na resztę życia do Prythianu.
Czytaj więcej