Jak i ja zostałam Meekhańczykiem – Robert M. Wegner „Opowieści z meekhańskiego pogranicza. Północ – Południe”


Podążając tropem kolejnych laureatów nagrody im. Janusza A. Zajdla natknęłam się na twórczość Roberta M. Wegnera. A w Internecie na mnóstwo pochlebnych recenzji jego książek. Wciąż jednak byłam trochę nieufna, bo nie wyznaję zasady, że tak wiele osób nie może się mylić. Jednak w tym konkretnym przypadku mogę napisać – rzeczywiście się nie myli.
Meekhan to potężne imperium, które podbiło wiele innych królestw i narzuciło im określone prawa i styl życia – innymi słowy pokój mekkhański. Pax mekkhana? – nie znam łaciny aż tak dobrze.
 Ale z dala od stolicy, na rubieżach, wciąż toczą się walki, kotłują barbarzyńcy, szamani, pradawna i zakazana magia. Nieubłaganie nadciąga to, co czyha w Mroku.
  „Opowieści z meekhańskiego pogranicza. Północ – Południe” zostały podzielone na dwie części, a każda z nich zawiera cztery opowiadania, luźno ze sobą powiązane. Podział Północ – Południe jest typowy i świetnie znany choćby z sagi G. R. R. Martina. Północ to góry, ziąb, surowi, ale prawi ludzie i tajemnicza magia. A w tym wszystkim Górska Straż, elitarna jednostka wojskowa. Na kartach opowiadań Wengera pojawia się Szósta Kompania na czele z porucznikiem Kennethem–lyw–Darawytem. Kenneth ma pod górkę, gdyż w bardzo młodym wieku został dowódcą i dopiero musi udowodnić swoją wartość. Na jego korzyść przemawia fakt, że jest rudzielcem (pocałowani przez ogień w górach przynoszą szczęście – skąd my to wiemy;) ), ale nie tylko. W niebezpiecznych misjach toczonych w trudnym górskim terenie, Szósta Kompania szybko zbuduje swoją legendę.
Druga część, Południe to pustynia i świat, który dla własnego użytku ochrzciłam arabskim. Głównym bohaterem opowiadań z tej części jest młody wojownik, Yatech, z ludu Issaram. Jego ziomkowie nigdy nie odsłaniają twarzy przed obcymi. Kto ujrzał ich oblicze, musi zginąć. Świat Issaram działa w zgodzie z pradawnymi, surowymi i niezmiennymi prawami. Yatech, wynajęty na służbę u obcych, będzie musiał podjąć jedną z najważniejszych decyzji w swoim życiu.
W moim prywatnym rankingu tradycyjnie wygrywa Północ, która wydaje mi się światem zwyczajnie ciekawszym i wywołującym większe emocje. R. M. Wegner bardzo umiejętnie korzysta ze środka, którego polscy twórcy fantastyki, idąc śladem A. Sapkowskiego, raczej nie stosują – patosu. Pobrzmiewa on wyraźnie w wyróżnionym nagrodą im. Janusza A. Zajdla opowiadaniu „Wszyscy jesteśmy Meekhańczykami”, epickim opisie wielkiej bitwy, w której garstka żołnierzy imperium własną śmiercią ocaliła setki istnień. Nie mniejszą siłę rażenia ma w opowiadaniu „Szkarłat na płaszczu”, gdy chłopiec zostaje zakatowany na śmierć, nie chcąc splugawić płaszcza Szóstej Kompanii.
W świecie Północy niezwykle ciekawie opisana jest też magia. Tutaj wciąż drzemią pozostałości dawnej mocy, której użycia nie dopuszczają prawa imperium. „Krew naszych ojców” to niezwykle klimatyczne opowiadanie, w którym Szósta Kompania ma wyjaśnić zagadkę okrutnych zgonów w małej wiosce Byrt. Opowiadanie kojarzyło mi się trochę z „Widmem nad Insmouth” H. P. Lovecrafta, ale elementów wspólnych nie zdradzę. Jednak w nim najpełniej wykorzystany został motyw dziwnej i nie pojmowanej już przez współczesnych magii.
Północ poraża pięknem gór, ale jest też niezwykle okrutna. Kanibalizm, brutalne morderstwa, wymyślne tortury – to nie jest świat dla słabych jednostek.
Nie mogę powiedzieć, że świat Południa jest źle przedstawiony, ale to już trochę inna bajka. Na początku bardziej kameralna, z ciekawą historią miłosną, dopiero potem przechodząca w coś poważniejszego. Choć muszę przyznać, że Yatech jest postacią lepiej wykreowaną niż Kenneth-lyw-Darawyt. Obserwujemy historię jego życia i punkty zwrotne, które uczyniły z niego człowieka, jakim jest teraz. Najciekawsze opowiadanie „Zabij moje wspomnienia” wiąże fabularnie historię Yatecha i Kennetha. To kolejna historia wioski, tym razem Glewwen-On, w której Moc eksplodowała, a skutki tego do dziś odczuwa każdy, kto odważy się zasnąć w tym miejscu. I tutaj podzielę się z wami rysunkiem, na który natrafiłam na fanpagu „Ubieram się jak chcę, bo jestem z Górskiej Straży”, a który bardzo kojarzy mi się z opisem nadnaturalnego koszmaru z tego opowiadania.
Źródło: https://www.facebook.com/gorska.straz/photos/a.931086933643365.1073741828.931070753644983/1051410454944345/?type=3&theater

Robert M. Wegner to póki co moje fantastyczne odkrycie roku. Konsekwentnie tworzy własny świat, z historią, prawami i językami. I co ważne, potrafi w sposób naturalny wprowadzić w niego czytelnika, bez uciekania się do pomocy słownika. Jasne, że korzysta przy tym ze znanych motywów, ale jak to się czyta! Połknęłam w całości i chcę więcej.
Brawa też dla wydawnictwa Powergraph. Twarda okładka, dobry papier i prosty, klimatyczny rysunek zgrany z treścią. A do tego uwielbiana przez mnie mapa fantastycznych krain. Do reprezentacyjnego miejsca na półkę.

Autor:  Robert M. Wegner    
Tytuł:  „Opowieści z meekhańskiego pogranicza. Północ – Południe”
Cykl:  Opowieści z meekhańskiego pogranicza
Wydawnictwo: Powergraph
Liczba stron: 576

Data wydania: 2015 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Twórcy „The Originals” zaserwowali nam spory przeskok czasowy. Od wydarzeń przedstawionych w finale trzeciego sezonu minęło pięć lat. I nadchodzi to, co było formalnością – Mikaelsonowie zostają przebudzeni. Dobrze, że twórcy odhaczyli to szybko i bezboleśnie. Bo w to, że Mikaelsonowie powstaną, chyba nikt nie wątpił? Z tym, że nie mają już tak łatwo jak wcześniej. Zostali pokonani, a Marcel, nowy król Orleanu, może zabić ich bez trudu. To dla nich zupełnie nowa sytuacja.          Klaus chce nadrobić stracony czas i zbliżyć się do całkiem już sporej Hope. Tymczasem nadciąga poważne zagrożenie, plaga, która nęka Nowy Orlean od wielu lat. Za sprawą demona o imieniu The Hollow (Pustka) zaczynają znikać dzieci. W kręgu jego zainteresowań jest też Hope. A stary znajomy demona to kierujący obecnie sabatami Nowego Orleanu Vincent.          Czwarty sezon „The Originals” liczy tylko trzynaście odcinków i jest zbudowany wokół jednego głównego wątku – walki z Hollow. Sam pomysł twórców na t
Czytaj więcej

Kosmos już nigdy nie będzie taki sam – „The Expanse”

Ostatnie lata nie były łaskawe dla fanów serialowych produkcji science fiction. Po spektakularnych klapach twórcy niezbyt chętnie patrzyli na produkcję takich dzieł – bo nie dość, że drogie, to jeszcze nie spełniały oczekiwań widzów. Cóż więc pozostawało fanom gatunku? Chyba oglądanie tylko po raz kolejny znakomitego „Battlestar Galactica”. Na szczęście jednak każda zła passa kiedyś się kończy. „The Expanse”, serial wyprodukowany przez stację SyFy, udowadnia, że science fiction wciąż ma wiele do zaoferowania. Produkcję oparto na serii książek „Ekspansja” Jamesa S. A. Coreya. W Polsce wydano tylko pierwszy tom „Przebudzenie lewiatana” i to w dodatku rozbity na dwie części, co jak łatwo można się domyślić, nie przysporzyło książce popularności. Reszta tomów dostępna jest tylko w wersji oryginalnej. Jako ciekawostkę dorzucę fakt, że pod pseudonimem James S. A. Corey ukrywa się dwóch autorów – Daniel Abraham i Ty Franck. Obaj współpracowali z George’m R. R. Martinem. W 2010 r. ukazała
Czytaj więcej

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej

Co poszło nie tak w serialu „Przeklęta” („Cursed”)

  Jeżeli czytacie mojego bloga, wiecie, że uwielbiam legendy arturiańskie i wszelkie wariacje na ich temat. Dlatego informację, że Netflix przygotowuje serial, którego główną bohaterką ma być Nimue i zaprezentuje odświeżoną wersję mitu, w której miecz wybiera królową, a nie króla, byłam zaintrygowana. Jednak po fali niepochlebnych recenzji, które pojawiły się tuż po premierze, mój zapał do oglądania znacznie osłabł. Ale że w grudniu nachodzi mnie na klimaty fantasy i baśniowe, a wybór nie jest aż tak duży, jak by się wydawało, postanowiłam dać szansę Przeklętej . Kim jest Nimue? Jak to zwykle w legendach arturiańskich bywa, odpowiedź na to pytanie nie jest ani prosta ani jednoznaczna. Najprościej byłoby odpowiedzieć, że różnie to bywa, ale najczęściej podkreślane są dwie rzeczy – związki z Merlinem i Excaliburem. Nimue bywa też nazywana Panią Jeziora albo Vivianą. Niekiedy przyjmuje się, że ona i Morgana to ta sama osoba. Niektórzy sugerują, że Pani Jeziora to nie imię, ale drui
Czytaj więcej

„Poldark” – recenzja sezonu czwartego (ze spoilerami)

Poldark powrócił z czwartym, liczącym tylko osiem odcinków, sezonem. W przeciwieństwie do poprzednich, które bazowały na dwóch tomach sagi Winstona Grahama, czwarty obejmuje wydarzenia opisane tylko w jednej powieści – Fali gniewu . Nie jest to przypadek, ponieważ między wydarzeniami z tego tomu, a kolejnego – Przybysz z morza – minie dziesięć lat. Główni bohaterowie się zestarzeją, a coraz większą rolę w wydarzeniach zaczną odgrywać ich dzieci. Dla serialu jest to sytuacja znacznie bardziej problematyczna niż dla książki. Co zrobić z głównymi bohaterami? Postarzyć ich czy nie? Jak widzowie przyjmą nowe postaci i aktorów? Tymi kłopotami będziemy sobie zaprzątać głowę później, a na razie skupmy się na czwartym sezonie.
Czytaj więcej