Kręć się, kręć, wrzeciono – Katarzyna Puzyńska „Śreżoga”


Dwa lata po tragicznej śmierci Emilii Strzałkowskiej, Daniel Podgórski nadal nie może się pozbierać. Jego małżeństwo rozpadło się. Syn Łukasz obwinia go za śmierć matki. Tymczasem w okolicy zostają znalezione zwłoki. Morderca obciął ofierze ręce i stopy, zastępując je ptasimi nóżkami. To nie jedyne morderstwo, a tropy prowadzą do śledztwa, które tuż przed swoją śmiercią prowadziła Emilia Strzałkowska.

Śreżoga to już dwunasty tom serii o policjantach z Lipowa Katarzyny Puzyńskiej, którą właściwie można by już spokojnie przemianować na serię o policjantach z Brodnicy, ale to nieistotny szczegół. Istotne jest to, że autorka wreszcie rozstała się z trójkątem miłosnym, który już nie był ciekawy, a zwyczajnie irytujący. I wątki związane z życiem osobistym bohaterów wypadają dobrze, paradoksalnie właśnie dlatego, że nie dzieje się w nich za wiele. Śreżoga jest w dużej mierze pożegnaniem z postacią Emilii, dlatego że przez sporą część książki czytelnik towarzyszy jej w ostatnim śledztwie. Pokrzyk zostawił mnie z wieloma pytaniami, na które tutaj znalazłam odpowiedź.

W książce powraca wielu bohaterów znanych z poprzednich części (jak choćby Klementyna Kopp czy Maria Podgórska), które mają swoją rolę do odegrania w tej historii, choćby niewielką. Pojawiają się także zupełnie nowe postacie – jak pisarka Malwina Górska, która jest trochę takim alter ego samej Katarzyny Puzyńskiej i pisarka dodała jej nieco elementów z własnej biografii. 

Wątek kryminalny wypada nieźle. Trupów jest wiele, siatka wzajemnych powiązań i krzywd bardzo szeroka, ale Puzyńska pisze przystępnie i zgrabnie prowadzi przez ten labirynt. Trochę dużo tych nieszczęść i morderców na tak małej powierzchni, no ale cóż. Bardzo lubię w kryminałach Puzyńskiej wplatanie wątków nadprzyrodzonych, ale nieprzekraczanie granicy fantastyki. To czytelnik decyduje, czy chce wierzyć, że furkot wrzeciona kikimory faktycznie przyniósł nieszczęście, czy to po prostu zwykły przypadek. Nadaje to jednak historii dodatkowy lokalny koloryt i wprowadza nieco słowiańskiego folkloru.

Śreżoga Katarzyny Puzyńskiej jest zdecydowanym krokiem w dobrą stronę po Pokrzyku, w którym osobiste perypetie bohaterów tak mnie zirytowały, że poważnie zastanawiałam się nad kontynuowaniem serii. Nie jest idealna, bo choć intryga kryminalna została rozpisana dobrze, to jednak trochę za dużo tych grzybków w tym barszczu, za dużo morderców i trupów, trudno było to sensownie rozwiązać.

Autor:  Katarzyna Puzyńska   

Tytuł: Śreżoga    

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Liczba stron: 864

Data wydania:  2020


Komentarze

  1. Radosna6 kwietnia 2021 23:42

    Coraz bardziej wątpię, że przeczytam tę serię. Minął rok, a ja nawet jednej książki z cyklu nie przeczytałam.

    Książki jak narkotyk

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zarzyczka7 kwietnia 2021 20:33

      A książek z tej serii z roku na rok przybywa ;)

      Usuń
  2. Karolajna7 kwietnia 2021 13:46

    Nie znam jeszcze twórczości autorki, ale mam w planach tę serię. Zabieram się za nią już długo i ciągle odkładam ją na później. ;)

    OdpowiedzUsuń
  3. iCate15 kwietnia 2021 18:31

    12 tom i taki potężny? Omg. Bałabym się zaczynać tą serie :D

    OdpowiedzUsuń
  4. Sylwka | unserious.pl28 kwietnia 2021 11:31

    Ja właśnie przez te osobiste perypetie z poprzedniego odcinka, ciągle odkładam Śreżogę na później. Choć nie ukrywam, iż informacja o tym, że autorka "poszła we właściwym kierunku" mnie cieszy.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Co poszło nie tak w serialu „Przeklęta” („Cursed”)

  Jeżeli czytacie mojego bloga, wiecie, że uwielbiam legendy arturiańskie i wszelkie wariacje na ich temat. Dlatego informację, że Netflix przygotowuje serial, którego główną bohaterką ma być Nimue i zaprezentuje odświeżoną wersję mitu, w której miecz wybiera królową, a nie króla, byłam zaintrygowana. Jednak po fali niepochlebnych recenzji, które pojawiły się tuż po premierze, mój zapał do oglądania znacznie osłabł. Ale że w grudniu nachodzi mnie na klimaty fantasy i baśniowe, a wybór nie jest aż tak duży, jak by się wydawało, postanowiłam dać szansę Przeklętej . Kim jest Nimue? Jak to zwykle w legendach arturiańskich bywa, odpowiedź na to pytanie nie jest ani prosta ani jednoznaczna. Najprościej byłoby odpowiedzieć, że różnie to bywa, ale najczęściej podkreślane są dwie rzeczy – związki z Merlinem i Excaliburem. Nimue bywa też nazywana Panią Jeziora albo Vivianą. Niekiedy przyjmuje się, że ona i Morgana to ta sama osoba. Niektórzy sugerują, że Pani Jeziora to nie imię, ale ...
Czytaj więcej

TOP 10 najpopularniejszych tekstów, czyli co czytaliście najchętniej w ostatniej dekadzie

Obraz
  22 maja 2011 roku czyli dokładnie dziesięć lat temu na blogu Książka to okno na świat ukazał się pierwszy wpis – recenzja książki Bezduszna Gail Carriger. Tak, mój blog ma już dziesięć lat. Jeżeli trudno Wam w to uwierzyć, to przyznaję, że mnie chyba jeszcze bardziej. Założyłam go spontanicznie, bez wielkich planów i przygotowań, ponieważ chciałam podzielić się swoją opinią o książkach, a tak się złożyło, że w tym okresie nie miałam obok siebie osób czytających. I tak sobie piszę. Mam oczywiście świadomość, że ta dziesiątka szumnie wygląda, a w rzeczywistości trafiały mi się lata, gdy pisałam bardzo mało. Nawet teraz moja aktywność nie jest jakaś ogromna, choć publikuję znacznie regularniej niż kiedyś. Przyzwyczaiłam się, wprowadziłam miesięczne podsumowania i to pozwoliło mi lepiej ogarnąć posty. A przede wszystkim po prostu to lubię. Lubię pisać, dzielić się z Wami swoimi przemyśleniami na temat książek i seriali. Nie narzucam sobie niczego, jeżeli mi się nie chce, to nie pi...
Czytaj więcej

Kiedy wypełni się przepowiednia – „Wezwijcie moje dzieci” Marta Krajewska

Obraz
  Życie w Wilczej Dolinie na pozór toczy się zupełnie zwykłym i spokojnym trybem, wyznaczanym przez zmianę pór roku oraz powiązane z tym prace polowe i obrzędy. Jednak od kilkunastu lat ludzie przygotowują się do zapowiedzianego powrotu wilkarów. Przygnieciona ciężarem odpowiedzialności za mieszkańców doliny Venda czuje się coraz bardziej zgorzkniała i stara. Mieszkańcy z niepokojem śledzą relacje między wieszczką Alasą a Irke, bartnikiem żyjącym na uboczu społeczeństwa. Wszyscy pamiętają przepowiednię, że zażyłość pomiędzy tą dwójką poprzedzi powrót wilkarów. Tymczasem dziecko zrodzone z krwi Elleniale jest już gotowe na poznanie Pana Lasu. Wezwijcie moje dzieci Marty Krajewskiej zamyka cykl opowieści z Wilczej Doliny, w skład którego wchodzą jeszcze Idź i czekaj mrozów oraz Zaszyj oczy wilkom . Autorka zdecydowała się na spory przeskok czasowy, co oczywiście ma istotne konsekwencje. Bohaterowie nieco się przez ten czas zmienili, pojawiły się też zupełnie nowe postacie, który...
Czytaj więcej

Top 5 książek fantastycznych z motywem zimy

Obraz
Piękna, majestatyczna, magiczna, ale także groźna, przytłaczająca i śmiertelnie niebezpieczna. Zima ma bardzo bogatą symbolikę. W mitologiach, zgodnie z odwiecznym cyklem natury, postrzegano ją jako czas pustki, snu i śmierci. Martwa przyroda czekała uśpiona, by wiosną znów powrócić do życia. Krótkie dni, długie noce, zimno – te zagrożenia były jak najbardziej realne, ale ludzka wyobraźnia dodawała do tego dodatkowe strachy. Zimą lęgło się zło. W fantastyce motyw zimy pojawia się bardzo często. I nie chodzi tu tylko o porę roku, ale także o wykorzystanie jej symbolicznego znaczenia. Zapraszam na subiektywny wybór pięciu książek fantastycznych, w których motyw zimy odgrywa ważną rolę. C. S. Lewis Opowieści z Narnii. Lew, czarownica i stara szafa Gdy myślę o książkach związanych z zimą, pierwsze skojarzenie to pogrążona w zimowym śnie Narnia i Łucja podążająca za światłem latarni błyskającym w śnieżnym lesie. To także modelowe przedstawienie zimy jako czasu, gdy ziemią rządzi zło...
Czytaj więcej

To jednak dziwny serial jest… – „Outlander”

Będę szczera – kiedy pierwszy raz usłyszałam o serialu, w którym bohaterka, Claire Randall, przenosi się w czasie (z 1945 do 1743 r.) i zakochuje w szkockim bojowniku o wolność, wydał mi się dziwaczny (żeby nie napisać szalony). A fakt, że w swoim pierwszym życiu zostawiła męża, którego także rzekomo kochała, pachniał mi intrygą rodem z brazylijskiej telenoweli. Ostatecznie do obejrzenia skłoniły mnie fotosy, na które natknęłam się w Internecie. I wiem jedno - „Outlander” to jednak dziwny serial, powiadam wam.
Czytaj więcej