Amy Harmon „Prawo Mojżesza”


Mojżesz został znaleziony w koszu na pranie zaledwie kilka godzin po urodzeniu. Był dzieckiem cracku, jego matka brała narkotyki w okresie całej ciąży. Historią porzuconego i ocalonego niemowlęcia zachwycało się swego czasu całe miasteczko. Jednak gdy Mojżesz dorósł, zachwyty się skończyły. Na całe życie pozostał pęknięty – oczywiście w tym metaforycznym sensie. Nie tylko wyglądał inaczej – niepokojąco i egzotycznie – ale także inaczej się zachowywał. Nie potrafił usiedzieć w miejscu, opowiadał dziwne rzeczy, a przy tym malował w niezwykły sposób.

Pewnego lata Mojżesz poznaje Georgię Shepherd, dziewczynę z dobrego domu, blondwłosą kowbojkę zakochaną w koniach. Jak to zazwyczaj bywa, przeciwieństwa się przyciągają. Georgia ignoruje ostrzeżenia i zatraca się coraz bardziej w swoich uczuciach. Ale nawet nie przeczuwa tego, co naprawdę odkryje, gdy zbliży się do zbuntowanego chłopaka.
„Prawo Mojżesza” Amy Harmon to przede wszystkim opowieść o miłości. Książka dzieli się na dwie części – „Przed” i „Po”, w których możemy obserwować rozwój relacji między Georgią i Mojżeszem. A ich relacja nie jest łatwa ani na początku, ani później, gdy zostaje zatruta goryczą.
Niezwykle ważną rolę w fabule odgrywają nadnaturalne zdolności Mojżesza. Konstrukcja jego postaci nawiązuje do biblijnego pierwowzoru – proroka Mojżesza, który wyprowadził Izraelitów z Egiptu. On także został jako niemowlę porzucony w koszu. Przed biblijnym Mojżeszem rozdzieliły się wody Morza Czerwonego, bohater powieści Harmon także ma moc rozdzielania wód, zamykania i otwierania przejścia. Zresztą już sam tytuł nawiązuje do praw mojżeszowych, otrzymanych przez proroka na górze Synaj. Mojżesz z powieści Harmon żyje według swoich własnych praw. A przynajmniej próbuje – dopóki w jego egzystencji nie namiesza huragan o imieniu Georgia.
To właśnie wybitne zdolności Mojżesza pozwalają na rozwiązanie zagadki kryminalnej – tajemniczych zaginięć młodych dziewcząt. W finale ten wątek splata się z historią rodzinną Mojżesza, uzupełniając te elementy jego życiorysu, których brakowało.
Książka „Prawo Mojżesza” przypomina obrazy malowane przez głównego bohatera – mnóstwo w niej żywych, intensywnych emocji. Także krajobrazy opisywane przez autorkę wyglądają jak malarskie kadry. Jest sielsko, anielsko, ale tylko na pozór, gdyż w zwykłych ludziach i miejscach czają się najgorsze demony. Na szczęście na kartach powieści „Prawo Mojżesza” pojawiają się także ci, którzy czuwają nad bohaterami.
Interesująca powieść ze zgrabnie powiązanymi w zakończeniu wątkami. I wbrew opinii na okładce – moim zdaniem jednak ze szczęśliwym, choć nie przesłodzonym zakończeniem.
I na marginesie dodam – piękna okładka w duchu książki. Malarska po prostu.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Grupie Wydawniczej Helion.


Autor:  Amy Harmon   
Tytuł:  „Prawo Mojżesza”  
Tłumaczenie: Marcin Machnik   
Wydawnictwo:  Editio
Liczba stron: 360
Data wydania: 2016


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Twórcy „The Originals” zaserwowali nam spory przeskok czasowy. Od wydarzeń przedstawionych w finale trzeciego sezonu minęło pięć lat. I nadchodzi to, co było formalnością – Mikaelsonowie zostają przebudzeni. Dobrze, że twórcy odhaczyli to szybko i bezboleśnie. Bo w to, że Mikaelsonowie powstaną, chyba nikt nie wątpił? Z tym, że nie mają już tak łatwo jak wcześniej. Zostali pokonani, a Marcel, nowy król Orleanu, może zabić ich bez trudu. To dla nich zupełnie nowa sytuacja.          Klaus chce nadrobić stracony czas i zbliżyć się do całkiem już sporej Hope. Tymczasem nadciąga poważne zagrożenie, plaga, która nęka Nowy Orlean od wielu lat. Za sprawą demona o imieniu The Hollow (Pustka) zaczynają znikać dzieci. W kręgu jego zainteresowań jest też Hope. A stary znajomy demona to kierujący obecnie sabatami Nowego Orleanu Vincent.          Czwarty sezon „The Originals” liczy tylko trzynaście odcinków i jest zbudowany wokół jednego głównego wątku – walki z Hollow. Sam pomysł twórców na t
Czytaj więcej

Kosmos już nigdy nie będzie taki sam – „The Expanse”

Ostatnie lata nie były łaskawe dla fanów serialowych produkcji science fiction. Po spektakularnych klapach twórcy niezbyt chętnie patrzyli na produkcję takich dzieł – bo nie dość, że drogie, to jeszcze nie spełniały oczekiwań widzów. Cóż więc pozostawało fanom gatunku? Chyba oglądanie tylko po raz kolejny znakomitego „Battlestar Galactica”. Na szczęście jednak każda zła passa kiedyś się kończy. „The Expanse”, serial wyprodukowany przez stację SyFy, udowadnia, że science fiction wciąż ma wiele do zaoferowania. Produkcję oparto na serii książek „Ekspansja” Jamesa S. A. Coreya. W Polsce wydano tylko pierwszy tom „Przebudzenie lewiatana” i to w dodatku rozbity na dwie części, co jak łatwo można się domyślić, nie przysporzyło książce popularności. Reszta tomów dostępna jest tylko w wersji oryginalnej. Jako ciekawostkę dorzucę fakt, że pod pseudonimem James S. A. Corey ukrywa się dwóch autorów – Daniel Abraham i Ty Franck. Obaj współpracowali z George’m R. R. Martinem. W 2010 r. ukazała
Czytaj więcej

Mrok w szarym człowieku – „Upadek” („The Fall”)

„Upadek” to rozpisana na trzy sezony historia jednego śledztwa. W Belfaście, w Irlandii Północnej, dochodzi do morderstw młodych, atrakcyjnych i robiących kariery kobiet. Przysłana z Londynu nadinspektor Stella Gibson (Gillian Anderson) ma skontrolować prawidłowość prowadzonych przez policję działań. Stella szybko dochodzi do wniosku, że śledztwa w sprawie morderstw należy połączyć, gdyż stoi za nimi seryjny morderca. Okazuje się nim Paul Spector (Jamie Dornan), przykładny mąż i ojciec, pracujący jako terapeuta. Między nim a Stellą szybko zaczyna się psychologiczna gra.          Wydaje się wam, że wcześniejszy akapit zawierał spoiler? Nie w tym przypadku. „Upadek” jest jednym z seriali kryminalnych, które nie mają na celu dochodzenie do tego, kto zabił. Rozwiązanie zagadki twórcy odkrywają na samym początku. I choć nie jest to już szokujące, podobne pomysły wykorzystywano, to „Upadek” idzie jeszcze dalej. W tym serialu spędzamy równie wielu czasu z mordercą, co próbującym go złap
Czytaj więcej

Co poszło nie tak w serialu „Przeklęta” („Cursed”)

  Jeżeli czytacie mojego bloga, wiecie, że uwielbiam legendy arturiańskie i wszelkie wariacje na ich temat. Dlatego informację, że Netflix przygotowuje serial, którego główną bohaterką ma być Nimue i zaprezentuje odświeżoną wersję mitu, w której miecz wybiera królową, a nie króla, byłam zaintrygowana. Jednak po fali niepochlebnych recenzji, które pojawiły się tuż po premierze, mój zapał do oglądania znacznie osłabł. Ale że w grudniu nachodzi mnie na klimaty fantasy i baśniowe, a wybór nie jest aż tak duży, jak by się wydawało, postanowiłam dać szansę Przeklętej . Kim jest Nimue? Jak to zwykle w legendach arturiańskich bywa, odpowiedź na to pytanie nie jest ani prosta ani jednoznaczna. Najprościej byłoby odpowiedzieć, że różnie to bywa, ale najczęściej podkreślane są dwie rzeczy – związki z Merlinem i Excaliburem. Nimue bywa też nazywana Panią Jeziora albo Vivianą. Niekiedy przyjmuje się, że ona i Morgana to ta sama osoba. Niektórzy sugerują, że Pani Jeziora to nie imię, ale drui
Czytaj więcej

Kwiaty są piękne, lecz kolce mają – Katarzyna Bonda „Florystka”

Obraz
„Florystka” to trzecia i ostatnia część serii kryminalnej Katarzyny Bondy, której głównym bohaterem jest Hubert Meyer, psycholog śledczy, a dokładniej rzecz ujmując, profiler. Pierwszy w Polsce, niekwestionowany guru i autorytet w tej dziedzinie. Łaska pańska jednak na pstrym koniu jeździ. Hubert odszedł z policji, stracił w krótkim czasie oboje rodziców, zamieszkał w odludnej chatce i utonął w długach.          Natura ciągnie wilka do lasu i Hubert wraca jako konsultant w sprawie zaginięcia dziewięcioletniej Zosi. Podejrzaną jest matka. Jednak im dalej w śledztwo, tym więcej pojawia się tropów. Policjanci wiążą sprawę Zosi z popełnionym kilka lat wcześniej morderstwem Amadeusza. I robi się coraz ciekawiej.          Miałam lekkie obawy, gdy zorientowałam się, że we „Florystce” pojawia się wątek duchów. W „Sprawie Niny Frank” Bonda nie poradziła sobie zupełnie ze zjawiskami nadprzyrodzonymi, tu było jednak znacznie lepiej. Może dlatego, że duchy to tylko zasłona dymna ;)   
Czytaj więcej