Wampiry zawsze w modzie – „Księga czarownic” („A Discovery of Witches”)

Na początku była pustka i pożądanie. Krew i strach.Na początku była Księga czarownic.

Sukces sagi Zmierzch spowodował istny wysyp dzieł o wampirach i innych nadnaturalnych istotach. Jak się jednak okazuje, te stworzenia nadal fascynują (Regis z Wiedźmina najlepiej wytłumaczy wam dlaczego) i na mały ekran zawitał kolejny serial, w którym wampiry odgrywają ważną rolę – Księga czarownic, ekranizacja Księgi wszystkich dusz Deborah Harkness.

Doktor Diana Bishop robi błyskotliwą karierę naukową i właśnie otrzymała szansę uzyskania stałej posady na Oksfordzie. By tak się stało, musi wygłoszony wcześniej wykład o powiązaniach między alchemią i nauką, uzupełnić i pogłębić. Diana udaje się więc do biblioteki, wypełnia kilka rewersów i na jej stolik trafiają zabytkowe księgi. Po otwarciu jednej z nich zaczynają dziać się dziwne rzeczy, stawiając na równe nogi cały świat nadnaturalnych stworzeń, wśród których jest wampir Matthew Clairmont, od lat poszukujący woluminu.

Tożsamość Matthew nie jest dla Diany tajemnicą, ponieważ sama należy do gatunku czarownic i wie o istnieniu świata ukrytego przed zwykłymi ludźmi. Jednak sama nie korzysta z magii i nie ma ochoty brać udziału w wyścigu różnych nadnaturalnych stworzeń po niezwykłą księgę. Ale jest już za późno. Ponieważ tylko ona miała w rękach zaginiony od wieków wolumin, nie może uniknąć udziału w całej aferze. Mimo początkowej niechęci i pradawnej nienawiści między wampirami a czarownicami, Diana musi zawrzeć sojusz z Matthew. Między tą dwójką szybko zaiskrzy.

Już nawet po tym krótkim opisie widać, że Księga czarownic, to nie jest serial, który ma ambicję opowiedzenia nowej, świeżej i zaskakującej historii. Wręcz przeciwnie, pełnymi garściami czerpie ze znanych z innych dzieł fantasy schematów. Sam sposób przedstawiania poszczególnych gatunków jest zgodny z tym, czego oczekujemy. Wampiry są wyrafinowane, eleganckie, świetnie się ubierają i jeżdżą drogimi samochodami. Czarownice to niezależne istoty, blisko związane ze światem przyrody. Jest sojusz z wrogiem, zakazana miłość, nieprzeciętna moc, niezwykła księga, pradawne porachunki, skostniała instytucja rządząca światem, ukrywanie się magicznych stworzeń przed ludźmi itd.

Co zatem jest wciągającego w Księdze czarownic? Po pierwsze, to serial bardzo dobrze zagrany. Matthew Goode jest wręcz stworzony do roli eleganckiego Clairmonta i od razu wskoczył na wysokie miejsce na mojej liście ulubionych wampirów. Poza tym to aktor, który umie grać, więc potrafi doskonale oddać emocje targające wiekowym krwiopijcą. A jest ich niemało.

Niemal od samego początku bardzo fajna chemia wytworzyła się między nim a Teresą Palmer grającą Dianę. Miło się ich razem ogląda, i bronią się nawet w tych dialogach, które są już cukierkowe do granic możliwości.

Na drugim planie także jest ciekawie. Na szczególną uwagę zasługuje Trevor Eve jako wampir Gerbert. Gdy tylko pojawia się na ekranie, budzi respekt i strach. I nie potrzeba mu do tego prezentowania na każdym kroku okazałych kłów i wyrywania serc. Bardzo dobrze zaprezentował się też Owen Teale (którego zapewne kojarzycie z Gry o tron) jako żądny władzy potężny czarodziej Peter Knox. Byłam ciekawa, jak wypadnie Louise Brealey (Molly z Sherlocka), ale akurat tą rolą jestem nieco rozczarowana. Dostałam bohaterkę w sumie podobną do Molly, ale też przedstawioną w sposób bardzo powierzchowny, bez wystarczającego ukazania motywacji jej działań.

Księga czarownic nomen omen czaruje dwoma elementami – plenerami i scenografią. Czy to urokliwy Oksford z biblioteką pełną starych, zakurzonych woluminów, czy zawsze piękna Wenecja, czy stary, francuski zamek, czy wreszcie posiadający własną wolę położony na uboczu domek czarownic z obowiązkowymi dyniami na werandzie – każde z tych miejsc jest naprawdę magiczne i do tego sfilmowane w przepiękny sposób. Wszystkie te lokalizacje są także naznaczone wiekiem, bogactwem przeszłości, tego, co te miejsca już widziały, co zresztą współgra z zainteresowaniami głównej bohaterki, która jest historykiem. Wszystko to rewelacyjnie buduje klimat serialu. Gdyby zatrzymać poszczególne kadry, byłyby to naprawdę piękne pocztówki.

Księgę czarownic ogląda się bardzo szybko. W każdym odcinku sporo się dzieje, akcja gna do przodu i nie ma czasu na nudę. Choć, jak już wspomniałam, jest to serial przewidywalny i bazujący na świetnie znanych schematach, świetnie się bawiłam przy oglądaniu. Jeżeli jednak macie w planach Księgę czarownic, miejcie świadomość, że choć urocze, to jednak guilty pleasure. Nie ustrzegło się głupotek i nielogiczności, ale jakoś w tym serialu mogę przymknąć na to oko i nie psuje mi to frajdy z oglądania. Dwa kolejne sezony zamówione, więc zabawa będzie trwać.