I stała się światłość? – Brent Weeks „Gorejąca biel” („The Burning White”)

 

Nadciąga decydująca bitwa. Biały Król i jego sprzymierzeńcy zamierzają zadać Chromerii cios po którym już nigdy się nie podniesie. Kip Guile przejrzał plan wroga i desperacko próbuje zdążyć na czas z odsieczą i informacjami, które mogą odmienić bieg wojny. Gavin wyruszył w straceńczą misję, by odszukać samego Orholama i w ten sposób ocalić tych, których kocha. Teia kontynuuje działania mające na celu zniszczenie Zakonu Złamanego Oka. Liv sprzymierza się z Białym Królem, ale snuje własne plany. Czy w godzinie próby świat ocali Powiernik Światła?

Gorejąca biel, finałowy piąty tom serii Powiernik Światła Brenta Weeksa, została w Polsce podzielona na dwie części. Jednak pisanie o nich oddzielnie wydaje mi się bezcelowe, dlatego recenzja dotyczy obu części. Byłam bardzo zawiedziona Krwawym zwierciadłem, miałam jednak nadzieję, że finał cyklu będzie lepszy. I jest, ale tylko odrobinę. Kilka rzeczy ostatecznie się wyjaśnia, ale to nie jest dobra książka i dobre zakończenie serii.

Największym grzechem Gorejącej bieli jest to, że powinna być przynajmniej o połowę krótsza. W polskim wydaniu widać to jeszcze wyraźniej, bo w pierwszym tomie dzieje się naprawdę niewiele, a wszystko jest preludium do wielkiej ostatecznej bitwy. Ale i w zakończeniu Weeks popełnił wiele grzechów, które sprawiają, że nie można uznać je za satysfakcjonujące. Chyba miało być bardzo wzruszająco, więc bohaterowie co i rusz się poświęcają, odnoszą poważne rany, a nawet umierają, by w następnym rozdziale wstać i walczyć dalej (jeżeli akurat są potrzebni, bo jak nie, to mogą nadal odpoczywać). Jedna z postaci ma tak dwa razy, przy czym  w jednej akcji zabija głównego złego bossa, po czym, uwaga, mdleje. Nie, nie i jeszcze raz nie. Tak się nie buduje postaci ani dramaturgii. Poświęcenie staje się wydmuszką.

W ogóle w tym zakończeniu dzieją się rzeczy przedziwne, a rozwiązania wyskakują jak króliki z kapelusza. Wiele z nich to typowe Deus ex machina. W finale przybywają niespodziewani sprzymierzeńcy, w tym bohaterka, którą ostatnio widzieliśmy dawno temu i nic nie wskazywało na to, że żyje. A tu proszę, cała, zdrowa, a jeszcze do tego na czele armii. Jednak jak do tego doszło, nie wiem i z książki się nie dowiem. Kolejnym problemem finału jest postawienie na głowie prawideł magii. Przykład? Proszę bardzo, czarny luksyn. Jego stosowanie wywoływało wielkie spustoszenie, szaleństwo, zaniki pamięci, ale w tym tomie nikt o tym nie pamięta. Jak jest potrzebny, to czarny luksyn leje się strumieniami. Mam też dziwne wrażenie, że o innych swoich pomysłach autor też najzwyczajniej w świecie zapomniał (ojcostwo Kipa).

Zakończenie jest tak słodkie, że naprawdę jestem zdziwiona. Dotychczas bohaterowie byli poniewierani, a tutaj wszyscy są szczęśliwi, a rodzina Guile’ów mimo ujawnienia kolejnych tragicznych sekretów trzyma się razem, radośnie patrząc w przyszłość. Znów mamy porcję kolejnych pomysłów wywracających do góry nogami wiedzę o rodzinie Guile’ów i całym świecie przedstawionym. Historia z Oślepiającym Nożem i zbrodniami, które były sercem Chromerii, mogła stać się bardzo ciekawym punktem wyjścia do tego, by podbudować racje Białego Króla i uczynić go mocno niejednoznacznym czarnym charakterem. Niestety, Biały Król nie pojawia się niemal wcale. Wprowadzenie bogów i nieśmiertelnych mi nie przeszkadza, choć dziwne, że Abaddona jest tak mało.

Weeks chyba chciał, by jego seria miała pozytywne przesłanie (co jest zaskakujące, biorąc pod uwagę wcześniejsze tomy) i powplatał ni z gruszki ni z pietruszki mało subtelne nawiązania do religii chrześcijańskiej. Osią książki są pytania o dobro, zło, przebaczenie i odkupienie. Tyle że postawione w sposób nieudolny. Czy bycie po dobrej stronie konfliktu wystarczy? No właśnie.

Bohaterowie na czele z Gavinem byli bardzo mocnym punktem serii. Weeksowi udało się stworzyć niejednoznaczne i przykuwające uwagę postacie, które nieraz skrywały mroczne sekrety, a ich odsłanianie do pewnego momentu zdawało się ciekawe i przemyślane (bo potem było już tego za dużo jak na mój gust). Gavin, Andross, Grinwoody i Corvan trzymają poziom także i w finale. W ogóle w jednej z recenzji natknęłam się na uwagę, że tak jak finał Gry o tron był napisany z perspektywy zwycięskich Starków, tak tutaj powstał na zlecenie Androssa. I faktycznie coś w tym jest. Andross jest ciekawą postacią, jednak finału jego wątku kompletnie nie kupuję. Choć tutaj pochwalę dość nietypowe rozwiązanie motywu wybrańca.

Trochę brak pomysłu na Karris i Teię. Kip zmienił się tak bardzo, że sama nie wiem, jak to się stało. Jego relacja z Tisis w ogóle mnie nie przekonuje, podobnie jak rozwiązanie wątku uczucia Kipa do Teii. Liv majaczy na obrzeżach fabuły i zdecydowanie jej potencjał nie został wykorzystany.

Trudno jest mi ocenić całość sagi Powiernik światła, bo to cykl bardzo nierówny, z ostrym spadkiem formy w ostatnich tomach. Był tutaj interesujący pomysł na magiczny system i świat oraz ciekawi bohaterowie. Na pewno byłoby lepiej dla całości, gdyby autor zamknął ją maksymalnie w czterech częściach i nie starał się co tom zaskakiwać czytelnika. To było fajne i działało, ale tylko do pewnego momentu. Potem zrobiło się jednak tego zwyczajnie za dużo. Trochę jest to saga zmarnowanego potencjału.

Autor:  Brent Weeks

Tytuł: Gorejąca biel tom 1

Tytuł oryginalny: The Burning White

Cykl: Powiernik Światła

Tłumaczenie: Małgorzata Strzelec  

Wydawnictwo: Mag

Liczba stron: 656

Data wydania:  2020

 

Autor:  Brent Weeks

Tytuł: Gorejąca biel tom 2

Tytuł oryginalny: The Burning White

Cykl: Powiernik Światła

Tłumaczenie: Małgorzata Strzelec  

Wydawnictwo: Mag

Liczba stron: 720

Data wydania:  2020