Peter V. Brett „Pustynna włócznia”


Czas na kolejną wizytę w świecie, w którym noc niepodzielnie należy do demonów, a skuleni w chronionych magicznymi runami domach ludzie z nadzieją czekają na słońce. Jeżeli będą mieli szczęście i runy wytrzymają, przeżyją. Tylko po to, by w następną noc przeżyć kolejny koszmar.
         „Pustynna włócznia” to kontynuacja historii zapoczątkowanej w „Malowanym człowieku”. Podobnie jak poprzedni tom, w Polsce został on podzielony z niewiadomych powodów na dwie części. A jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi oczywiście zawsze o to samo.  Moja recenzja dotyczy obu części.

         W „Pustynnej włóczni” więcej uwagi poświęca się Krasji i Jardirowi, który na tyle wszedł w skórę Wybawiciela, że postanowił podbić świat. Rusza zatem na Północ na czele swej armii, niosąc jasne przesłanie – poddaj się najeźdźcy albo giń. Opisy wyczynów Wybawiciela przeplatane są retrospekcjami, które dotyczą jego wcześniejszych losów. Oczywiście, pojawia się także Arlen, Leesha, Rojer i Renna, jednak zdecydowanie odgrywają rolę drugoplanową. Krasja jest na pierwszym miejscu i inspiracje cywilizacją islamu są jeszcze bardziej widoczne niż wcześniej.
         Arlena jest zdecydowanie zbyt mało, ale to mój ulubiony bohater i trzymam za niego kciuki.
         Leesha kreowana na mądrą, świadomą kobietę straciła w mych oczach cały autorytet po jej zachowaniu wobec Jardira. Na otchłań, Elona miała rację co do córki, a nauki Bruny poszły w las.
Wątek Renny jest koszmarnie wręcz przegadany. Jej perypetie z ojcem znam z poprzedniego tomu, więc wleczenie go dalej nie ma sensu. Powinien się on zacząć dopiero od spotkania z Arlenem. Bo zbuntowana Renna jest całkiem ciekawą i sympatyczną postacią. Przejęła od Leeshy pałeczkę kobiety niezależnej, co żadnej pracy się nie boi, nawet jeśli owa praca to mordowanie demonów.
         Rojer to taka sierotka, która ma dar i sama nie wie, co z nim zrobić. W tej części dalej gra i gra, ale jego postać się nie rozwija. Może w następnej.
         Brett pisze lekko i czyta się go bardzo szybko. Solidna rozrywkowa fantasy, choć zdarzają się słabsze momenty w fabule, to jednak nie nudzą one aż tak bardzo właśnie dzięki lekkości pióra. Autor wciąż lawiruje między koncepcją dwóch wybawicieli i nie wiadomo, co wybierze. Ja w każdym razie trzymam kciuki za Arlena i mam nadzieję, że spuści łomot Jardirowi, którego serdecznie nie znoszę.
        
Autor: Peter V. Brett      
Tytuł: „Pustynna włócznia” t. I i II
Tłumaczenie: Marcin Mortka  
Wydawnictwo: Fabryka Słów    
Liczba stron: 528, 664
Data wydania: 2011

Komentarze

  1. ultramaryna16 lutego 2015 10:33

    Czytałam już dość dawno pierwszy tom "Malowanego człowieka". Pamiętam, że całkiem mi się podobało, ale jakoś tak nie sięgnęłam po kontynuację. Zresztą czy ja nawet nie mam tego drugiego tomu na czytniku? ;) Muszę sprawdzić, może warto do tej serii wrócić.

    OdpowiedzUsuń
  2. Zarzyczka16 lutego 2015 22:16

    Tak, czytnik bywa skarbnicą bez dna :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Karl Edward Wagner „Kane. Bogowie w mroku”

Obraz
  Kane. Bogowie w mroku Karla Edwarda Wagnera to pierwszy z trzech zaplanowanych tomów poświęconych tej postaci, jakie mają ukazać się w serii Eony wydawnictwa Vesper. Znajdują się w nim: powieść Sploty mroku , opowiadania: Zaduma nad żalem w mym sercu , Zimne światło , Miraż oraz wiersz Cień Anioła Śmierci . Ponadto Marcin Pągowski przygotował dodatki pozwalające bliżej poznać ten świat. Kane to modelowy wręcz przykład postaci splecionej nie z dobra i zła, ale z szarości. Zainspirowany postacią biblijnego Kaina, przyniósł światu przemoc, za którą został ukarany długowiecznością. Owszem, można go zabić, ale to niewdzięczne zadanie, ponieważ walczy doskonale i szybko się regeneruje. Tym niemniej, jest to możliwe. Ale Kane to także buntownik sprzeciwiający się szalonemu bóstwu, które stworzyło ludzi wyłącznie dla własnej rozrywki i przyjemności. To koncept, o którym wspominał H. P. Lovecraft w opowiadaniu W górach szaleństwa , zaczerpnięty z mitologii sumeryjskiej, która tak właśni
Czytaj więcej

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Twórcy „The Originals” zaserwowali nam spory przeskok czasowy. Od wydarzeń przedstawionych w finale trzeciego sezonu minęło pięć lat. I nadchodzi to, co było formalnością – Mikaelsonowie zostają przebudzeni. Dobrze, że twórcy odhaczyli to szybko i bezboleśnie. Bo w to, że Mikaelsonowie powstaną, chyba nikt nie wątpił? Z tym, że nie mają już tak łatwo jak wcześniej. Zostali pokonani, a Marcel, nowy król Orleanu, może zabić ich bez trudu. To dla nich zupełnie nowa sytuacja.          Klaus chce nadrobić stracony czas i zbliżyć się do całkiem już sporej Hope. Tymczasem nadciąga poważne zagrożenie, plaga, która nęka Nowy Orlean od wielu lat. Za sprawą demona o imieniu The Hollow (Pustka) zaczynają znikać dzieci. W kręgu jego zainteresowań jest też Hope. A stary znajomy demona to kierujący obecnie sabatami Nowego Orleanu Vincent.          Czwarty sezon „The Originals” liczy tylko trzynaście odcinków i jest zbudowany wokół jednego głównego wątku – walki z Hollow. Sam pomysł twórców na t
Czytaj więcej

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej

…i do kotła wraca – Sarah J. Maas „Dwór mgieł i furii”

Obraz
Baśnie kończą się ślubem bohaterów, którzy żyją potem długo i szczęśliwie, i nie dotykają ich kłopoty dnia codziennego. Sarah J. Maas zostawiła bohaterów „Dworu cierni i róż” w takiej właśnie sytuacji. Główny czarny charakter, Amarantha, została pokonana, a Feyra znów wpadła w ramiona Tamlina. Wydaje się więc, że wszystko zmierza do szczęśliwego zakończenia. Jednak Feyra nie może zapomnieć o tym, co musiała zrobić pod Górą. Niezbyt dobrze odnajduje się w roli skrępowanej zasadami etykiety księżnej. Nie pomaga nowe, nieśmiertelne ciało, do którego wciąż nie może się przyzwyczaić. No i jest jeszcze Rhysand, książę Dworu Nocy, który nie zamierza zrezygnować z praw, wynikających z jego umowy z Feyrą.
Czytaj więcej

Jak dbam o włosy wurly czyli włosomaniactwo po mojemu

Obraz
  Dziś wpis nietypowy dla mojego bloga, bo nie będzie ani o książkach, ani o serialach czy filmach, ale temacie, któremu poświęciłam więcej uwagi w czasie pandemii – czyli o włosomaniactwie. Sporo osób było zainteresowanych, więc czemu nie. Sama lubię poczytać na ten temat, więc może ktoś z moich doświadczeń skorzysta. Mam włosy grube, gęste, a jeśli chodzi o porowatość – średniopory minus. Typ włosów to tak zwane wurly – czyli mieszanka fal i loków. Moje włosy bez stylizacji wyglądają tak jak na zdjęciu powyżej. Zaczynają się skręcać poniżej ucha, jedne w fale, drugie w loki, a część (zwłaszcza tych pod spodem) nie kręci się w ogóle. W czym więc był problem? Otóż nie mogłam poradzić sobie z łupieżem. Nie był to jakiś okropny stan, nie miałam świądu, ale jednak ten łupież nie chciał zniknąć. Teraz już wiem, że skóra głowy nie dawała rady, ponieważ używałam szamponów z SLS i SLES – mocnymi detergentami, które zawiera większość produktów dostępnych w drogeriach. Mycie O równowadze
Czytaj więcej