Ziemia obiecana – „The 100”

Ludzkość w końcu się doigrała i po katastrofie atomowej Ziemia stała się planetą niezdatną do życia. Zagładę przetrwali tylko ludzie przebywający w kosmosie. Stacje połączyły się, tworząc Arkę. Reguły życia na niej są surowe, a wielkość populacji czy dostęp do lęków ściśle określony. Każde przestępstwo osoby dorosłej karane jest śmiercią. Tylko niepełnoletni są więzieni. I oto setka takich małoletnich kryminalistów zostaje zrzucona na Ziemię. Mają sprawdzić, czy nadaje się ona do zamieszkania. Nic dziwnego, że wysłani na pewną śmierć kryminaliści nie palą się do współpracy z Arką.

Na miejscu szybko krystalizują się liderzy – Clarke i Bellamy – którzy zaczynają rywalizować ze sobą o rząd dusz – a Ziemia, choć cudowna i piękna, to jednak kryje w sobie mnóstwo niebezpieczeństw. Bo przekonanie, że apokalipsę przetrwali tylko ludzie w kosmosie, szybko okazuje się błędne.

Tak wygląda świat przedstawiony w The 100. Na dzień dzisiejszy serial liczy pięć sezonów, w tym roku planowana jest premiera szóstego. The 100 od początku kupił mnie dynamiczną fabułą. Tutaj nie ma czasu na nudę, cały czas coś się dzieje. To sprawiło, że po obejrzeniu każdego odcinka niezmiernie ciekawiło mnie, co będzie dalej i jak bohaterowie wybrną z kłopotów.

No właśnie, bohaterowie, którzy powinni być siłą napędową każdego serialu. I w The 100 na pewno są. Nie tylko dobrze wykreowani, charakterystyczni, ale także zmieniający się pod wpływem okoliczności. Tacy, których możemy kochać lub nienawidzić. A wierzcie mi – kibicowanie w tym serialu bohaterom nie jest proste, bo każdy ma coś za uszami. Tutaj podział na dobrych i złych nie istnieje. W świecie po apokalipsie liczy się tylko jedno – przetrwanie. I aby to zrobić, trzeba wiele poświęcić, naprawdę wiele. Czasem więcej niżby się chciało, czasem tak dużo, że bohaterowie zaczynają wątpić, iż było warto. Ale człowiek postawiony w ekstremalnej sytuacji zrobi wszystko, by przeżyć. Nie na darmo nasi przodkowie zostawili nam instynkt przetrwania.

Bohaterowie, a zwłaszcza przywódcy, muszą podejmować decyzje, które z sezonu na sezon są coraz trudniejsze, a podejmowane przez nich wybory przyciągają do ekranu niczym magnes. Ilu ludzi jesteś w stanie poświęcić, by inni przeżyli? Do czego się posuniesz, by im to zapewnić? Gdzie jest granica, której przekroczyć nie wolno? The 100 pokazuje smutną, ale brutalną prawdę, że w sytuacjach ekstremalnych takie granice nie istnieją. Po prostu, trzeba na jakiś czas odłożyć swoje człowieczeństwo, a gdy nadejdą lepsze czasy, wtedy wróci moralność. W tym świecie podziały takie jak rasa, płeć czy religia nie istnieją. Liczy się, do czyjego klanu należysz i ewentualnie twoja przydatność w kwestii przetrwania. A to drugie tylko wtedy, gdy do głosu dochodzi rozum. Jednak w tym serialu zazwyczaj on śpi, a wtedy budzą się demony.

Ileż to okazji na spokojną egzystencję zostało zmarnowanych przez ludzką głupotę, niepotrzebne wojny i postawę, że albo ja to będę miał, albo nikt. I nie ma żadnej właściwej strony konfliktu. Całą sytuację obserwujemy z punktu widzenia Setki i ludzi z Arki, ale oni wcale nie są lepsi niż inni. Tak tylko o sobie myślą, a to zasadnicza różnica. Robią to samo, co inni, a to czy im wybaczymy ich decyzje, czy nie, to już zupełnie inna sprawa. Twórcy zaserwowali nam zresztą ciekawy twist, prezentując niemal te same dylematy, tyle że z różnych punktów widzenia.

Śmierć towarzyszy nam w tym serialu na każdym kroku. Już na samym początku twórcy uśmiercili postać, która wydawała się kluczowa dla fabuły, a i potem trup ścieli się gęsto. Bardzo gęsto, bo nie dość, że ludzie giną, to masakry są niemal wpisane w każdy sezon The 100. Ludzie z Arki bezustannie muszą walczyć o przetrwanie. Jeżeli pokonają jednego wroga, zza rogu wyskakuje drugi, jeszcze groźniejszy. I tak w kółko. Nawet sami bohaterowie zaczynają mieć dość tego nieustannego cyklu przemocy i w serialu pada ważne pytanie: a może to my, ludzie, jesteśmy winni temu wszystkiemu? I może lepiej żebyśmy nie przetrwali?

Bohaterowie regularnie miewają większe i mniejsze załamania, podejmują błędne decyzje z konsekwencjami których muszą dalej żyć. I próbować sobie wybaczyć. Każdy sezon to mocne otwarcie i spore przetasowanie w świecie przedstawionym w serialu, tak że bohaterowie nie mają czasu się nudzić. Moimi ulubieńcami jest rodzeństwo Blake – Bellamy (Bob Morley) i Octavia (Marie Avgeropoulos). Bellamy początkowo jest kreowany na czarny charakter, który chce zerwać wszystkie więzi z Arką. Motywuje go miłość do młodszej siostry Octavii, która jest dzieckiem spod podłogi. Matka i brat przez 16 lat ukrywali ją w pokoju na Arce, bowiem jak już wspominałam, na statku panuje ścisła kontrola populacji. I mimo że właściwie nie powinnam lubić Bellamy’ego, to od początku stał się moim ulubieńcem (zresztą nie tylko moim), a jeżeli chcecie wiedzieć dlaczego, polecam obejrzenie serialu.

Octavia jest zupełnie inna od brata, zbuntowana i szukająca własnej ścieżki. Sposób ewolucji tej bohaterki jest wspaniały. Od zagubionej dziewczynki spod podłogi do Czerwonej Królowej w piątym sezonie. Marie Avgeropoulos udowodniła, że potrafi grać. W piątym sezonie pokazała charyzmę, a gdy po raz pierwszy zobaczyłam ujęcie jej tronu górującego nad areną… Wow, to naprawdę robiło wrażenie. Zwłaszcza, że twórcy długo kazali nam czekać na wyjaśnienie tego, co stało się w bunkrze. Choć podejrzewałam, że o to chodzi, to jednak pokazano to w świetny sposób.

Do moich ulubionych postaci należą także Marcus, Jasper i Murphy, kolejne przykłady na to, że nawet w serialu młodzieżowym można w ciekawy sposób poprowadzić postacie i pokazać ich ewolucję. Wiem, że wiele osób nie lubi Clarke, głównej bohaterki serialu. Mnie osobiście nie przeszkadza. Bohaterem, który najbardziej mnie irytuje, jest kanclerz Jaha. Ale te wybory nie mają nic wspólnego z tym, czy ci bohaterowie są antagonistami czy protagonistami. Bo jak już wspominałam, w tym serialu takie podziały nie istnieją.

Nie da się ukryć, że serial The 100 ma też wady. To produkcja CW, więc wszyscy bohaterowie muszą być piękni i zadbani, a bohaterki paradują w pełnym i widocznym makijażu. Ile oni mieli tych tuszy do rzęs w kosmosie? Sądząc po wyglądzie bohaterek, nieskończoną ilość. Słabo. Nigdy nie kończy się także amunicja, a potrzebne rekwizyty wyskakują jak spod ziemi.  

Jednak to nie przeszkadza mi w oglądaniu. Przymykam też oko na logiczne błędy (w końcu sam pomysł wysłania setki młodocianych kryminalistów, by sprawdzić, czy Ziemia nadaje się do zamieszkania, nie świadczy zbyt dobrze o inteligencji szefostwa Arki), ale jest jeden poważny błąd, który mnie drażni. Otóż przez niecałe sto lat ocalali Ziemianie zbudowali własną kulturę, religię, ba dorobili się nawet własnego języka (ale mówią także po angielsku, żeby nasi bohaterowie mogli się dogadać), a tysiące lat rozwoju cywilizacji zostało zapomniane. W ciągu niecałych stu lat? Hello, to się nie toczy w tak szybkim tempie. Irytujące jest to zwłaszcza w sezonie czwartym, gdy raz po raz powtarza się fraza, że przodkowie przekazali informację o fali ognia. Jacy u licha przodkowie. Przecież to maksymalnie trzy pokolenia czyli dziadkowie powinni pamiętać świat przed katastrofą i opowiedzieć o nim wnukom. Jednak nie w The 100.

Wizualnie serial prezentuje się bardzo dobrze. Co prawda momentami widać, że budżet produkcji nie jest imponujący, ale mnie tam akurat epickie bitwy nie są niezbędne do szczęścia. Za to sceny we wnętrzach statków kosmicznych czy ruinach pozostałych na Ziemi po lepszych czasach, wypadają dobrze. A zdecydowanie najlepiej sceny w bunkrze z piątego sezonu. Czuć surowość i grozę emanującą z tego miejsca. Można nabawić się klaustrofobii. Do tego dochodzą przepiękne plenery.  

The 100 to taki serial, w którym sporo się dzieje, a po zakończeniu każdego odcinka od razu chciałoby się włączyć następny i dowiedzieć się, co będzie dalej. Walczący o przetrwanie bohaterowie muszą podejmować trudne decyzje, decydować o życiu i śmierci innych, w myśl jednej zasady – ci, którzy przetrwają, będą mogli przypomnieć sobie, co to znaczy być człowiekiem. Choć to serial dla młodzieży, wątki miłosne zostały odsunięte na dalszy plan i dobrze, bo gdy stawką jest przetrwanie, miłość musi zostać odłożona na lepsze czasy. Jest tu sporo nielogiczności, ale absolutnie nie przeszkadzało mi to w oglądaniu. I czekam niecierpliwie na szósty sezon, bo wygląda na to, że dostaniemy kolejną porcję świetnej rozrywki.