Książka to okno na świat

Czas na kolejną wizytę w świecie, w którym noc niepodzielnie należy do demonów, a skuleni w chronionych magicznymi runami domach ludzie z nadzieją czekają na słońce. Jeżeli będą mieli szczęście i runy wytrzymają, przeżyją. Tylko po to, by w następną noc przeżyć kolejny koszmar.          „Pustynna włócznia” to kontynuacja historii zapoczątkowanej w „Malowanym człowieku”. Podobnie jak poprzedni tom, w Polsce został on podzielony z niewiadomych powodów na dwie części. A jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi oczywiście zawsze o to samo.   Moja recenzja dotyczy obu części.

Serial „Biała królowa” został zrealizowany na podstawie cyklu powieści Phillipy Gregory „Wojna kuzynów”, a konkretnie „Białej królowej”, „Czerwonej królowej” i „Córki Twórcy Królów”. Kanwą wydarzeń jest słynna Wojna Dwóch Róż, brutalna gra o angielski tron dwóch rodów – Yorków i Lancasterów. Jedni mieli w swoim herbie różę białą, a drudzy czerwoną, stąd nazwa. Oglądałam go po „Hollow crown” więc historycznie pasował idealnie. Henryk VI, niemowlę z ostatniej części ekranizacji szekspirowskiego cyklu, w „Białej królowej” jest obalonym władcą, który sam nie pamięta jak się nazywa.          Historia Wojny Dwóch Róż została pokazana tym razem z punktu widzenia trzech kobiet – Elżbiety Woodville, żony króla Edwarda IV, Anny Neville, córki Ryszarda Neville’a, hrabiego Warwick zwanego Twórcą Królów, późniejszej żony Ryszarda III oraz Małgorzaty Beaufort, matki Henryka Tudora.