Książka to okno na świat

  Bogowie odeszli wieki temu. W pożegnalnym darze pozostawili ludziom Zmroczę, barierę chroniącą świat przed niebezpiecznymi istotami z innych wymiarów. Wszelkie zakłócenia równowagi umożliwiają wrogim siłom, z demonami Otchłani na czele, przedarcie się do świata ludzi. Na straży pokoju stoi Elita, organizacja srebrnych magów. Niegdyś istniały dwie szkoły magii, czarna i srebrna, jednak czarna uległa skażeniu. Obecnie ludzie władający tego typu mocą są przez Elitę wyjęci spod prawa i egzystują na obrzeżach społeczeństwa. Wśród nich jest Brune Keare, czarny mag z trzema bliznami na twarzy, który pewnego dnia przebudził się w podziemiach Shan Vaola. Stracił pamięć, a jego najcenniejszym talizmanem są dwie karty – z wizerunkami Maga i Błazna. Takie uniwersum stworzyła w cyklu Teatr Węży Agnieszka Hałas. Składa się on z pięciu tomów: Dwie karty , o którym pisałam już na blogu (recenzja TUTAJ ), Pośród cieni , W mocy wichru , Śpiew potępionych i Czerń nie zapomina . Autorka pisze swo

Kolejny pandemiczny rok za nami. Trochę się już oswoiłam z nową rzeczywistością, bo w końcu co innego można zrobić? Moje coroczne wyzwanie – 52 książki na rok – zostało zrealizowane z naddatkiem, bo przeczytałam 60 książek – 29 049 stron. Mimo że liczbowo wynik lepszy niż rok temu, to w sumie wyszło prawie tyle samo, gdyż w tym roku na tapecie częściej gościły nieco krótsze dzieła. Średnia długość przeczytanej książki w 2021 roku to 484 strony. Najkrótsza, tylko 40 stron, to Pierwszy Opiekun Marty Krajewskiej, a najdłuższa – Triumf Chaosu Roberta Jordana – 1314 stron. Z przeczytanych przez mnie książek największą popularnością wśród innych użytkowników portalu Goodreads cieszyła się Pieśń o Achillesie Madeline Miller, która mnie akurat się nie podobała, a najmniejszą – Pierwszy Opiekun Marty Krajewskiej. Moim życiem czytelniczym rządzą serie książkowe. Tak to jest, jak się czyta fantastykę, która często w najlepszym przypadku zamyka się w trylogiach. W tym roku zakończyłam sze

  Coś się kończy, coś się zaczyna, czyli czas na ostatnie okienko w 2021 roku, zanim przejdę do całorocznych podsumowań. Ikonką jest tradycyjnie najpopularniejsze zdjęcie na moim bookstagramie – książka i kubek w bajkowej zimowej scenerii. W tym roku grudzień był łaskawy w kwestii pogody i nawet sypnęło śniegiem na Święta. Po raz pierwszy od… nie pamiętam, to dość dawno temu już było. Trochę też udało się poczytać i pooglądać. Książkowo: W grudniu przeczytałam sześć książek. Czy kogoś to jeszcze dziwi, że rządzi fantastyka?  1. Andrus Kiviräkh Człowiek, który znał mowę węży 2. Frank Herbert Rój Hellstroma 3. Frank Miller, Thomas Wheeler Przeklęta  Ponoć nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki. No cóż, jeżeli chodzi o książkową wersję Przeklętej, przysłowie się sprawdziło. Postanowiłam przeczytać, gdy wpadła mi w ręce w bibliotece, bo byłam ciekawa, czy nieudana ekranizacja wynika z błędów pierwowzoru. I muszę przyznać, że tak. I książka, i serial, są słabe. To jedna z tych powieśc

Kadr z drugiego sezonu serialu Wiedźmin, 2021 Naczekałam się na drugi sezon, do którego byłam dość optymistycznie nastawiona. I tak optymistycznie nastawiona byłam jeszcze po pierwszym odcinku, adaptacji opowiadania Ziarno prawdy . A potem zaczęły się schody. No cóż, nie przedłużając – drugi sezon Wiedźmina to dla mnie największe serialowe rozczarowanie 2021 roku. Tekst zawiera spoilery zarówno do fabuły książek Andrzeja Sapkowskiego jak i samego serialu A może zacznę od pozytywów. Na plus na pewno pierwszy odcinek. Twórcom serialu zdecydowanie lepiej wychodzą adaptacje opowiadań. Jest potwór do ubicia i konkretna zamykająca się fabuła. Mamy więc bardzo klimatyczną historię, w której horror miesza się z baśnią. Bo Ziarno prawdy to Piękna i Bestia w adaptacji Sapkowskiego. Geralt pokazuje swoją filozoficzną stronę, wiarygodnie wypada też ojcowska relacja, jaka zaczyna łączyć go z Ciri. Fenomenalnie pokazana jest bruxa i wybrzmiewa w tym odcinku rzecz charakterystyczna dla proz