Posty

Wyświetlanie postów z 2013

George R. R. Martin „Uczta dla wron”

Obraz
Zima nadchodzi, więc czas na powrót do świata Siedmiu Królestw. Tom czwarty cyklu nosi tytuł „Uczta dla wron”. Polski wydawca podzielił go, podobnie jak wcześniejszy tom, na dwie części. Pierwszą zatytułowano „Cienie śmierci”, drugą „Sieć spisków”. I jeżeli jeszcze o względy techniczne chodzi, oba tomy mają okropne okładki. I konia z rzędem temu, kto domyśli się, jakie postacie są na nich przedstawione. Ja w każdym razie nie mam pojęcia. Ale czas przejść do fabuły. Po śmierci Joffrey’a, Robba Starka, Balona Greyjoy’a, księcia Oberyna, Lysy Arryn i Tywina Lannistera, ich miejsce w kolejce do gry o tron zajęli następni. Wrony już się zlatują, by ucztować na trupach poprzedników i z zaistniałej sytuacji wyszarpnąć coś dla siebie. W Królewskiej Przystani władza spoczywa w rękach Cersei. Autor oddał jej nawet głos w tym tomie. Nie lubiłam jej wcześniej i nie lubię nadal, zwłaszcza, gdy mam okazję podsłuchać jej myśli. Za to zaczynam rozumieć Królobójcę i trochę mu nawet współczuję.

Elżbieta Cherezińska „Trzy młode pieśni”

Obraz
Kiedy zabieram się za ostatnią część cyklu książkowego, zazwyczaj mam spore oczekiwania. Po pierwsze, musiały mi się podobać poprzednie tomy (inaczej nie sięgałabym po kolejne, bo tyle jest ciekawych lektur do przeczytania). Po drugie, zżyłam się już z bohaterami, zakotwiczyłam w świcie przedstawionym, a teraz muszę skonfrontować swoją wizję z pomysłami autora, bądź, jak w tym przypadku, autorki. Cykl „Północna droga” bardzo przypadł mi do gustu. Lubię skandynawskie klimaty i bardzo się cieszę, że powstała w Polsce tak dobra proza na ten temat. W końcu Polacy nie gęsi, wiadomo.            „Trzy młode pieśni” to czwarty, ostatni, tom „Północnej drogi” Elżbiety Cherezińskiej. Po przedstawicielach starszego pokolenia, opowiadających swe losy w poprzednich tomach – Sigrun, Halderd i Einara, nadchodzi czas młodych. Bjorna, syna Sigrun i Regina. Jego siostry, Gudrun. Ragnara, potomka Halderd i Einara. Ponownie przeżywam tę samą historię, ale z zupełnie innego punktu widzenia. Znów okaz

Elżbieta Cherezińska „Pasja według Einara”

Obraz
Po pierwszych dwóch tomach „Północnej drogi” Elżbiety Cherezińskiej czas na inną podróż. Inną z kilku powodów. Trzeci tom to pierwszy, w którym historia jest opowiedziana z punktu widzenia mężczyzny, znanego czytelnikom z dwóch poprzednich części, Einara. To już nie jest saga, opowieść o dziejach rodu, lecz pasja i to w takim znaczeniu, jakie posiada ona w literaturze hagiograficznej wczesnego chrześcijaństwa. „Pasja według Einara” to opowieść o niezwykłych losach niezwykłego człowieka, które zaprowadzą mężczyznę z krainy wikingów aż do Grobu Pańskiego w Jerozolimie. Einar był synem godiego Tjostara, miał tak jak ojciec służyć dawnym bogom. Lecz oto świat się zmienił, nadszedł Biały Chryst. Syn godiego został oddany do klasztoru, by poznać nowego boga i służyć mu. Został wplątany w świat pełen intryg, a ścieżka jego życia okazała się wyjątkowo kręta. Opowieść o Einarze nie skupia się wokół jednego miejsca, domu, tak jak w przypadku Sigrun i Halderd. Einar nie ma bowiem domu. Po

Elżbieta Cherezińska „Ja jestem Halderd”

Obraz
Po pewnych perypetiach związanych z dostawą książki, znów mogłam zanurzyć się w świat epoki wikingów. Poznałam go już dzięki poprzedniemu tomowi. Tam bohaterką była jasna Sigrun, a Halderd pojawiała się rzadko, ale i tak wzbudziła moje zaciekawienie.          Życie odbierało Halderd wszystko - dzieciństwo, najbliższych, nawet los, który wydawał się jej przeznaczony. Zaaranżowany ślub był dla niej jedyną możliwością na polepszenie egzystencji. I oczywiście nie wybrała dobrze. Trudno zresztą mówić o jakimkolwiek wyborze. Halderd zaczęła żyć naprawdę dopiero po śmierci męża.          O ile o Sigrun, bohaterce poprzedniej części „Północnej drogi” można napisać, że to ideał kobiety pani domu, żony i matki, żyjącej w cieniu męża, to Halderd jest jej przeciwieństwem. W epoce wikingów, gdzie kobiety nie miały nic do gadania, ona zdobyła się na odwagę, by być niezależną. Wzorem stała się Gunhild, o której mężczyźni nie mówili inaczej jak „suka Gunhild”. Halderd była mądrzejsza. Manipul

Elżbieta Cherezińska „Saga Sigrun”

Obraz
          Nazwa „saga” wywodzi się od staroislandzkiego słowa „segja” – „mówić” i oznacza opowieść, nieważne, mówioną czy pisaną, prawdziwą czy nieprawdziwą. To właśnie opowieść leży u źródeł książki Elżbiety Cherezińskiej „Saga Sigrun”, pierwszego tomu cyklu „Północna Droga”. Główna bohaterka przeżyła już właściwie swoje życie. I oto teraz, po latach, dzieli się z czytelnikami swoją opowieścią.          Wikingowie to temat rzeka. Fascynują twórców, a ta fascynacja dawno przekroczyła granice Skandynawii. Pojawiają się w książkach, filmach, komiksach. Inspirują twórców fantasy i powieści historycznych. E. Cherezińska postanowiła ukazać jednak świat w epoce wikingów nie z tej strony, z jakiej przyzwyczailiśmy się go oglądać, czyli wojowników ruszających na wiking. Tym razem w centrum uwagi znalazły się ich kobiety, żony, matki i córki, których życie upływa na wiecznym czekaniu i niepokoju o powrót mężczyzn.          Sigrun to córka i żona jarla. Jednak wielka polityka jej nie int

Tomasz Kołodziejczak „Czerwona mgła”

Obraz
„Czerwona mgła” to zbiór opowiadań Tomasza Kołodziejczaka, na który składają się: „Piękna i graf”, „Nie ma mocy na docenta”, „Czerwona mgła” oraz „Klucz przejścia”. Tylko jedno z nich, „Czerwona mgła” jest premierowe, pozostałe ukazały się już wcześniej w różnych antologiach i czasopismach.          „Czerwona mgła” to kolejna po „Czarnym horyzoncie” książka przenosząca czytelnika w przyszłość. Świat, jaki znamy, już nie istnieje. Na Ziemi pojawiły się Przebicia, dzięki którym istoty z innych Planów, wszechświatów, mogły tutaj trafić. Jak zwykle, błękitna planeta raczej nie miała szczęścia. Na Zachodzie pojawili się Czarni, balrogowie i grafy, na Wschodzie złowroga Mgła i urka – hai. Na szczęście, przybyli też sprzymierzeńcy – elfy i ich magia. Europa pogrążyła się w chaosie. Polska ocalała i zawarła sojusz z elfami, a jeden z nich, Bolesław Arr’Rith, został królem Rzeczpospolitej. W świecie pełnym nowych zagrożeń, ze złem mieczem i magią walczy Kajetan Kłobudzki, geograf w służbi

Aleksandar Tesic „Zakon Smoka”

Obraz
Nie mogłam nie sięgnąć po powieść, która jest określana jako serbski „Władca Pierścieni”. Z dwóch powodów – Tolkien to jeden z moich ulubionych pisarzy, a mitologia serbska czy szerzej słowiańska od dawna mnie interesuje. „Zakon Smoka” Aleksandara Tesica to pierwszy tom trylogii Kosingas. Tolkien czerpał z wierzeń celtyckich i skandynawskich, historia stworzona przez Aleksandra Tesica została oparta na mitologii i wierzeniach serbskich.          Jej akcja rozpoczyna się rok przed bitwą na Kosowym Polu (1389), w której Serbowie starli się z Turkami. Według historyków, pozostała ona nierozstrzygnięta, ale jak wiadomo, historia, legenda i mit nie zawsze chodzą ze sobą w parze. W prozie Tesica zagrożenie ze strony imperium osmańskiego nie jest jedynym jakie czyha na Serbów (w wizji autora to oni są narodem wybranym, przedmurzem chrześcijaństwa i ostatnią ostoją przed złem). O wiele groźniejsze nadciąga z mrocznego Hadesu, a przeciwstawić mu się może jedynie wojownik, o którym opo

Jarosław Grzędowicz “Pan Lodowego Ogrodu” t. 4

Obraz
Cała historia zaczęła się w 2005 r., gdy na rynku pojawił się pierwszy tom „Pana Lodowego Ogrodu” i co tu dużo mówić – to było coś. Dość wspomnieć, że książka zgarnęła mnóstwo nagród, a wielu (w tym niżej podpisana) czekało z niecierpliwością na kolejną część. Drugi tom, wydany w 2007 r. był słabszy niż poprzednik, ale mój apetyt i nadzieje na szczęśliwe zakończenie rozbudził tom trzeci, z 2009 r. I wreszcie jest czwarty, ostatni już tom.          „Pan Lodowego Ogrodu” to połączenie s – f i fantasy. Vuko Drakkainen, pół – Polak, pół Fin, obywatel Chorwacji to jednoosobowa ekipa ratunkowa i główny bohater cyklu. Jego misja to podróż na planetę Midgaard i ustalenie, co stało się z wysłaną z Ziemi ekipą naukowców, o której słuch zaginął. Drugim bohaterem jest Filar, wygnaniec pozbawiony tronu przez krwawe rządy Podziemnej Matki. Przez cały czas narracja była podzielona między tych dwóch bohaterów i czytelnik mógł śledzić naprzemiennie ich losy. Tak samo jest i w czwartym tomie. Oczy