Książka to okno na świat

Po śmierci żony Abe znalazł ukojenie w nowej pasji – wędkarstwu. Niebawem dołączył do niego Dan, który także boryka się z traumą po stracie najbliższych. To właśnie Dan proponuje, aby wybrali się nad Potok Holendra. Okazuje się, że to miejsce owiane wyjątkowo złą sławą, o czym opowiada im w lokalnym barze znawca miejscowego folkloru. Jego opowieść sięga dawnych czasów i przerażających wypadków, jakie rozgrywały się wokół tajemniczej osoby zwanej Poławiaczem. Ale są rzeczy, nieważne, czy prawdziwe, z którymi nie da się żyć. Trzeba je odrzucić. Człowiek odwraca wzrok od tego czegoś skulonego na wprost niego i nie tylko udaje, że tego tam nie ma, ale przede wszystkim, że wcale tego nie widział. Robi tak, bo dusza jest na tyle krucha, że nie zniesie żaru objawienia bijącego od wielkiego pieca, i prawda zostanie potępiona (s. 46). Poławiacz Johna Langana ma kompozycję szkatułkową . Pierwsza część przedstawia historię straty, jakiej doświadczają główni bohaterowie, Abe i Dan. Jest pełna

Emilia i Vittoria   di Carlo to bliźniaczki, które mieszkają w Palermo na Sycylii. Na pozór wiodą zupełnie zwyczajne życie, pomagając w rodzinnej restauracji. Jednak tak naprawdę wcale zwyczajne nie są. To streghe , czarownice pochodzące ze starego rodu. Muszą ukrywać swoje zdolności, ponieważ społeczeństwo poluje na takie jak one. Ich spokojne życie zakłócają morderstwa młodych czarownic. Czyżby w okolicy pojawili się łowcy? Dziewczyny niezbyt wierzą w powtarzane przez babkę historie o krwiożerczych demonach, a zwłaszcza Nikczemnych, siedmiu książętach piekielnych. Gdy Emilia znajduje ciało siostry, postanawia zrobić wszystko, aby ukarać mordercę. Nie zawaha się przed niczym, by osiągnąć cel – nawet skorzystaniem z zakazanej czarnej magii i zawarciem przymierza z jednym z Nikczemnych. Jak się bowiem okazuje, opowieści o nich wcale nie są tylko legendami. Królestwo Nikczemnych Kerri Maniscalco to pierwszy tom cyklu pod tym samym tytułem. Gatunkowo to klasyczne YA, zarówno pod wzgl

  Podczas ponownego czytania wiedźmińskich opowiadań ze zbiorów Ostatnie życzenie i Miecz przeznaczenia zwróciłam uwagę na inspiracje mitologiami z różnych stron świata. Odpowiedź na pytanie: „Czy Wiedźmin jest słowiański?” jest zarazem łatwa i trudna. No bo tak, jest słowiański, pojawia się tu całkiem sporo potworów rodem z rodzimego folkloru, a Strzyga jest zainspirowana polską baśnią ludową. I nie, bo znajduje się tu wiele elementów, które Sapkowski zapożyczył z innych stron świata. Wszystko to tworzy mozaikową mitologię, która nie traktuje słowiańskości jako swojego wyznacznika, choć ten element jest w niej jak najbardziej obecny. Ale na równych prawach z dżinami, nereidami czy goblinami. Do tego Sapkowski chętnie dorzuca wymyślone potwory, a czasem nakłada różne inspiracje na siebie. Jest to zatem proza mocno postmodernistyczna, grająca z czytelnikiem i konwencją. I tu jeszcze mała uwaga: ten tekst dotyczy tylko słowiańskości w aspekcie nawiązań do mitologii. A przecież Sapkow

  Ponoć każdy autor czerpie inspiracje z tego, co go otacza. Takim tokiem myślenia podążył John Garth, który w książce J. R. R. Tolkien i jego światy. Miejsca z których wyrosło Śródziemie starał się pokazać, jaki wpływ na fantastyczne uniwersum miały osobiste doświadczenia autora, jego zainteresowania czytelnicze i językowe, podróże, a także odkrycia historyczne. Książka jest podzielona na tematyczne rozdziały. Pierwszy skupia się na związkach między Anglią a Shire. Drugi dotyczy inspiracji z czterech stron świata. Dominujący wpływ Północy, mitologii i kultury germańskiej, na dzieła Tolkiena jest powszechnie znany. Garth zwraca jednak uwagę na mniej oczywiste źródła inspiracji: celtycki Zachód, bogatą tradycję grecko-rzymską, a wreszcie Wschód, postrzegany nie tylko jako krainy poddane władzy zła, ale także ziemie pełne cudów. Dużo miejsca Garth poświęca różnym typom krajobrazów: morzom, górom, rzekom, a wreszcie lasom, wskazując nie tylko na aspekty biograficzne, miejsca, które T

Cokolwiek by się nie działo, czas nie stoi w miejscu i gna przed siebie jak szalony. Marzec trochę pokusił wiosną, ale na koniec okazał się tradycyjny – czyli sypnął zimnem i śniegiem. Jednak wszyscy tęsknią za wiosną, widać to także na moim bookstagramie, na którym najpopularniejszym zdjęciem w minionym miesiącu był stosik książek z zielonymi okładkami. Książkowo: W marcu przeczytałam cztery książki. 1.   Anna Maria Wybraniec Wilgość 2. Ambrose Bierce   Jeździec na niebie i inne opowiadania 3. John Garth Tolkien i jego światy. Miejsca, z których wyrosło Śródziemie Szykuję dla Was recenzję tej książki, więc na pewno jeszcze poczytacie o niej na blogu i pooglądacie, bo to ten typ publikacji w którym obrazy odgrywają równie ważną rolę co słowa. John Garth, podobnie jak w książce Tolkien i pierwsza wojna światowa. U progu Śródziemia , wykonał kawał świetnej roboty. Napiszę na razie tyle, że dla każdego fana Śródziemia to pozycja obowiązkowa. 4. Robert Jordan Korona Mieczy