Marcin Podlewski „Głębia” t. II „Powrót”

Ta-dam, zapnijcie pasy. Czas na powrót do Wypalonej Galaktyki w towarzystwie drugiego tomu cyklu Marcina Podlewskiego „Głębia”, który, nomen – omen, nosi tytuł „Powrót” właśnie.

         Myrton Grunwald i załoga „Wstążki” mają przechlapane. Wiadomość o przejętym przez nich bycie maszynowym rozeszła się po całej Wypalonej Galaktyce. Na poszukiwanie skokowca wyrusza Flota K – złożona ze statków wszystkich przedstawicieli Triumwiratu, Kontroli, Stripsów i Zbioru.
         Tymczasem po wyjściu z Głębi załoga skokowca odnajduje ciężko rannego Myrtona. Uszkodzona „Wstążka” trafia w łapy Paliatywy, na wpół legendarnego bossa przestępczego Wypalonej Galaktyki, który od dawna ma z Grunwaldem na pieńku (to jest właściwa chwila na włączenie „Marszu Imperialnego”).
         A przecież jest jeszcze genohakerka Kirke Bloom w towarzystwie sympatycznego kota (koty są dobre) oraz książę Natrium Gatlark, jedyny psychofizyk od wieków.
         No i nie zapominajmy o Tartusie Fimie, kapitanie „Krzywej Czekoladki”, któremu przyszło podróżować w towarzystwie nieobliczalnej najemniczki Tsary.
         Sporo tego, prawda? A przecież tylko bardzo ogólnie nakreśliłam najważniejszych bohaterów i główne wątki. A jest ich sporo. I widać już jedno – książka ma rozmach. Czasem może nawet zbyt duży. Szczerze brakowało mi Grunwalda, który przez większość książki tkwił zamrożony, a jest on moim zdaniem najciekawszą postacią w uniwersum Podlewskiego i wzbudził moje największe zainteresowanie po pierwszym tomie. Razem z załogą „Wstążki”, której też nie ma zbyt wiele.
         Akcja „Powrotu” rozwija się może niezbyt spiesznie (mnogość wątków i bohaterów), ale tak mniej więcej w połowie dostaje solidnego kopa. Wtedy, gdy z cienia wychodzą ukryci w nim gracze, a w Wypalonej Galaktyce wybucha spektakularna wojna.
         Słabością powieści jest „katalogowanie” miejsc, w których znajdują się nasi bohaterowie. A że przemykają oni po całej Wypalonej Galaktyce, trudno za nimi nadążyć. Może wejście w Głębię by pomogło?

         Podobnie jak w poprzednim tomie czytelnik wyłapie sporo zapożyczeń, poczynając od klasyki science fiction. Widoczne są wątki z „Diuny”, „Hyperiona”, „Gry Endera” czy „Gwiezdnych wojen”, żeby wymienić tylko te najbardziej znane. Ale nie tylko – w powieści znajdziecie też echa fantasy: „Gry o tron” czy „Wiedźmina”.

         Jednak mimo tych słabości wciągnęłam się w uniwersum stworzone przez Marcina Podlewskiego. Na początku musiałam przypomnieć sobie: kto, jak i dlaczego, bo pierwszy tom przeczytałam już jakiś czas temu i nie ukrywam, co nieco wyleciało mi z głowy (dlatego nie lubię cykli książkowych. To znaczy cykle lubię, ale wtedy, gdy są już ukończone). Wypalona Galaktyka obudziła się ze stagnacji, w której trwała do tej pory, na koniec było wielkie „bum!”. Jest sporo pozaczynanych ciekawych wątków (chwalmy Bladego Króla), postaci, które do tej pory nie zaistniały w tym uniwersum, no i jestem ciekawa Antenata. Bo on może być wcale tak oczywistą postacią jak się wydaje. Co nieco dowiedzieliśmy się też o przeszłości niektórych bohaterów – Grunwalda, Tartusa Fima czy Kirke Bloom. Te retrospekcje są konieczne dla pokazania pełnego charakteru tych postaci i ich motywacji.
         Co zrobić – pozostaje czekać na kolejny tom. A potem jeszcze jeden i wszystko będzie jasne. z pewnością jeszcze zaglądnę do Głębi.

       Wpis bierze udział w wyzwaniu „Czytam fantastykę V” z blogu „Magiczny świat książki”.


Autor:  Marcin Podlewski       
Tytuł:  „Głębia” t. II „Powrót”
Cykl: Głębia
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Liczba stron: 792

Data wydania: 2016

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Karl Edward Wagner „Kane. Bogowie w mroku”

Obraz
  Kane. Bogowie w mroku Karla Edwarda Wagnera to pierwszy z trzech zaplanowanych tomów poświęconych tej postaci, jakie mają ukazać się w serii Eony wydawnictwa Vesper. Znajdują się w nim: powieść Sploty mroku , opowiadania: Zaduma nad żalem w mym sercu , Zimne światło , Miraż oraz wiersz Cień Anioła Śmierci . Ponadto Marcin Pągowski przygotował dodatki pozwalające bliżej poznać ten świat. Kane to modelowy wręcz przykład postaci splecionej nie z dobra i zła, ale z szarości. Zainspirowany postacią biblijnego Kaina, przyniósł światu przemoc, za którą został ukarany długowiecznością. Owszem, można go zabić, ale to niewdzięczne zadanie, ponieważ walczy doskonale i szybko się regeneruje. Tym niemniej, jest to możliwe. Ale Kane to także buntownik sprzeciwiający się szalonemu bóstwu, które stworzyło ludzi wyłącznie dla własnej rozrywki i przyjemności. To koncept, o którym wspominał H. P. Lovecraft w opowiadaniu W górach szaleństwa , zaczerpnięty z mitologii sumeryjskiej, która tak właśni
Czytaj więcej

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Twórcy „The Originals” zaserwowali nam spory przeskok czasowy. Od wydarzeń przedstawionych w finale trzeciego sezonu minęło pięć lat. I nadchodzi to, co było formalnością – Mikaelsonowie zostają przebudzeni. Dobrze, że twórcy odhaczyli to szybko i bezboleśnie. Bo w to, że Mikaelsonowie powstaną, chyba nikt nie wątpił? Z tym, że nie mają już tak łatwo jak wcześniej. Zostali pokonani, a Marcel, nowy król Orleanu, może zabić ich bez trudu. To dla nich zupełnie nowa sytuacja.          Klaus chce nadrobić stracony czas i zbliżyć się do całkiem już sporej Hope. Tymczasem nadciąga poważne zagrożenie, plaga, która nęka Nowy Orlean od wielu lat. Za sprawą demona o imieniu The Hollow (Pustka) zaczynają znikać dzieci. W kręgu jego zainteresowań jest też Hope. A stary znajomy demona to kierujący obecnie sabatami Nowego Orleanu Vincent.          Czwarty sezon „The Originals” liczy tylko trzynaście odcinków i jest zbudowany wokół jednego głównego wątku – walki z Hollow. Sam pomysł twórców na t
Czytaj więcej

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej

…i do kotła wraca – Sarah J. Maas „Dwór mgieł i furii”

Obraz
Baśnie kończą się ślubem bohaterów, którzy żyją potem długo i szczęśliwie, i nie dotykają ich kłopoty dnia codziennego. Sarah J. Maas zostawiła bohaterów „Dworu cierni i róż” w takiej właśnie sytuacji. Główny czarny charakter, Amarantha, została pokonana, a Feyra znów wpadła w ramiona Tamlina. Wydaje się więc, że wszystko zmierza do szczęśliwego zakończenia. Jednak Feyra nie może zapomnieć o tym, co musiała zrobić pod Górą. Niezbyt dobrze odnajduje się w roli skrępowanej zasadami etykiety księżnej. Nie pomaga nowe, nieśmiertelne ciało, do którego wciąż nie może się przyzwyczaić. No i jest jeszcze Rhysand, książę Dworu Nocy, który nie zamierza zrezygnować z praw, wynikających z jego umowy z Feyrą.
Czytaj więcej

A zaczęło się od kotła – Sarah J. Maas „Dwór cierni i róż”

Obraz
„Dwór cierni i róż” Sarah J. Maas przeczytali już chyba wszyscy, więc i ja potrafiłam nadrobić zaległości. Jest to pierwsza książka tej autorki po jaką sięgnęłam, więc nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać. Dziewiętnastoletnia Feyra mieszka z ojcem i dwójką starszych sióstr w nędznej chacie. Jest łowczynią, poluje, by wyżywić rodzinę. A zima tego roku jest wyjątkowo sroga. Toteż Feyra nie waha się przed zabiciem potężnego, szarego wilka. Niebawem w jej chacie zjawia się Tamlin i żąda, by dziewczyna zapłaciła za swój czyn. Wilk był mieszkańcem Prythianu, magicznej krainy z drugiej strony Muru. Zgodnie z zapisami pradawnego Traktatu Feyra musi odpokutować swoją winę, udając się na resztę życia do Prythianu.
Czytaj więcej