Duńska jesień w stylu nordic noir – „Kasztanowy ludzik” Søren Sveistrup

 

Jednym z atrybutów jesieni są ludziki robione z kasztanów. Ot, niewinna zabawka. Tyle że nie w Kopenhadze. Ktoś brutalnie morduje kobiety, a jako podpis zostawia figurkę z kasztanów. Media szybko nadają mordercy przydomek Kasztanowy ludzik. Sprawę próbuje wyjaśnić dwójka policjantów – Naia Thulin i Mark Hess. Oboje mają inne sprawy na głowie – Thulin chce przejść do wydziału walki z cyberprzestępczością, a Hess został odesłany z Europolu, lecz ma nadzieję, że na niezbyt długo. Śledczy dość szybko wykrywają powiązanie morderstw popełnianych przez Kasztanowego ludzika ze sprawą uprowadzonej rok wcześniej córki minister spraw społecznych. Tamta sprawa wydawała się wyjaśniona, sprawca przyznał się do winy, ale czy aby na pewno ujęto właściwą osobę? Czy prawdziwy zabójca pozostaje na wolności i realizuje swój makabryczny plan?

Kasztanowy ludzik to debiutancka powieść Sørena Sveistrupa, scenarzysty serialu The Killing. Jego recenzję możecie przeczytać TUTAJ

Książka ma bardzo dużo wspólnego z serialem, zarówno pod względem formy jak i treści. Oba dzieła to świetny przykład nordic noir. Gdybym nawet nie wiedziała, że Kasztanowy ludzik wyszedł spod pióra scenarzysty, to i tak bardzo łatwo się tego domyślić. Powodem jest kompozycja – krótkie i szczegółowo opisane sceny prowadzone z perspektywy różnych postaci. Pod względem tematycznym jest to sztandarowe dzieło z nurtu nordic noir i ma także wiele punktów stycznych z serialem The Killing – zarówno pod względem podejmowanej tematyki, jak i konstrukcji bohaterów, a także klimatu. A ten książka ma naprawdę przedni i niepodrabialny. Jest ciężko, ponuro, mrocznie, a do tego niemal cały czas pada deszcz, ewentualnie śnieg. Całość skupia się wokół problemów społecznych trapiących na pozór idealne społeczeństwo żyjące w czasach dobrobytu. Sveistrup bierze na warsztat wyjątkowo bolesny i poruszający temat, jakim jest przemoc wobec dzieci. Mimo rozbudowanych instytucji państwowych ta nadal istnieje. Dzięki wprowadzeniu postaci minister spraw społecznych Rosy Hartung mamy okazję zajrzeć do świata duńskiej polityki na najwyższym szczeblu. Życiorys minister, która dorastała w rodzinie zastępczej, jest dowodem na to, że państwo stanęło na wysokości zadania. Jak się jednak okazuje, nie zawsze.

Główni bohaterowie, Thulin i Hess, to śledczy z problemami. Thulin jest dobrą policjantką, ale jej styl budowania relacji z innymi do najlepszych nie należy. Hess to samotnik, który początkowo w ogóle nie angażuje się w śledztwo, ale jak już zacznie, to niespecjalnie przejmuje się zaleceniami przełożonych. Oboje są ciekawi, charakterni, mają swoje tajemnice. Także postać zabójcy, jej motywacje, zostały dobrze nakreślone. Sama intryga jest ciekawa, a na końcu wszystkie elementy układanki gładko wskakują na swoje miejsce.

Kasztanowy ludzik bardzo realistycznie podchodzi do zaangażowania ludzi biorących udział w śledztwie czy pomagających policjantom w ustalaniu faktów. A to człowiek ma rozmowę w sprawie nowej pracy, a to weekend się zbliża. Życie.

Kasztanowy ludzik Sørena Sveistrupa ma bardzo dobrze skonstruowaną fabułę, nieidealnych bohaterów, bogato opisane tło społeczne, a przede wszystkim ten niesamowity, a charakterystyczny dla kryminałów skandynawskich klimat. Jak się człowiek wciągnie, tak kolejne rozdziały czytają się same.

 Autor:  Søren Sveistrup

Tytuł: Kasztanowy ludzik

Tytuł oryginalny: Kastanjemanden

Wydawnictwo: W. A. B.

Liczba stron: 560

Data wydania:  2019


Komentarze

  1. iCate23 grudnia 2020 20:50

    Słyszałam dosyć sprzeczne opinie na temat tej książki, ale nie miałam okazji się z nią zapoznać. Z duńskich autorów czytałam bardzo malutko, ale mega dobrze to wspominam :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zarzyczka24 grudnia 2020 22:22

      Mnie się podobało, kocham takie ciężkie klimaty :)

      Usuń
  2. Radosna24 grudnia 2020 23:12

    Zaczęłam ją czytać rok temu, ale przerwałam, bo inna książka mnie wówczas bardziej ciekawi. I już nie wróciłam, ale planuję do niej wrócić.


    Książki jak narkotyk

    OdpowiedzUsuń
  3. Sylwka | unserious.pl28 grudnia 2020 08:37

    Klimat książka ma niesamowity. Do tego bardzo podobało mi się w jaki sposób autor poruszył temat przemocy domowej i opieszałości instytucji. A te kasztanowe ludziki... Wyobraźnia pracowała. :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zarzyczka28 grudnia 2020 21:06

      Oj, ta książka zdecydowanie działa na wyobraźnię. Dobre skandynawskie kryminały potrafią wywołać niepokój.

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej

Kosmos już nigdy nie będzie taki sam – „The Expanse”

Ostatnie lata nie były łaskawe dla fanów serialowych produkcji science fiction. Po spektakularnych klapach twórcy niezbyt chętnie patrzyli na produkcję takich dzieł – bo nie dość, że drogie, to jeszcze nie spełniały oczekiwań widzów. Cóż więc pozostawało fanom gatunku? Chyba oglądanie tylko po raz kolejny znakomitego „Battlestar Galactica”. Na szczęście jednak każda zła passa kiedyś się kończy. „The Expanse”, serial wyprodukowany przez stację SyFy, udowadnia, że science fiction wciąż ma wiele do zaoferowania. Produkcję oparto na serii książek „Ekspansja” Jamesa S. A. Coreya. W Polsce wydano tylko pierwszy tom „Przebudzenie lewiatana” i to w dodatku rozbity na dwie części, co jak łatwo można się domyślić, nie przysporzyło książce popularności. Reszta tomów dostępna jest tylko w wersji oryginalnej. Jako ciekawostkę dorzucę fakt, że pod pseudonimem James S. A. Corey ukrywa się dwóch autorów – Daniel Abraham i Ty Franck. Obaj współpracowali z George’m R. R. Martinem. W 2010 r. ukazała
Czytaj więcej

Zagłada domu Sharpe’ów – „Crimson Peak. Wzgórze krwi”

Czekałam na ten film, od kiedy zobaczyłam pierwsze zdjęcia. Przepiękne, oryginalne i niepokojące. Wyjątkowo byłam zadowolona także z całej obsady, bo Mia Wasikowska, Jessica Chastain i Tom Hiddleston to aktorzy, których cenię i lubię. Zapowiadało się bardzo dobrze. I jeszcze jedno. W recenzji będę posługiwała się angielskim tytułem, bo polskie tłumaczenie wydaje mi się wyjątkowo niefortunne, całkiem łopatologiczne. O wiele lepiej brzmiałoby purpurowe lub szkarłatne wzgórze. No więc udajemy, że „Wzgórza krwi” nie ma.
Czytaj więcej

Raj zepsuty – Stanisław Lem „Eden”

Obraz
  Na skutek błędu w obliczeniach statek rozbija się na niezbadanej planecie zwanej Edenem. Wszyscy członkowie załogi – Inżynier, Fizyk, Chemik, Cybernetyk, Doktor i Koordynator – przeżyli, ale uszkodzenia są bardzo poważne, a szanse na przetrwanie niewielkie. Jednemu z członków załogi wydaje się, że przed katastrofą dostrzegł na Edenie coś, co przypominało miasto. Być może tam znajdą pomoc. Ruszają więc w głąb nieznanej planety i stopniowo odkrywają elementy cywilizacji stworzonej przez tutejsze istoty, symbioty, przez ludzi nazwane dubeltami. Nic jednak nie ma sensu przynajmniej z punktu widzenia przybyszy, a ponadto Ziemianie natykają się na masowe groby. Co tak naprawdę dzieje się na Edenie? Powieść Eden Stanisława Lema została wydana po raz pierwszy w 1959 roku. Wcześniej była drukowana w odcinkach w czasopiśmie Trybuna Robotnicza i uznaje się ją za dzieło rozpoczynające okres dojrzałej twórczości pisarza. Jest skupiona według tego samego problemu co Solaris – niemożności naw
Czytaj więcej

Karl Edward Wagner „Kane. Bogowie w mroku”

Obraz
  Kane. Bogowie w mroku Karla Edwarda Wagnera to pierwszy z trzech zaplanowanych tomów poświęconych tej postaci, jakie mają ukazać się w serii Eony wydawnictwa Vesper. Znajdują się w nim: powieść Sploty mroku , opowiadania: Zaduma nad żalem w mym sercu , Zimne światło , Miraż oraz wiersz Cień Anioła Śmierci . Ponadto Marcin Pągowski przygotował dodatki pozwalające bliżej poznać ten świat. Kane to modelowy wręcz przykład postaci splecionej nie z dobra i zła, ale z szarości. Zainspirowany postacią biblijnego Kaina, przyniósł światu przemoc, za którą został ukarany długowiecznością. Owszem, można go zabić, ale to niewdzięczne zadanie, ponieważ walczy doskonale i szybko się regeneruje. Tym niemniej, jest to możliwe. Ale Kane to także buntownik sprzeciwiający się szalonemu bóstwu, które stworzyło ludzi wyłącznie dla własnej rozrywki i przyjemności. To koncept, o którym wspominał H. P. Lovecraft w opowiadaniu W górach szaleństwa , zaczerpnięty z mitologii sumeryjskiej, która tak właśni
Czytaj więcej