W mieście pisarzy przeklętych – Carlos Ruiz Zafón „Więzień nieba” („El prisionero del cielo”)

Rok 1957, Barcelona. Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia, jednak w księgarni Sepmere i Synowie brakuje optymistycznego nastroju. Interesy idą bardzo źle. W życiu Fermína szykują się poważne zmiany – ma on bowiem wstąpić w związek małżeński. Tymczasem pewnego dnia w księgarni zjawia się niezbyt sympatyczny gość. Kupuje jedną z najdroższych książek i zostawia dla Fermína wraz z tajemniczą dedykacją. Daniel jest zdumiony i zaniepokojony tym, co może to oznaczać dla jego przyjaciela. Okazuje się bowiem, że wraz z gościem powróciła bolesna przeszłość Fermína, o której wolałby on zapomnieć.

To nie jedyny kłopot dręczący Daniela. Przypadkowo znajduje bowiem w rzeczach żony list od jej dawnego adoratora i zaczyna powątpiewać w szczerość łączącego ich uczucia.

Przyznam szczerze, że nie bardzo potrafię jednoznacznie ocenić Więźnia nieba Carlosa Ruiza Zafóna. Jest to trzeci tom cyklu Cmentarz Zapomnianych Książek, rozpoczętego bestsellerowym Cieniem wiatru, a kontynuowanym Grą anioła. Więźnia nieba trudno jest mi analizować jako odrębną powieść, dla mnie jest bowiem uzupełnieniem luk w dotychczas poznanej historii bohaterów i związków między postaciami, z dużym naciskiem na losy Fermína, oraz rozbudowanym prologiem do następnych wydarzeń. Jest to tom tak bardzo pomiędzy, z jednej strony mocno zanurzony w przeszłości, a z drugiej rozpoczynający kolejny wątek historii, lecz absolutnie go nie kończący.

I to jest właśnie największy zarzut, jaki mam do tej historii. Już sama objętość była dla mnie zaskoczeniem, bo to zaledwie 400 stron, a i tak wydawca gimnastykował się dość mocno, posiłkując się dużą czcionką i sporymi odstępami między rozdziałami. Wcześniejsze książki z tego cyklu to były pokaźne tomiszcza i właściwie objętość równa się w tym przypadku zawartości.

Więźnia nieba czyta się bardzo szybko, historia płynie, styl Zafóna także jest bez zarzutu. Podobnie jak wizja Barcelony, deszczowej i tajemniczej. Cmentarz Zapomnianych Książek oprócz ludzkich bohaterów jest bardzo silnie związany z miejscem, w którym toczy się akcja oraz zagadnieniami bliskimi sercu każdego bibliofila – czyli książek i pisarstwa. Także w Więźniu nieba powraca wątek pisarzy przeklętych, zapomnianych, wykluczonych z oficjalnego obiegu, a jednak będących duszą i sercem Barcelony, i tej historii.

I radzę dotrzymać słowa, bo miasta pozbawione są pamięci i ktoś taki jak ja, całkiem przytomny mól książkowy, jest im niezbędny, żeby tę pamięć zachować przy życiu (s. 314).

Najciekawszą częścią książki były dla mnie retrospekcje związane z pobytem Fermína w więzieniu. 1939 rok to bardzo trudny czas dla Hiszpanii. Zakończyła się co prawda wojna domowa, ale państwo stało się totalitarne. W efekcie ci, którzy byli gotowi gorliwie służyć nowemu systemowi zrobili zawrotne kariery, a opornych surowo karano. Te wszystkie wątki łączą się z losami rodziny Sempere oraz tematyką książek i pisarstwa. No i jest sam Fermín, który ani trochę nie traci swojego uroku i rezonu.

Lecz nie wynagradza to tego, że Więźniowi nieba po prostu brakuje własnej historii do opowiedzenia i jest dla mnie bardziej nostalgicznym powrotem do przeszłości i bohaterów, których lubię, niż lekturą, która dałaby mi coś nowego.

Autor:  Carlos Ruiz Zafón   

Tytuł: Więzień nieba    

Tytuł oryginalny: El prisionero del cielo   

Tłumaczenie: Katarzyna Okrasko, Carlos Marrodán Casas   

Wydawnictwo: Muza

Liczba stron: 416

Data wydania:  2012