Coś więcej niż wiatr i deszcz – Feliks W. Kres „Grombelardzka legenda” (recenzja)

 

Grombelard to nieprzyjazna kraina. Ciężkie Góry nieustannie mokną w deszczu. Jest tu tylko kilka warowni i niewielkich wiosek. Krajobraz nieustannie przypomina o przeszłości. To właśnie w tym miejscu Szerń walczyła z wrogą Potęgą – Alerem. Wygrała te zmagania, ale cała kraina od nich ucierpiała.

Armektanka Karenira trafiła w góry, by uczyć żołnierzy strzelania z łuku. Nie znając praw tej krainy, szybko sprowadziła na siebie nieszczęście. I wtedy stało się coś dziwnego. Dziewczyna zyskała nowy cel, który przyniósł jej przydomek Łowczyni, i po latach stała się jedną z legend Grombelardu. Obok Basergora-Kragdoba, Króla Gór i górskich rozbójników, potężnego kocura L.S.I. Rbita, a wreszcie elitarnego oddziału kocich wojowników, których nieprzypadkowo ochrzczono mordercami.

Grombelardzka legenda Feliksa W. Kresa to trzeci tom Księgi Całości. W najnowszym wydaniu Fabryki Słów została ona podzielona na dwie części: Serce Gór i Wstęgi Aleru. Zdecydowanie jednak należy czytać je razem, bo to po prostu jedna historia, tyle że zamknięta w dwóch tomach. W Północnej granicy Kres przedstawił wydarzenia rozgrywające się na styku terytorium Armektu i Aleru, Król Bezmiarów przybliżał wydarzenia na południu Szereru, a w kolejnych tomach trafiamy do Grombelardu. I ta kraina na razie najbardziej przypadła mi do gustu. Surowy, niegościnny kraj, nękany wiatrem i deszczem, w którym nieustannie giną ludzie. Ciężki klimat emanuje ze stron tej książki.

Tym jednak, co najbardziej urzekło mnie w pisarstwie Kresa, jest światotwórstwo. Pod tym względem jest to historia wybitna. Już sama koncepcja Szerni, tej przedziwnej, potężnej, ale przy tym bezrozumnej siły, jest niezwykle ciekawa, a co najważniejsze – tajemnicza. Nie da się, ot tak, opisać czym jest Szerń. Przyjęci, którzy zgłębili jej sekrety, nie potrafią oddać tego słowami. Potęgę można opisać tylko przy pomocy języka matematyki, a Księga Całości spisywana jest przez mędrców w języku starogrombelardzkim, z jego przedziwnymi i pełnymi niuansów znaczeniami.

W Grombelardzkiej legendzie więcej miejsca dostaje trzecia z ras obdarzonych przez Szerń rozumem – sępy. Już od początku książki nie mamy powodów, by lubić ten gatunek. Sępy są dla ludzi śmiertelnym zagrożeniem, koty także ich nie znoszą. Jednak finalnie ich historia jest naznaczona piętnem tragizmu. Głęboko rozumiejące prawa Szerni istoty zdobywają się na największe poświęcenie. I znowu – czytelnik nie może z nimi sympatyzować, bo sępy nie przejmują się tym, co jest dobre, a co złe, uznają tylko to, co właściwe.

Fatalizm, brutalność, surowość, wszystko to pasuje do twórczości Kresa i bardzo mocno zaznacza się w Grombelardzkiej legendzie. Autor nie oszczędza swoich bohaterów. Nie ma łatwych zwycięstw i szczęśliwych zakończeń.

Szczęście jednostki, a niechby i jej życie nic nie znaczą, wasza wysokość! Może są na Bezmiarach takie dziwne światy, w których jeden człowiek, pewno jakiś półbóg niezwykły, zbawia całe narody, ale ja, książę, w takie bajki nie wierzę. Żyjemy w prawdziwym świecie, gdzie dla ocalenia tysięcy zginąć muszą setki, dla ocalenia milionów tysiące (Grombelardzka legenda, Wstęgi Aleru, s. 341).  

Serce gór składa się z pięciu krótszych tekstów, w których opisane są kolejne historie związane z Karenirą. Wstęgi Aleru to już powieść będąca zwieńczeniem rozpoczętych wcześniej wątków. Poszatkowanie fabuły mi nie przeszkadza, autor jasno bowiem wie, dokąd zmierza i co wydaje mu się istotne. Bo to właśnie początek, narodziny Łowczyni, niby nic nieznaczące zdarzenie, jest jak kamień rzucony w wodę, od którego rozchodzą się kręgi po całym Grombelardzie.

Bohaterowie są ciekawi, nietuzinkowi, czasem irracjonalni w swoich zachowaniach, ale przy tym bardzo ludzcy. Lub wręcz przeciwnie, w końcu to Szerń, więc kot czy sęp w ludzkim ciele nie są czymś niezwykłym. Kres odważnie stawia kobiece postaci w centrum wydarzeń, mam jednak wrażenie, że momentami nieco przeszarżował w ich przedstawieniach i uogólnieniach dotyczących wszystkich kobiet.

Grombelardzka legenda to jak na razie moja ulubiona część Księgi Całości, jednej z najlepszych polskich serii fantasy, a światotwórstwo w wykonaniu Kresa jest wybitne.

Wpis w ramach wyzwania Sylwki z bloga Unserious.pl – Polska fantastyka fajna jest. Szczegóły znajdziecie w zakładce Wyzwania. 

 

Autor: Feliks W. Kres  

Tytuł: Grombelardzka legenda. Serce gór

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Liczba stron: 574

Data wydania: 2021

 

Autor: Feliks W. Kres 

Tytuł: Grombelardzka legenda. Wstęgi Aleru 

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Liczba stron: 413

Data wydania: 2021

Komentarze

  1. JolaK24 listopada 2022 20:35

    Bardzo ciekawa seria:)

    OdpowiedzUsuń
  2. Głodna Wyobraźnia26 listopada 2022 18:01

    Jedna z moich ulubionych polskich serii, właśnie czytam 10 tom!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zarzyczka26 listopada 2022 22:35

      Też bardzo mi się podoba, ale mam jeszcze sporo do nadrobienia.

      Usuń
  3. książkowy-las 27 listopada 2022 15:38

    Kusisz, kusisz :) ostatnio polubiłam się z tego typu literaturą.

    OdpowiedzUsuń
  4. rodzinatestuje28 listopada 2022 21:47

    To nie mój gatunek, ale mój mąż na pewno byłby zachwycony :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zarzyczka29 listopada 2022 16:41

      Jeżeli jeszcze nie ma, to może być dobry pomysł na prezent :)

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Królowa zrodzona z rycerskich marzeń – Feliks W. Kres „Pani Dobrego Znaku” (recenzja)

Obraz
  Puszcza Bukowa to największa knieja Szereru i źródło gigantycznego bogactwa właścicieli wywodzących się ze starożytnego książęcego rodu K.B.I.. Po śmierci bezdzietnego księcia wybucha skandal, ponieważ okazuje się, że dziedziczką fortuny ma być niewolnica Ezena, którą kaprys pana podniósł do godności małżonki. Na domiar złego nie należy ona do gigantycznie drogich Pereł, lecz była wcześniej praczką. No i jest półkrwi Armektanką. Czegoś takiego Dartan z pewnością nie zniesie, a inne gałęzie rodu K.B.I. już szykują pozwy procesowe. Ezena, była niewolnica, nie ma szans na zwycięstwo w sądzie. Jej cel jest jednak zupełnie inny i odmieni oblicze Szereru. W umyśle – ludzkim, bo już nie kocim – tkwiła jakaś potrzeba cudowności. Gotah wiele razy się zastanawiał, dlaczego człowiek nie jest w stanie przyjąć świata takiego, jakim był: rządzącego się swoimi własnymi prawami, dość przecież cudownego, nawet bez latających kamieni i innych dziwów ( Pani Dobrego Znaku. Wieczne Cesarstwo , s. 5...
Czytaj więcej

Z bezmiaru eonów wypełzają – „Koszmary” H. P. Lovecraft, Hazel Heald

Obraz
Koszmary to zbiór pięciu opowiadań H. P. Lovecrafta napisanych we współpracy z Hazel Heald. Cień z Providence zajmował się nie tylko pisaniem własnych tekstów, ale i poprawianiem dzieł innych. Jedną z jego klientek w 1932 roku została Hazel Heald, a opowiadania zawarte w tym tomie są efektem ich współpracy. Tyle że H. P. Lovecraft tak przerobił teksty (a kto wie, może i napisał niemal w całości), iż nie wygląda na to, aby Heald miała na nie większy wpływ. O ile w opisywanym na blogu Kopcu (recenzję znajdziecie TUTAJ ) przynajmniej w jednym przypadku zastanawiałam się nad wpływem Zealii Bishop, tutaj gdybym nie wiedziała, że opowiadania powstały we współpracy z inną osobą, nie przyszłoby mi to do głowy. Zbiór zawiera pięć tekstów – Człowiek z kamienia , Koszmar w muzeum , Skrzydlata śmierć , Z bezmiaru eonów i Koszmar na cmentarzu . Są to opowiadania korzystające z typowych dla Lovecrafta środków wyrazu i chwytów fabularnych. Czyta się świetnie, mają ten typowy dla niego nastrój n...
Czytaj więcej

Los jest nieubłagany – Bernard Cornwell „Excalibur”

Obraz
Nadeszło lato krwi i zemsty. Zdrada Lancelota i Ginewry boleśnie dotknęła Artura, który bezwzględnie stłumił rebelię fałszywego przyjaciela i uwięził niewierną żonę. Nie ma jednak czasu na rozpamiętywanie przeszłości, gdyż saksońscy wodzowie postanowili zakopać topór wojenny i wspólnie zaatakować Brytów. Dawni sojusznicy Artura, obecnie wyznający chrześcijaństwo, nie chcą udzielić pomocy poganom. Tymczasem Merlin i Nimue realizują własny plan. Zgromadzili wszystkie Skarby Brytanii i zamierzają przeprowadzić rytuał przywołania bogów, nie oglądając się na koszty. Stopniowo zaczyna się uwidaczniać rozdźwięk między nimi. Nimue coraz bardziej pogrąża się w szaleństwie i żadna cena nie wydaje się jej zbyt wysoka do zapłacenia. Excalibur to trzecia i ostatnia część Trylogii arturiańskiej Bernarda Cornwella, utrzymana w stylu, jaki znamy z poprzednich tomów. Narratorem jest zbliżający się do kresu życia mnich Derfel, który kiedyś był rycerzem walczącym u boku Artura . Pozwoliło to...
Czytaj więcej

Tylko marzyciele mogą uratować światy – Laini Taylor „Muza Koszmarów”

Obraz
  Życie Lazlo i Sarai nigdy już nie będzie takie samo. Oboje muszą odkryć siebie na nowo, poznać swoje dary i możliwości oraz dokonać trudnych wyborów. Lazlo znalazł się w sytuacji bez wyjścia. Będzie musiał zdecydować, co jest dla niego ważniejsze – życie ukochanej czy mieszkańców Szlochu? Oprócz wątków związanych ze Szlochem autorka wprowadza nową historię, opowiadającą o losach dwóch sióstr Kory i Novy, dorastających na peryferiach świata. Ich trudne życie wypełnione jest marzeniem o tym, że kiedyś, podobnie jak ich matka, zostaną wybrane do służby bojowej imperium. Marzenie o niezwykłej mocy, dzięki której można zasłużyć na ten zaszczyt, spełnia się, lecz nie w ten sposób, jakiego siostry oczekiwały. Muza Koszmarów Laini Taylor to drugi, po Marzycielu , tom dylogii Strange The Dreamer . I właściwie modelowy przykład, jak powinno się kontynuować fabułę. Pierwszy tom był wprowadzeniem do świata, pozwalał poznać bohaterów, drugi daje szerszą perspektywę i wypełnia luki w całe...
Czytaj więcej

Tylko metal ocali świat – Grady Hendrix „Sprzedaliśmy dusze” („We Sold Our Souls ”)

Obraz
Kris Pulaski ma czterdzieści siedem lat i poczucie, że jej życie już się skończyło. Nędzną pracę udało jej się zdobyć tylko dzięki znajomościom brata. A przecież miało być zupełnie inaczej. Kiedyś Kris grała w metalowym zespole Dürt Würk, który stał u progu wielkiej kariery. I to właśnie w noc podpisywania kontraktu mającego wynieść ich na szczyt, wszystko się posypało. Kris niewiele pamięta z tamtych wydarzeń. Pogodziła się z losem, chodzi na terapię i łyka tabletki. Jednak gdy pewnego dnia zauważa plakaty reklamujące trasę koncertową jedynego członka Dürt Würk, który zrobił oszałamiającą karierę, Terry’ego Hunta, budzi się w niej gniew. Porzuca dotychczasowe życie, by odwiedzić pozostałych członków zespołu i dowiedzieć się, co tak naprawdę wydarzyło się przed laty. Sprzedaliśmy dusze Grady’ego Hendrixa to książka, która łączy w sobie elementy grozy z powieścią społeczno-psychologiczną. Autor stara się sportretować stan amerykańskiego społeczeństwa. Postawiona przez niego diagnoza ...
Czytaj więcej