Książka to okno na świat

Rok 1686. Młodziutka Nella Oortman przybywa do Amsterdamu. Wychowana na wsi, w ubożejącej rodzinie, której zostało tylko dobre nazwisko, ma rozpocząć nowe życie jako żona poważanego kupca Johannesa Brandta. Jednak nic nie jest takie, jak powinno być. W nowym domu zamiast męża wita ją nieprzychylnie nastawiona szwagierka, Marin. Gdy wraca Johannes, nadal nic nie jest takie, jakie powinno być. Mąż nie kwapi się do wypełniania swych obowiązków i jak na kpinę podarowuje Nelii prezent ślubny – miniaturową replikę domu Brandtów w formie kredensu.

Powiem wprost – do przeczytania książki Paolo Bacigalupiego zachęciła mnie okładka. Malowniczy wrak, który tak jakoś skojarzył mi się ze Zdzisławem Beksińskim (a jego twórczość bardzo cenię). Nie znałam wcześniej dzieł P. Bacigalupiego, więc nie miałam żadnych oczekiwań ani uprzedzeń.

         Cień to sprawa zarazem prosta i fascynująca, nad którą ludzie głowią się już od starożytności, czego dowodem Platon i jego metafora jaskini. Każdy rzuca cień, ale czy jest to tylko zjawisko optyczne i nic więcej? Lubimy mówić, że w cieniu skrywają się różne mroczne rzeczy. Zagadkę cienia wziął sobie do serca Krzysztof Piskorski, tworząc swą najnowszą powieść „Cienioryt”.