Książka to okno na świat

Chyba w żadnej innej literaturze (z wyjątkiem żydowskiej) II wojna światowa nie odcisnęła się takim piętnem jak w Polsce. Co nie znaczy oczywiście, że mamy na nią monopol i że temat się wyczerpał. Dowód to choćby powieść Helen Bryan „Oblubienice wojny”.

Jak każdy ciekawski czytelnik (a ja się do takowych zaliczam) lubię poznać zakończenie całej historii. Zwłaszcza w cyklach, gdy po lekturze wcześniejszych tomów jestem już dość dobrze obyta ze światem przedstawionym, zżyta z bohaterami i nastawiona na rozwiązanie zagadek.

Po pierwszym tomie „Przedksiężycowych” Anny Kańtoch, który wprowadził czytelnika w reguły rządzące Lunapolis i pokazał, jak wiele tajemnic jest do odkrycia, czas na dalszą część opowieści. Istotna różnica między pierwszym a drugim tomem to rozszerzenie perspektywy. W pierwszym przyglądaliśmy się przede wszystkim Finnenowi i Kairze oraz przybyszowi z gwiazd, Danielowi. W drugiej części bohaterów, którzy oprowadzają nas po mieście, jest o wiele więcej. Na pierwszy plan wysuwa się ojciec Kairy, Brin Issa. Powoli poznajemy jego rodzeństwo, przeszłość i część planów. Tylko część, gdyż jak podejrzewam, odkrycie wszystkich kart nastąpi w ostatniej odsłonie cyklu. Z tych fragmentów wyłania się fascynująca, chwilami zupełnie nieludzka i pozbawiona emocji postać, której plany są o wiele bardziej skomplikowane niż się początkowo zdawało. Więcej miejsca poświęcono także inteligentnej pani detektyw Tellis i jej wspólnikowi, Mahameniemu. Dzięki tej parze autorka pokazała nie tylko dwutorowo...

Historia Francji wykraczająca poza średniowiecze nie jest moim konikiem, ale co do tego, że Ludwik XIV  „Król Słońce” zasługuje na to, by zrealizowano o nim serial, nie miałam wątpliwości. Jednak kiedy usłyszałam, że będzie to projekt anglojęzyczny, to mocno się zdziwiłam. Najdroższy serial w historii francuskiej kinematografii i Ludwik XIV mówiący po angielsku? „Król Słonce” w grobie się przewraca. No cóż, ale nie po to wydano tyle pieniędzy, by „Wersal” nie odniósł sukcesu. Nawet Francuzi w ostatecznym rozrachunku postawili na pragmatyzm, a nie idealizm.          Akcja zaczyna się w 1667 r. Ludwik XIV postanawia umocnić swoją władzę. W tym celu opuszcza wraz ze swoim dworem Paryż i rozpoczyna przygotowania do budowy Wersalu. Chce w ten sposób umocnić swoją władzę („Francja to ja!”), dać prztyczka w nos ministrom i opornej szlachcie oraz pokazać innym krajom potęgę Francji.         Walka o urzec...