Cthulhu powraca - H. P. Lovecraft „Zgroza w Dunwich i inne przerażające opowieści”

Długo krążyłam wokół tej książki, zastanawiając się, kupić ją czy nie? Oto jest pytanie. Podobało mi się wydanie, trochę mniej cena. Wszystkie opowiadania zawarte w tej antologii znałam, większość miałam nawet na półce. W końcu natrafiłam na internetową promocję i zdecydowałam się kupić. I powiem Wam jedno – nie żałuję. Poniżej możecie zobaczyć moje przeżarte pleśnią i napoczęte przez robactwo zakazane woluminy ;) 

Moim zdaniem, „Zgroza w Dunwich i inne przerażające opowieści” to jedno z najładniejszych, jeżeli nie najładniejsze, polskie wydanie dzieł H. P. Lovecrafta. Gustowna okładka, utrzymana w ciemnozielonej tonacji, nastrojowe czarno-białe rysunki Johna Coultharta, jest nawet zakładka. Czegóż chcieć więcej?
Zbiór zawiera wszystkie najbardziej znane utwory H. P. Lovecrafta w nowym tłumaczeniu, za które odpowiada Maciej Płaza. I jest to jak najbardziej nowa jakość w przekładaniu prozy mistrza makabry na nasz rodzimy język. Czuć, że autor ceni tę prozę i pracował nad nią z przyjemnością. Teksty nabrały elegancji, smaku, ba, poetyckości rzekłabym nawet. Tłumacz sięgnął po styl rodem z epoki Młodej Polski, dołożył trochę neologizmów, zróżnicował język bohaterów, wprowadzając elementy gwarowe – słowem,  jest dobrze, wyraziście i oryginalnie. Nie podzielam opinii samego tłumacza, że jego poprzedników należy złożyć w ofierze Cthulhu. Wykonali kawał dobrej roboty, choć zdarzały im się wpadki, no ale cóż, ten tylko ich nie ma, kto nic nie robi. Faktem jest, że tłumaczenie Macieja Płazy najbardziej przypadło mi do gustu. To jeszcze lepszy Lovecraft.
Temat – chyba wszystkim znany. Ale dla przypomnienia. Historie osadzone w miastach Nowej Anglii – realnym Providence, czy wymyślonych miastach Arkham i Innsmouth, tajemnicze istoty, które rządziły ziemią przed wiekami, plugawe kulty, zakazane księgi i groza, która dotyka człowieka, gdy uświadamia sobie, że wszystko, co wie o świecie, jest kłamstwem. Smaku opowiadaniom dodają elementy mitologii Cthulhu, której strzępy rozsiane są po kolejnych opowiadaniach. H. P. Lovecraft nigdy nie stworzył panteonu bóstw, ale elementy wymyślonej przez niego mitologii zostały rozbudowane i sklasyfikowane przez następców Cienia z Providence. Na dobre zadomowiły się w kulturze popularnej.
Rzecz warta zakupienia, nawet jeżeli ktoś zna wszystkie opowiadania zawarte w tym zbiorze. Tłumaczenie Macieja Płazy dodaje nowego smaku i wartości. A to do tego przepiękne wydanie.  
Cthulhu fhtagn.
Wpis bierze udział w wyzwaniach:
Edyty z Zapisków spod poduszki   http://zapiskispodpoduszki.blogspot.com/p/mitologia-w-literaturze.html
Hadyny z  Rozkminy Hadyny – Czytam literaturę angielską http://rozkminyhadyny.blogspot.com/p/wyzwania.html


PS. Po niemałych wysiłkach (jestem zupełnie zielona w temacie) zmieniłam samodzielnie szablon bloga.  Mam nadzieję, że się Wam spodoba. Wydaje mi się bardziej przejrzysty i zwyczajnie ładniejszy :) 

Autor: H. P. Lovecraft  
Tytuł: „Zgroza w Dunwich i inne przerażające opowieści ”
Tłumaczenie: Maciej Płaza
Wydawnictwo: Vesper
Liczba stron: 792
Data wydania: 2012

Komentarze

  1. Olga Majerska27 lipca 2015 19:37

    Uwielbiam Lovecraft'a, a ten zbiór jest tak fantastycznie opasły, że po prostu nie można mu się oprzeć :) Sięgnę z pewnością.
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zarzyczka27 lipca 2015 20:37

      Polecam - mnie także ciągnie do opasłych tomów, zupełnie nie wiem dlaczego ;)

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Co poszło nie tak w serialu „Przeklęta” („Cursed”)

  Jeżeli czytacie mojego bloga, wiecie, że uwielbiam legendy arturiańskie i wszelkie wariacje na ich temat. Dlatego informację, że Netflix przygotowuje serial, którego główną bohaterką ma być Nimue i zaprezentuje odświeżoną wersję mitu, w której miecz wybiera królową, a nie króla, byłam zaintrygowana. Jednak po fali niepochlebnych recenzji, które pojawiły się tuż po premierze, mój zapał do oglądania znacznie osłabł. Ale że w grudniu nachodzi mnie na klimaty fantasy i baśniowe, a wybór nie jest aż tak duży, jak by się wydawało, postanowiłam dać szansę Przeklętej . Kim jest Nimue? Jak to zwykle w legendach arturiańskich bywa, odpowiedź na to pytanie nie jest ani prosta ani jednoznaczna. Najprościej byłoby odpowiedzieć, że różnie to bywa, ale najczęściej podkreślane są dwie rzeczy – związki z Merlinem i Excaliburem. Nimue bywa też nazywana Panią Jeziora albo Vivianą. Niekiedy przyjmuje się, że ona i Morgana to ta sama osoba. Niektórzy sugerują, że Pani Jeziora to nie imię, ale ...
Czytaj więcej

TOP 10 najpopularniejszych tekstów, czyli co czytaliście najchętniej w ostatniej dekadzie

Obraz
  22 maja 2011 roku czyli dokładnie dziesięć lat temu na blogu Książka to okno na świat ukazał się pierwszy wpis – recenzja książki Bezduszna Gail Carriger. Tak, mój blog ma już dziesięć lat. Jeżeli trudno Wam w to uwierzyć, to przyznaję, że mnie chyba jeszcze bardziej. Założyłam go spontanicznie, bez wielkich planów i przygotowań, ponieważ chciałam podzielić się swoją opinią o książkach, a tak się złożyło, że w tym okresie nie miałam obok siebie osób czytających. I tak sobie piszę. Mam oczywiście świadomość, że ta dziesiątka szumnie wygląda, a w rzeczywistości trafiały mi się lata, gdy pisałam bardzo mało. Nawet teraz moja aktywność nie jest jakaś ogromna, choć publikuję znacznie regularniej niż kiedyś. Przyzwyczaiłam się, wprowadziłam miesięczne podsumowania i to pozwoliło mi lepiej ogarnąć posty. A przede wszystkim po prostu to lubię. Lubię pisać, dzielić się z Wami swoimi przemyśleniami na temat książek i seriali. Nie narzucam sobie niczego, jeżeli mi się nie chce, to nie pi...
Czytaj więcej

Kiedy wypełni się przepowiednia – „Wezwijcie moje dzieci” Marta Krajewska

Obraz
  Życie w Wilczej Dolinie na pozór toczy się zupełnie zwykłym i spokojnym trybem, wyznaczanym przez zmianę pór roku oraz powiązane z tym prace polowe i obrzędy. Jednak od kilkunastu lat ludzie przygotowują się do zapowiedzianego powrotu wilkarów. Przygnieciona ciężarem odpowiedzialności za mieszkańców doliny Venda czuje się coraz bardziej zgorzkniała i stara. Mieszkańcy z niepokojem śledzą relacje między wieszczką Alasą a Irke, bartnikiem żyjącym na uboczu społeczeństwa. Wszyscy pamiętają przepowiednię, że zażyłość pomiędzy tą dwójką poprzedzi powrót wilkarów. Tymczasem dziecko zrodzone z krwi Elleniale jest już gotowe na poznanie Pana Lasu. Wezwijcie moje dzieci Marty Krajewskiej zamyka cykl opowieści z Wilczej Doliny, w skład którego wchodzą jeszcze Idź i czekaj mrozów oraz Zaszyj oczy wilkom . Autorka zdecydowała się na spory przeskok czasowy, co oczywiście ma istotne konsekwencje. Bohaterowie nieco się przez ten czas zmienili, pojawiły się też zupełnie nowe postacie, który...
Czytaj więcej

Top 5 książek fantastycznych z motywem zimy

Obraz
Piękna, majestatyczna, magiczna, ale także groźna, przytłaczająca i śmiertelnie niebezpieczna. Zima ma bardzo bogatą symbolikę. W mitologiach, zgodnie z odwiecznym cyklem natury, postrzegano ją jako czas pustki, snu i śmierci. Martwa przyroda czekała uśpiona, by wiosną znów powrócić do życia. Krótkie dni, długie noce, zimno – te zagrożenia były jak najbardziej realne, ale ludzka wyobraźnia dodawała do tego dodatkowe strachy. Zimą lęgło się zło. W fantastyce motyw zimy pojawia się bardzo często. I nie chodzi tu tylko o porę roku, ale także o wykorzystanie jej symbolicznego znaczenia. Zapraszam na subiektywny wybór pięciu książek fantastycznych, w których motyw zimy odgrywa ważną rolę. C. S. Lewis Opowieści z Narnii. Lew, czarownica i stara szafa Gdy myślę o książkach związanych z zimą, pierwsze skojarzenie to pogrążona w zimowym śnie Narnia i Łucja podążająca za światłem latarni błyskającym w śnieżnym lesie. To także modelowe przedstawienie zimy jako czasu, gdy ziemią rządzi zło...
Czytaj więcej

To jednak dziwny serial jest… – „Outlander”

Będę szczera – kiedy pierwszy raz usłyszałam o serialu, w którym bohaterka, Claire Randall, przenosi się w czasie (z 1945 do 1743 r.) i zakochuje w szkockim bojowniku o wolność, wydał mi się dziwaczny (żeby nie napisać szalony). A fakt, że w swoim pierwszym życiu zostawiła męża, którego także rzekomo kochała, pachniał mi intrygą rodem z brazylijskiej telenoweli. Ostatecznie do obejrzenia skłoniły mnie fotosy, na które natknęłam się w Internecie. I wiem jedno - „Outlander” to jednak dziwny serial, powiadam wam.
Czytaj więcej