Witold Jabłoński „Ślepy demon. Sieciech”


Stary świat przemija, jednak bogowie nie zamierzają odejść bez walki. Żywia i Czcibor, za życia para kochanków, teraz upiory w służbie Pasterza Zmór, Chorsa, przybywają nad jezioro Gopło, by odnaleźć Szczurzy Stołp i obudzić śpiącego w nim potężnego maga, Kościeja. Ma on do wykonania specjalną misję, a narzędziami w jego rękach staną się magia i ludzie, których będzie przestawiał jak pionki na szachownicy.
Kazimierz Odnowiciel umiera, dosięgnięty klątwą Miecława. Na tronie polskim zasiada młody i zapalczywy Bolesław, którego historia nazwie Śmiałym. W jego cieniu pozostaje zazdrosny brat Władysław Herman. Obok niech dorasta Sieciech, sierota z możnego rodu Toporów.

Zbigniew, nieprawy syn Władysława Hermana i Krystyny, ukochanej Sieciecha, jest dzieckiem mroku i wybrańcem. Niedowidzi, ale posiada o wiele cenniejszy dar.
Kościej starannie wybiera swoje zabawki i realizuje plany, o których nikt nie ma pojęcia. Tymczasem w krainie bogów trwają zmagania z jednookim demonem Korgsem. Odpryski tej walki uderzą w Synów Drzew.
Druga część opowieści o słowiańskiej apokalipsie, po „Słowie i mieczu” podobnie jak poprzednią spięta jest narracyjną klamrą. Czytelnik wraz z bohaterem cofa się do przeszłości, by poznać wydarzenia, które doprowadziły do punktu wyjścia. Ponownie pojawią się bohaterowie znani z poprzedniego tomu – Żywia, Czcibor, biskup Aron i Andaj.
Mam wrażenie, że w tej części autor lepiej wyważył proporcje niż w poprzedniej. Odciął się nieco od ideologii i nadawania wszystkim Piastom jak leci samych demonicznych cech. O wiele ciekawszy jest Bolesław Śmiały ze wszystkimi swoimi wadami, ale i zaletami, niż jednoznacznie stojący po ciemnej stronie mocy jego przodkowie.
Sieciech zazwyczaj piętnowany jako zły duch i szara eminencja tamtych czasów, tym razem jest przedstawiany w nieco łaskawszym świetle. Może nie jako obrońca, ale mściciel dawnych bogów. U jego boku pojawia się Krystyna, o której pisali także inni autorzy powieści historycznych dotyczących panowania Bolesława Śmiałego. W „Imienniku” Bunsch przedstawił ją jako kochankę władcy i matkę jego nieślubnego syna. W „Ślepym demonie” odgrywa jeszcze ważniejsza rolę.
Teraz kilka słów o Kościeju. Postać pojawiająca się w mitologii słowiańskiej jako potężny czarodziej, u W. Jabłońskiego bardzo ładnie została spleciona z legendą o jeziorze Gopło i słynnym Popielu, którego zjadły myszy. W. Jabłoński często zresztą puszcza oko do czytelnika, wplatając w tekst kryptocytaty z innych dzieł. Jest i Goplana, królowa Gopła, powołana do życia przez J. Słowackiego w Balladynie i kronikarz skrzatów, Opałek.
Jeszcze wyraźniejsze niż w poprzedniej części są aluzje do Tolkiena. Podobieństwo elfów do Synów Drzew jest w tym tomie uderzające. Podobnie jak elfom w Śródziemu, tak i czcicielom dawnych bóstw, kończy się czas. Mogą oni odwlekać porażkę, ale nie mogą jej zapobiec. Ów smutek i świadomość nieuchronnego przemijania przepajający fabułę zastąpił znany z poprzedniej części gniew. I moim zdaniem jest to zmiana na lepsze. Fragmenty dotyczące walki z Gandami, poplecznikami Korsa, są najbardziej klimatyczne w tej części. Może z wyjątkiem całkiem egzotycznej dla nas magii ruskich wołchw.
Tematem wiodącym jest tak samo jak w poprzednim tomie walka o władzę, tym razem na dwóch poziomach. Nieśmiertelni mają własną wojnę, która oczywiście wpływa także na losy naszego świata. „Ślepy demon. Sieciech” to dopiero początek historii, więc trudno przewidzieć, jak ona się potoczy. Rozpoczętych zostało kilka wątków, które na razie toczą się swoim rytmem i czas pokaże, jak autor wykorzysta tkwiący w nich potencjał. Ciekawi mnie także, jak przedstawi wydarzenia związane z zabójstwem biskupa krakowskiego Stanisława. Bo i on sam, i Piotrawin pojawili się już w fabule, więc podejrzewam, że autor ma już pewien plan.
W. Jabłoński konsekwentnie staje po stronie przegranych, pokazując walkę czcicieli dawnych bóstw z chrześcijanami w nieco innym świetle niż znamy z lekcji historii. Umniejszenie roli tak nachalnej ideologii jaka była w poprzednim tomie, wyszła książce na dobre. „Ślepy demon. Sieciech” to klimatyczne, czerpiące z mitologii słowiańskiej, naszych narodowych baśni, legend i historii fantasy. Na razie prezentuje się dobrze, ale jak wiadomo, to koniec wieńczy dzieło – wiec czekam na zakończenie.
Wpis bierze udział w wyzwaniu Edyty z Zapisków spod poduszki http://zapiskispodpoduszki.blogspot.com/p/mitologia-w-literaturze.html

Autor: Witold Jabłoński  
Tytuł: „Ślepy demon. Sieciech”
Wydawnictwo: SuperNowa
Liczba stron: 333
Data wydania: 2015

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Co poszło nie tak w serialu „Przeklęta” („Cursed”)

  Jeżeli czytacie mojego bloga, wiecie, że uwielbiam legendy arturiańskie i wszelkie wariacje na ich temat. Dlatego informację, że Netflix przygotowuje serial, którego główną bohaterką ma być Nimue i zaprezentuje odświeżoną wersję mitu, w której miecz wybiera królową, a nie króla, byłam zaintrygowana. Jednak po fali niepochlebnych recenzji, które pojawiły się tuż po premierze, mój zapał do oglądania znacznie osłabł. Ale że w grudniu nachodzi mnie na klimaty fantasy i baśniowe, a wybór nie jest aż tak duży, jak by się wydawało, postanowiłam dać szansę Przeklętej . Kim jest Nimue? Jak to zwykle w legendach arturiańskich bywa, odpowiedź na to pytanie nie jest ani prosta ani jednoznaczna. Najprościej byłoby odpowiedzieć, że różnie to bywa, ale najczęściej podkreślane są dwie rzeczy – związki z Merlinem i Excaliburem. Nimue bywa też nazywana Panią Jeziora albo Vivianą. Niekiedy przyjmuje się, że ona i Morgana to ta sama osoba. Niektórzy sugerują, że Pani Jeziora to nie imię, ale ...
Czytaj więcej

TOP 10 najpopularniejszych tekstów, czyli co czytaliście najchętniej w ostatniej dekadzie

Obraz
  22 maja 2011 roku czyli dokładnie dziesięć lat temu na blogu Książka to okno na świat ukazał się pierwszy wpis – recenzja książki Bezduszna Gail Carriger. Tak, mój blog ma już dziesięć lat. Jeżeli trudno Wam w to uwierzyć, to przyznaję, że mnie chyba jeszcze bardziej. Założyłam go spontanicznie, bez wielkich planów i przygotowań, ponieważ chciałam podzielić się swoją opinią o książkach, a tak się złożyło, że w tym okresie nie miałam obok siebie osób czytających. I tak sobie piszę. Mam oczywiście świadomość, że ta dziesiątka szumnie wygląda, a w rzeczywistości trafiały mi się lata, gdy pisałam bardzo mało. Nawet teraz moja aktywność nie jest jakaś ogromna, choć publikuję znacznie regularniej niż kiedyś. Przyzwyczaiłam się, wprowadziłam miesięczne podsumowania i to pozwoliło mi lepiej ogarnąć posty. A przede wszystkim po prostu to lubię. Lubię pisać, dzielić się z Wami swoimi przemyśleniami na temat książek i seriali. Nie narzucam sobie niczego, jeżeli mi się nie chce, to nie pi...
Czytaj więcej

Kiedy wypełni się przepowiednia – „Wezwijcie moje dzieci” Marta Krajewska

Obraz
  Życie w Wilczej Dolinie na pozór toczy się zupełnie zwykłym i spokojnym trybem, wyznaczanym przez zmianę pór roku oraz powiązane z tym prace polowe i obrzędy. Jednak od kilkunastu lat ludzie przygotowują się do zapowiedzianego powrotu wilkarów. Przygnieciona ciężarem odpowiedzialności za mieszkańców doliny Venda czuje się coraz bardziej zgorzkniała i stara. Mieszkańcy z niepokojem śledzą relacje między wieszczką Alasą a Irke, bartnikiem żyjącym na uboczu społeczeństwa. Wszyscy pamiętają przepowiednię, że zażyłość pomiędzy tą dwójką poprzedzi powrót wilkarów. Tymczasem dziecko zrodzone z krwi Elleniale jest już gotowe na poznanie Pana Lasu. Wezwijcie moje dzieci Marty Krajewskiej zamyka cykl opowieści z Wilczej Doliny, w skład którego wchodzą jeszcze Idź i czekaj mrozów oraz Zaszyj oczy wilkom . Autorka zdecydowała się na spory przeskok czasowy, co oczywiście ma istotne konsekwencje. Bohaterowie nieco się przez ten czas zmienili, pojawiły się też zupełnie nowe postacie, który...
Czytaj więcej

Top 5 książek fantastycznych z motywem zimy

Obraz
Piękna, majestatyczna, magiczna, ale także groźna, przytłaczająca i śmiertelnie niebezpieczna. Zima ma bardzo bogatą symbolikę. W mitologiach, zgodnie z odwiecznym cyklem natury, postrzegano ją jako czas pustki, snu i śmierci. Martwa przyroda czekała uśpiona, by wiosną znów powrócić do życia. Krótkie dni, długie noce, zimno – te zagrożenia były jak najbardziej realne, ale ludzka wyobraźnia dodawała do tego dodatkowe strachy. Zimą lęgło się zło. W fantastyce motyw zimy pojawia się bardzo często. I nie chodzi tu tylko o porę roku, ale także o wykorzystanie jej symbolicznego znaczenia. Zapraszam na subiektywny wybór pięciu książek fantastycznych, w których motyw zimy odgrywa ważną rolę. C. S. Lewis Opowieści z Narnii. Lew, czarownica i stara szafa Gdy myślę o książkach związanych z zimą, pierwsze skojarzenie to pogrążona w zimowym śnie Narnia i Łucja podążająca za światłem latarni błyskającym w śnieżnym lesie. To także modelowe przedstawienie zimy jako czasu, gdy ziemią rządzi zło...
Czytaj więcej

To jednak dziwny serial jest… – „Outlander”

Będę szczera – kiedy pierwszy raz usłyszałam o serialu, w którym bohaterka, Claire Randall, przenosi się w czasie (z 1945 do 1743 r.) i zakochuje w szkockim bojowniku o wolność, wydał mi się dziwaczny (żeby nie napisać szalony). A fakt, że w swoim pierwszym życiu zostawiła męża, którego także rzekomo kochała, pachniał mi intrygą rodem z brazylijskiej telenoweli. Ostatecznie do obejrzenia skłoniły mnie fotosy, na które natknęłam się w Internecie. I wiem jedno - „Outlander” to jednak dziwny serial, powiadam wam.
Czytaj więcej