Nie jest łatwo być bohaterem – Jacek Łukawski „Grom i szkwał”



Uwaga. Recenzja zawiera spoilery do pierwszego tomu.

Marcas i Arthorn dokonali rzeczy bohaterskiej, ba, wręcz niemożliwej. Przeszli przez Martwicę, pokonali rozliczne niebezpieczeństwa (nie zabrakło wśród nich nawet smoka) i jako jedyni ocalali powrócili z ważnymi wieściami do Wondettel. Wydawało się, że wreszcie czeka ich upragniony odpoczynek, laury dla bohaterów, lecz nic z tego. Stary król zmarł, księżniczka Azure przepadła bez wieści, a wojska zdradzieckiego lorda Aurissa szturmują królewski zamek. Garhard próbuje opanować chaos, a Arthorna wysyła ponownie do Martwej Ziemi, bo wszystko wskazuje na to, że tam właśnie jest Azure. Tyle że następczyni tronu ma własne plany.

Drugi tom Krainy Martwej Ziemi Jacka Łukawskiego zatytułowany Grom i szkwał zaczyna się w momencie, w którym skończyła się akcja pierwszego. Pod względem warsztatowym widać znaczną poprawę. Nie ma już przydługiego i nużącego wstępu, jak w części pierwszej, lecz czytelnik od razu zostaje wrzucony w wartką akcję. Styl też staje się bardziej dynamiczny, większą rolę odgrywają dialogi.
Autor już w poprzedniej części wplatał w fabułę nawiązania do znanych dzieł, ale tutaj robi to znacznie lepiej, bo zamiast wtrąconych opowieści, są to epizody z życia bohaterów (jak nowa wersja Czerwonego Kapturka czy Robin Hooda). Ale i tak najbardziej ubawiłam się przy fragmencie o Pirógu i złocie (choć smoczy jeźdźcy też byli zabawni). Ta wzmianka jest z jednej strony humorystyczna, a z drugiej naturalnie wpleciona w opowieść.
Podobnie jak stwory rodem z mitologii słowiańskiej, które w Gromie i szkwale nie są tylko klimatyczną, ale jednak przede wszystkim otoczką, lecz niektórzy z nich stają się pełnoprawnymi bohaterami, jak pewien płanetnik czy czart. No i w tym tomie o czartach dowiadujemy się więcej, z czego jestem zadowolona, bo pomysł na ich przedstawienie jest przedni. Pojawiają się dwargowie, kolejna wariacja na temat krasnoludów, która mnie osobiście mocno kojarzy się z karlakami Williamsa. To właśnie dwargom i płanetnikom poświęca się w drugim tomie Krainy Martwej Ziemi najwięcej miejsca i wychodzi to powieści na dobre, bo ich zwyczaje i historie są bardzo ciekawe.

Grom i szkwał to także znaczne rozbudowanie dość jednak enigmatycznego świata nakreślonego w pierwszej części. Łukawski powoli zaczyna odsłaniać karty, wreszcie dowiemy się, kim jest Ona i tajemnicze Nife, i o co chodzi w dotychczasowych zdarzeniach. Choć akurat nie jest to fantasy nastawione na światotwórczość, więc te informacje udzielane są w małych dawkach, a niektóre rzeczy trzeba sobie po prostu dopowiedzieć, bo część ludów występujących w Krainie Martwej Ziemi jest silnie inspirowana tymi faktycznie istniejącymi – jak Dao czy Dorsal. Tym niemniej zręby intrygi zaczynają się ujawniać, a w tej części pojawia się sporo informacji o świecie, siłach nim kierujących, a wreszcie o starym mieczu Arthorna, który oczywiście nie mógł być – i nie jest – zwykłą bronią. Czytelnik wkracza trochę na salony tego świata – bliżej wielki polityki, intryg władców, kłótni kapłańskich frakcji.

Pomyślał, że jego życie zdecydowanie zbyt często przypomina pieśń pijanego barda. Cholerne księżniczki, latające okręty, czarty, cudowne ocalenia, smoki, jaskinnicy… Krew, cierpienie i trupy. Do tego szaleństwo wzbierające z każdą chwilą jak gówno w miejskiej latrynie. Albo bogowie go przeklęli, wiodąc w te cuchnące odmęty, albo przeklęli cały świat. Nie był pewien, co byłoby lepsze (s. 246).

Owa różnorodność wiąże się w naturalny sposób z pokazywaniem wydarzeń z punktu widzenia różnych postaci. Na pierwszym planie nadal pozostaje Arthorn, wciąż otoczony mgiełką tajemniczości dzielny sługa Wondettel, ale coraz częściej mający dość swoich obowiązków. A trzeba przyznać, że jego życiowa ścieżka nie jest różami usłana. Na bardzo ważną postać wyrasta w tym tomie księżniczka Azure, która jest bardzo charakterną (żeby nie powiedzieć - wredną) bohaterką. Ma swoje plany i nikt nie będzie jej przeszkadzał w ich realizacji, a swój urok i umiejętność ukrywania prawdziwych uczuć w oczekiwaniu na odpowiedni moment używa jak śmiercionośnej broni. Ładnie rozwija się Auriss, zwłaszcza że dodano mu taką przeciwwagę w postaci Salabesha.

Grom i szkwał Jacka Łukawskiego to kawał solidnej, rozrywkowej fantastyki, której charakterystycznego smaku dodają nawiązania do słowiańskiej mitologii i typowe dla tego cyklu mrugnięcia okiem do czytelnika. Jest to powieść, która unika błędów poprzedniczki, lepiej napisana pod względem technicznym, fabularnie przemyślana, a do tego pokazująca więcej istot i miejsc w Krainie Martwej Ziemi.

O książce możecie również przeczytać na blogu:
Unserious.pl

Autor:  Jacek Łukawski              
Tytuł: Grom i szkwał
Cykl: Kraina Martwej Ziemi
Wydawnictwo: SQN   
Liczba stron: 400
Data wydania: 2017

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej

Top 5 książek fantastycznych z motywem zimy

Obraz
Piękna, majestatyczna, magiczna, ale także groźna, przytłaczająca i śmiertelnie niebezpieczna. Zima ma bardzo bogatą symbolikę. W mitologiach, zgodnie z odwiecznym cyklem natury, postrzegano ją jako czas pustki, snu i śmierci. Martwa przyroda czekała uśpiona, by wiosną znów powrócić do życia. Krótkie dni, długie noce, zimno – te zagrożenia były jak najbardziej realne, ale ludzka wyobraźnia dodawała do tego dodatkowe strachy. Zimą lęgło się zło. W fantastyce motyw zimy pojawia się bardzo często. I nie chodzi tu tylko o porę roku, ale także o wykorzystanie jej symbolicznego znaczenia. Zapraszam na subiektywny wybór pięciu książek fantastycznych, w których motyw zimy odgrywa ważną rolę. C. S. Lewis Opowieści z Narnii. Lew, czarownica i stara szafa Gdy myślę o książkach związanych z zimą, pierwsze skojarzenie to pogrążona w zimowym śnie Narnia i Łucja podążająca za światłem latarni błyskającym w śnieżnym lesie. To także modelowe przedstawienie zimy jako czasu, gdy ziemią rządzi zło
Czytaj więcej

Strzeż się węża – H. P. Lovecraft, Zealia Bishop „Kopiec”

Obraz
Od jakiegoś czasu na polskim rynku pojawiają się coraz to nowe wydania dzieł H. P. Lovecrafta. I dobrze, bo to jeden z tych autorów, których bardzo lubię, więc mogę uzupełniać biblioteczkę. Kopiec wydany przez wydawnictwo C&T zawiera trzy opowiadania: tytułowy Kopiec (we wcześniejszych polskich tłumaczeniach – Wzgórze ), Klątwę Yiga oraz Sploty Meduzy . Wszystkie były efektem współpracy H. P. Lovecrafta z Zealią Bishop, która miała miejsce w latach 1927-1930. Cień z Providence miał poprawiać nadesłane przez autorkę teksty, skończyło się jednak na tym, że zmienił je tak gruntownie i obudował nawiązaniami do stworzonego przez siebie świata, iż sama Bishop uznała to za swoją pisarską porażkę. Bo w istocie trudno uznać, by cokolwiek w tych tekstach było jej pomysłem, są one tak bardzo lovecraftowskie . Wszystkie trzy teksty łączy jednak także coś innego – w każdym pojawia się motyw węża. Najmniej widoczny jest w Kopcu , ale absolutnie kluczowy dla pozostałych dwóch opowiadań.   Kl
Czytaj więcej

Życie ponad śmiercią. Siła ponad słabością. Podróż ponad celem. – Brandon Sanderson „Droga królów”

Obraz
Takich powieści jak „Droga królów” Brandona Sandersona dziś już się prawie nie wydaje. Pokaźna bryła, licząca niemal tysiąc stron i to w dodatku zadrukowanych dość drobną czcionką. Tak długie powieści (a nieraz i znacznie krótsze) wydawcy mają w zwyczaju dzielić na dwie części. Jednak nie w tym przypadku.          „Droga królów”, pierwszy tom cyklu „Archiwum Burzowego Światła” zaczyna się podwójnym prologiem. Rycerze postanawiają zdradzić jednego ze swoich braci, porzucić Ostrza i złamać przysięgę. 4500 lat później Szeth-syn-syn-Vallano, Kłamca z Shinovaru, zabija Gavilara Kholina, władcę Alethkaru. Z polecenia Parshendich, którzy właśnie zawarli z Gavilarem pokój. To nie mogło skończyć się inaczej, jak krwawą wojną. „Droga królów” koncentruje się na losach czterech postaci. Kaladin nosił niegdyś przydomek Burzą Błogosławiony. Zasłynął jako wojownik, choć ojciec pragnął, by przejął jego praktykę i został chirurgiem. Ale to dawne dzieje. Zdradzony i oszukany Kaladin jest ni
Czytaj więcej

Co poszło nie tak w serialu „Przeklęta” („Cursed”)

  Jeżeli czytacie mojego bloga, wiecie, że uwielbiam legendy arturiańskie i wszelkie wariacje na ich temat. Dlatego informację, że Netflix przygotowuje serial, którego główną bohaterką ma być Nimue i zaprezentuje odświeżoną wersję mitu, w której miecz wybiera królową, a nie króla, byłam zaintrygowana. Jednak po fali niepochlebnych recenzji, które pojawiły się tuż po premierze, mój zapał do oglądania znacznie osłabł. Ale że w grudniu nachodzi mnie na klimaty fantasy i baśniowe, a wybór nie jest aż tak duży, jak by się wydawało, postanowiłam dać szansę Przeklętej . Kim jest Nimue? Jak to zwykle w legendach arturiańskich bywa, odpowiedź na to pytanie nie jest ani prosta ani jednoznaczna. Najprościej byłoby odpowiedzieć, że różnie to bywa, ale najczęściej podkreślane są dwie rzeczy – związki z Merlinem i Excaliburem. Nimue bywa też nazywana Panią Jeziora albo Vivianą. Niekiedy przyjmuje się, że ona i Morgana to ta sama osoba. Niektórzy sugerują, że Pani Jeziora to nie imię, ale drui
Czytaj więcej