Okienko – Maj 2020

Tradycyjnie zaczynam podsumowanie miesiąca od najpopularniejszego zdjęcia na moim Instagramie – i ono jest akurat porządne i bardzo majowe – poezja Leśmiana z dodatkiem bzu. Niestety, sam maj już tak porządnie majowy nie był. Chciałoby się zanucić: zimny kraj, zimny maj, niby odmrażanie, a ostatnie dni miesiąca zupełnie jesienne. No nic, może czerwiec będzie bardziej łaskawy.

Książkowo:

Można napisać, że maj spędziłam z Tadem Williamsem. A to bardzo dobre książkowe towarzystwo.

1. Tad Williams Wieża Zielonego Anioła

2. Tad Williams Serce Świata Utraconego

Cykl Pamięć, Smutek i Cierń Tada Williamsa polecałam już w kwietniu i po zakończeniu lektury całości ani trochę nie zmieniam zdania. Zwłaszcza dla fanów fantasy to absolutne must read.

Serialowo:

Książki mnie w maju nie rozczarowały, ale muszę przyznać, że z serialami było inaczej. Choć nie wszystkie, to jednak w większości okazały się nie takie, jak oczekiwałam.

1. Dom z papieru

2. Bodyguard

To jedyny serial obejrzany w maju, który mnie nie zawiódł. Od pierwszej sceny, gdy David Budd, weteran wojenny, jedzie w pociągu z dziećmi, napięcie narasta i trwa do samego końca, a twórcy mają w zanadrzu kilka fajnych twistów. Ten serial tak dobrze się ogląda pewnie po części dlatego, że trochę się bawi z przyzwyczajeniami widza, ostatecznie podążając w innym kierunku. Relacja między ochroniarzem a panią minister spraw wewnętrznych rozwija się zgodnie ze znanym nam schematem, ale jednak nie do końca. Od początku widać, że zarówno on, jak i ona, mają swoje za uszami.

Bodyguard to popis gry aktorskiej Richarda Maddena. Ja go bardzo lubię od czasów, gdy grał w Grze o tron (#teamStark), ale naprawdę nie sądziłam, że jest tak dobrym aktorem. Cieszę się, że nie przepadł i rozwija swoją karierę. Dzięki niemu Budd jest tak niejednoznaczny, że do nie możemy być pewni jego intencji, a wiemy, jakie demony i traumy go pożerają. Reszta ekipy aktorskiej także nie odstaje. Trudno się oderwać od oglądania.

3. Człowiek z Wysokiego Zamku (The Man in the High Castle) – 4 sezon

Finałowy sezon serialu niestety nie był tak dobry jak poprzednie. Ewidentnie nie było pomysłu na to, co zrobić z wątkiem Juliany Crain. W trzecim sezonie pozbyto się kilku ciekawych bohaterów, ale na ich miejsce nie wykreowano równie intrygujących postaci, bo buntownicy z CKR-u są dość bezbarwni. Twórcy bardzo chcieli dać tej historii jasne i dość optymistyczne zakończenie, którego ja jednak nie kupuję. Totalitarne mocarstwa nie poddają się tak łatwo.

Doskonale wypada wątek Johna Smitha. Rufus Sewell to klasa sama w sobie, a w tym sezonie bardzo rozwinięto też postać Helen i stała się ona znacznie ciekawsza. Czy ten sezon był tragiczny? Nie, po prostu był gorszy niż poprzednie, bardziej uproszczony, ale wciąż ogląda się to nieźle, a strona wizualna – kostiumy, świat – to jak zwykle majstersztyk.

4. Amerykańscy bogowie (American Gods) – sezon 2

Wieści na temat serialu były bardzo niepokojące. Odeszli twórcy, część aktorów, obcięto budżet… I niestety, przełożyło się to na jakość drugiego sezonu, który popełnia jeden z najgorszych serialowych grzechów – jest po prostu nudny. Estetyka, która podobała mi się w pierwszym sezonie, tu zdaje się tylko irytującym zapychaczem. Bo mam takie niepokojące wrażenie, że po obejrzeniu drugiej części wciąż drepczę w tym samym miejscu. Wojna się nie zaczęła, nie dowiedziałam się niczego nowego o racjach starych i nowych bogów. Nawet fenomenalny Ian McShane jako Odyn nie był w stanie uratować widowiska. Magia Amerykańskich bogów prysła, choć do końca łudziłam się, że będzie lepiej.

A jak Wam minął maj?