Odrzucone Pasma i zmęczeni bohaterowie – Feliks W. Kres „Porzucone królestwo” (recenzja)

 

Glorm porzucił góry i uciekł do Złotego Dartanu, przyjmując nową tożsamość. Wierzył, że będzie żył spokojnie i szczęśliwie. Jednak Grombelard odcisnął na nim swoje piętno. Wymarzone życie okazało się niewiele warte, a gdziekolwiek by nie wyruszył, wojna podążała jego śladami. Postanawia więc wrócić.

Jednak czas nie stoi w miejscu. Przez te lata Ciężkie Góry bardzo się zmieniły, podupadły i zdziczały. Bez opieki cesarstwa królestwo zbójów nie może istnieć w takiej formie jak wcześniej. A jednak Glorm i jego najwierniejszy przyjaciel, kocur Rbit, wracają do domu. Po odbudowanie dawnej potęgi czy tylko znalezienie końca? 

Porzucone królestwo Feliksa W. Kresa, siódmy tom Księgi Całości, jest inny niż poprzednie. Po raz pierwszy głównymi bohaterami są bowiem postacie znane z poprzednich części: Króla Bezmiarów i Grombelardzkiej legendy. Akcja w głównej mierze toczy się w Londzie, grombelardzkm porcie, który jest właściwie miastem-prowincją, bo Ciężkich Gór nikt już nie kontroluje. To powieść o zmęczonych życiem bohaterach, którzy próbują zawrócić czas, co jest z góry skazane na porażkę. Dawni towarzysze Glorma i Rbita wiodą teraz zupełnie inne życie. Jedni założyli rodziny i skończyli z awanturami, inni zrobili oszałamiające kariery w cesarskiej administracji. Porzucone królestwo emanuje ciężkim, przygnębiającym klimatem. Stracone okazje już nie wrócą, przeszłość się nie odrodzi, a drugie szanse pozostaną niewykorzystane. Kres nie cacka się z bohaterami, których dotykają przeróżne nieszczęścia.

A gdzieś tam tkwią dwa Ciemne Pasma oderwane od dążącej do zachowania równowagi Szerni. W tym tomie dowiadujemy się o nich znacznie więcej. Są powiązane ze zdolnościami Riolaty Ridarety, dziewczyny, która jest zarówno człowiekiem, jak i Porzuconym Przedmiotem, Rubinem Córki Błyskawic. Kreacja tej postaci jest niezwykle ciekawa. Kres pokazuje, jak wysoka jest cena, którą Ridareta płaci za niezwykłe moce Przedmiotu. A Riolata kocha cierpienie. To postać absolutnie nieprzewidywalna, nigdy nie wiadomo, co za chwilę zrobi. Jedyną osobą, na której jej zależy jest Raladan, ale nie liczcie na przynajmniej poprawną relację córki z ojcem. Ale czego innego można się spodziewać po istotach związanych z odrzuconymi Pasmami i bezmiarami? A jest jeszcze Tamenath, matematyk Szerni, który właśnie odkrył, że niepodważalne reguły rządzące światem przestają obowiązywać.

W Porzuconym królestwie splatają się w jedno intrygi związane z wielką polityką Szereru, prawa rządzące Szernią, a wreszcie losy jednostkowych bohaterów. Za ten pierwszy element odpowiada przede wszystkim wątek Army, która w Grombelardzkiej legendzie była poboczną postacią, tutaj jednak wysuwa się na pierwszy plan. Lecz nawet najwięksi intryganci mają swoje słabe punkty, o czym boleśnie przekona się Arma. Kres często stawia silne, kobiece bohaterki na pierwszym planie i tutaj też nie jest inaczej. Oprócz Army jest przecież jeszcze Alida, snująca dalekosiężne intrygi księżna na Agarach i dwie ambitne władczynie Armektu i Dartanu.

A może ten problem dotykał samej natury fałszu i prawdy? Dwóch pojęć tak nieoczywistych, rozpiętych między przemilczeniem, omyłką i niezrozumieniem z jednej, a pragnieniem i wiarą z drugiej strony. Czyste kłamstwo i szczera prawda leżały być może gdzieś pośrodku, ale gdzie dokładnie, chyba nikt nie wiedział (s. 339).

Ludzie okazują się słabi i ułomni, jednak legenda, nieważne, prawdziwa czy nie, ma szanse przetrwać. I kolejna taka legenda właśnie rodzi się w Górach Ciężkich. Porzucone królestwo to kolejny udany tom Księgi Całości, który coraz mocniej spaja wcześniej opowiadane historie. Ciężki klimat, brutalność, oryginalni bohaterowie, skomplikowany świat – jeżeli tego szukacie w fantasy, Kres was nie zawiedzie.

Recenzje poprzednich tomów cyklu:

Grombelardzka legenda

Pani Dobrego Znaku

Wpis w ramach wyzwania Sylwki z bloga Unserious.pl – Polska fantastyka fajna jest. Szczegóły znajdziecie w zakładce Wyzwania.


Autor: Feliks W. Kres    

Tytuł: Porzucone królestwo

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Liczba stron: 521

Data wydania: 2022

Komentarze

  1. Dominika S.30 grudnia 2022 12:45

    Kusisz tymi książkami coraz bardziej :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zarzyczka30 grudnia 2022 16:49

      To jeszcze na pokuszenie dodam, że już kończę kolejny tom :) A jak tak dobrze idzie mi czytanie, to znak, że jest interesująco.

      Usuń
    2. Dominika S.31 grudnia 2022 13:29

      Będę musiała zapoznać się z tym cyklem w nowym roku, nie ma wymówek :)

      Usuń
    3. Zarzyczka31 grudnia 2022 21:27

      Żadnych nie przyjmuję :)

      Usuń
  2. Naćpana Książkami31 grudnia 2022 09:57

    Tym razem odpuszczam. Totalnie nie moja bajka ;)

    OdpowiedzUsuń
  3. książkowy-las 31 grudnia 2022 16:04

    Chętnie w nadchodzącym roku znajdę czas na ten cykl.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej

Kosmos już nigdy nie będzie taki sam – „The Expanse”

Ostatnie lata nie były łaskawe dla fanów serialowych produkcji science fiction. Po spektakularnych klapach twórcy niezbyt chętnie patrzyli na produkcję takich dzieł – bo nie dość, że drogie, to jeszcze nie spełniały oczekiwań widzów. Cóż więc pozostawało fanom gatunku? Chyba oglądanie tylko po raz kolejny znakomitego „Battlestar Galactica”. Na szczęście jednak każda zła passa kiedyś się kończy. „The Expanse”, serial wyprodukowany przez stację SyFy, udowadnia, że science fiction wciąż ma wiele do zaoferowania. Produkcję oparto na serii książek „Ekspansja” Jamesa S. A. Coreya. W Polsce wydano tylko pierwszy tom „Przebudzenie lewiatana” i to w dodatku rozbity na dwie części, co jak łatwo można się domyślić, nie przysporzyło książce popularności. Reszta tomów dostępna jest tylko w wersji oryginalnej. Jako ciekawostkę dorzucę fakt, że pod pseudonimem James S. A. Corey ukrywa się dwóch autorów – Daniel Abraham i Ty Franck. Obaj współpracowali z George’m R. R. Martinem. W 2010 r. ukazała
Czytaj więcej

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Twórcy „The Originals” zaserwowali nam spory przeskok czasowy. Od wydarzeń przedstawionych w finale trzeciego sezonu minęło pięć lat. I nadchodzi to, co było formalnością – Mikaelsonowie zostają przebudzeni. Dobrze, że twórcy odhaczyli to szybko i bezboleśnie. Bo w to, że Mikaelsonowie powstaną, chyba nikt nie wątpił? Z tym, że nie mają już tak łatwo jak wcześniej. Zostali pokonani, a Marcel, nowy król Orleanu, może zabić ich bez trudu. To dla nich zupełnie nowa sytuacja.          Klaus chce nadrobić stracony czas i zbliżyć się do całkiem już sporej Hope. Tymczasem nadciąga poważne zagrożenie, plaga, która nęka Nowy Orlean od wielu lat. Za sprawą demona o imieniu The Hollow (Pustka) zaczynają znikać dzieci. W kręgu jego zainteresowań jest też Hope. A stary znajomy demona to kierujący obecnie sabatami Nowego Orleanu Vincent.          Czwarty sezon „The Originals” liczy tylko trzynaście odcinków i jest zbudowany wokół jednego głównego wątku – walki z Hollow. Sam pomysł twórców na t
Czytaj więcej

Co poszło nie tak w serialu „Przeklęta” („Cursed”)

  Jeżeli czytacie mojego bloga, wiecie, że uwielbiam legendy arturiańskie i wszelkie wariacje na ich temat. Dlatego informację, że Netflix przygotowuje serial, którego główną bohaterką ma być Nimue i zaprezentuje odświeżoną wersję mitu, w której miecz wybiera królową, a nie króla, byłam zaintrygowana. Jednak po fali niepochlebnych recenzji, które pojawiły się tuż po premierze, mój zapał do oglądania znacznie osłabł. Ale że w grudniu nachodzi mnie na klimaty fantasy i baśniowe, a wybór nie jest aż tak duży, jak by się wydawało, postanowiłam dać szansę Przeklętej . Kim jest Nimue? Jak to zwykle w legendach arturiańskich bywa, odpowiedź na to pytanie nie jest ani prosta ani jednoznaczna. Najprościej byłoby odpowiedzieć, że różnie to bywa, ale najczęściej podkreślane są dwie rzeczy – związki z Merlinem i Excaliburem. Nimue bywa też nazywana Panią Jeziora albo Vivianą. Niekiedy przyjmuje się, że ona i Morgana to ta sama osoba. Niektórzy sugerują, że Pani Jeziora to nie imię, ale drui
Czytaj więcej

Raj zepsuty – Stanisław Lem „Eden”

Obraz
  Na skutek błędu w obliczeniach statek rozbija się na niezbadanej planecie zwanej Edenem. Wszyscy członkowie załogi – Inżynier, Fizyk, Chemik, Cybernetyk, Doktor i Koordynator – przeżyli, ale uszkodzenia są bardzo poważne, a szanse na przetrwanie niewielkie. Jednemu z członków załogi wydaje się, że przed katastrofą dostrzegł na Edenie coś, co przypominało miasto. Być może tam znajdą pomoc. Ruszają więc w głąb nieznanej planety i stopniowo odkrywają elementy cywilizacji stworzonej przez tutejsze istoty, symbioty, przez ludzi nazwane dubeltami. Nic jednak nie ma sensu przynajmniej z punktu widzenia przybyszy, a ponadto Ziemianie natykają się na masowe groby. Co tak naprawdę dzieje się na Edenie? Powieść Eden Stanisława Lema została wydana po raz pierwszy w 1959 roku. Wcześniej była drukowana w odcinkach w czasopiśmie Trybuna Robotnicza i uznaje się ją za dzieło rozpoczynające okres dojrzałej twórczości pisarza. Jest skupiona według tego samego problemu co Solaris – niemożności naw
Czytaj więcej