Anielskie Zastępy powracają – Maja Lidia Kossakowska „Bramy Światłości” tom 1

Muszę się Wam przyznać, że bardzo lubię cykl Zastępy Anielskie Mai Lidii Kossakowskiej, a Siewcę Wiatru to czytałam chyba ze cztery razy. Oczywiście, to było parę lat temu, kiedy czasu na czytanie miałam zdecydowanie więcej. Dlatego też ucieszyłam się, że autorka zdecydowała się powrócić do tego świata, choć miałam też pewne obawy, jak to wyjdzie.

Zdarzenia, jakie miały miejsce w Zbieraczu Burz, odcisnęły piętno na bohaterach. Przyjaźń między archaniołami a Daimonem Freyem została poważnie nadszarpnięta, a Gabriel z coraz większym trudem wypełnia obowiązki regenta Królestwa. Nie jest lekko, łatwo i przyjemnie, gdy niczym przysłowiowy diabeł z pudełka pojawia się kolejny poważny problem, który może zachwiać kruchym porządkiem. Otóż Sereda, dawna uczennica Razjela, Pana Tajemnic, wraca z niebezpiecznej wyprawy do Stref Poza Czasem, przynosząc wiadomość, jakiej nikt się nie spodziewał. Otóż skrzydlata wyczuła tam emanację Światłości. Czy rzeczywiście Jasność ukrywa się gdzieś poza Wszechświatem, czy to może jej odwieczny wróg, Antykreator? Informacja, że Pan nie przebywa w Królestwie, lada chwila może wyjść na jaw i wszystko pogrąży się w chaosie. Dlatego Gabriel wysyła ekspedycję, która ma zbadać doniesienia Seredy. Na jej czele staje uczona i Tańczący na Zgliszczach. Ścieżka ich podróży prowadzi przez tajemnicze i niezwykłe światy.

Całe Meru jest takie (…). Niebywałe. Trudne do zrozumienia, pełne kontrastów, a jednocześnie prastare i pociągające. Tutejsza kultura jest przebogata, bardzo mistyczna i głęboka. Liczy sobie tysiące lat. Ta kraina to nie tylko tandetny pałac Bhairawy. Kryje w sobie prawdziwe skarby (s. 375).

Choć Bramy Światłości to powrót do świetnie znanego z poprzednich tomów uniwersum, to Kossakowska zadbała o to, by czytelnik nie odczuł powtarzalności, pokazując krainy, do których nie mieliśmy dotąd okazji zajrzeć. Strefy Poza Czasem to miejsce pełne niezwykłych stworzeń i gatunków, rządzące się własnymi prawami. Ich kreacja w dużej mierze opiera się na mitologii hinduskiej. Kosakowska oczywiście przykrawa ją do swego świata, czarując plastycznością opisów, feerią barw i niezwykłych istot, przerysowaniem, które w sumie jest zgodne z duchem mitologii hinduskiej. Jeżeli ją znacie, to świetnie, będziecie mogli zobaczyć, jak autorka wplata wątki mitologiczne w fabułę, jeżeli nie, też dobrze, jest okazja, by dowiedzieć się czegoś nowego. Zwłaszcza, że na końcu dodano specjalny słowniczek.

Oczywiście, nie ma tu prostego przełożenia, że Strefy Poza Czasem to czysta mitologia hinduska. Kossakowska umieściła tu mnóstwo nawiązań także do innych kultur – syberyjskiego szamanizmu (jeżeli ciekawią was takie klimaty polecam Rudą Sforę tej autorki), mitologii celtyckiej, skandynawskiej czy grecko-rzymskiej. Uwielbiam takie nawiązania w literaturze, więc podróż do Stref Poza Czasem była dla mnie czystą przyjemnością.

Takie rzeczy tylko w Sferach Poza Czasem 

Pod względem konstrukcji Bramy Światłości to klasyczne fantasy. Bohaterowie tworzą drużynę i wyruszają w podróż przez nieznany świat, by odnaleźć skarb. To żadna nowość, na takim schemacie bazują setki powieści fantasy. Ale dzieło Kossakowskiej broni się niezwykłym rozmachem i plastycznością w kreowaniu świata. Nie brakuje tu przygód, walk i zwrotów akcji. A całość kończy się smakowitym cliffhangerem, który zmusza do sięgnięcia po kolejny tom.

Jednak poza główną osią akcji mamy coś jeszcze. Wątek związany z Lampką i jego buntowniczo-zdradziecką naturą w tym tomie uważam za bardzo udany. Poszerza on zresztą fabułę, dodając do wyprawy dodatkowy smaczek. Na razie wydarzenia w Głębi nie odgrywają większej roli, ale podejrzewam, że w następnych tomach może się to zmienić. I zdaje mi się, że widmokotek to ma jakieś swoje ukryte cele. Ogólnie, rozwój postaci Lampki i Asmodeusza jak najbardziej na plus.

Daimon Frey jest starym dobrym Daimonem Freyem, czyli zgryźliwym i nieprzystępnym Aniołem Zagłady. Jednak o dziwo, Piołun, Boska Bestia, nie tylko w tym tomie mówi znacznie więcej niż w poprzednich, ale i pokazuje możliwości, o których nawet Tańczącemu na Zgliszczach się nie śniło. Gabriela i Rajzela jest w fabule mało i oprócz tego, że ostatnie wydarzenia mocno dały im w kość, niewiele więcej da się powiedzieć. Nowa bohaterka, Sereda, jest dość sztampowa i przypomina wiele innych uczonych, pochłoniętych swoją pracą. Za to jej sekretarz, Sigil, jest porządnie wykreowany, niejednoznaczny i z niecierpliwością poczekam na rozwój jego postaci.

Pierwszy tom Bram Światłości był dla mnie czystą, czytelniczą przyjemnością. Książka właściwie czyta się sama, gnając wraz z bohaterami przez niezwykłe światy, gdzie co i rusz popadają w kolejne tarapaty. Nie jest to powieść oszałamiająca pod względem fabularnym, gdyż oparta jednak na dość wyeksploatowanym schemacie, ale nadrabia to niezwykłą plastycznością i rozmachem w kreacji świata przedstawionego, skrojonego przez autorkę ze skrawków różnych mitologii (z hinduską na czele).

Zresztą Kossakowska jest jedną z najlepszych polskich autorek, jeżeli chodzi o sam warsztat pisarski oraz bogactwo językowe. Choć czasem przy wyszukanym, trochę podniosłym języku, wulgaryzmy i mowa potoczna wydają się trochę nie na miejscu. Czyta się to jednak świetnie.

Wydanie

Nie można mu niczego zarzucić. Klimatyczne ilustracje Vladimira Nenowa pasują do całej historii (jest ich całkiem sporo), a ozdobniki przed rozdziałami to miły, pierzasty bonus. Książka jest w dwóch wersjach – z twardą i miękką oprawą, więc można sobie wybrać, co kto lubi.

Wpis bierze udział w wyzwaniu Tropem fantastycznych postaci. Aniołów tu dostatek, więc do wyboru, do koloru.  

Autor:  Maja Lidia Kossakowska             

Tytuł:  Bramy Światłości tom 1

Cykl: Zastępy Anielskie   

Ilustracje: Vladimir Nenow

Wydawnictwo: Fabryka Słów  

Liczba stron: 512

Data wydania: 2017