Krzyk z przeszłości – Katarzyna Puzyńska „Pokrzyk”


Rodzanice, dziesiąty tom sagi o policjantach z Lipowa, zakończył się mocnym finałem, w którym Klementyna Kopp przyznała się do zabójstwa dziennikarki. Pokrzyk bazuje przede wszystkim na tej historii. Stróże prawa są przekonani o winie emerytowanej policjantki, zwłaszcza, że dochodzi do kolejnych morderstw, a na miejscu zbrodni świadkowie widzieli Kopp. Tylko Daniel Podgórski nie wierzy w winę koleżanki i zaczyna prowadzić niezależne śledztwo, by oczyścić ją z zarzutów.
Weronika Podgórska, szukając domu dla matki, trafia do dworku we wsi Wnyki, który zdaniem miejscowych jest obłożony klątwą. Ktoś zmarł w nim paskudną śmiercią, a każdego, kto przekroczy próg, czeka ten sam los.

Pokrzyk. Nie była nawet pewna, czy takie słowo istnieje. Pewnie nie. Nie szkodzi. Idealnie wyrażało to, co czuła. Pokrzyk. Miejsce, które nie należy ani do Boga, ani do szatana. Jej osobiste piekło. Piekło. Czyściec. Raj. Dante może to pięknie opisał, ale teraz wiedziała, że nie miało to znaczenia. Dla niej był tylko pokrzyk. Tylko to (s. 557-558).

Pod względem intrygi kryminalnej nie mam Pokrzykowi nic do zarzucenia. Puzyńska wykorzystuje te same elementy, które pojawiły się w poprzednich powieściach – powiązanie obecnie prowadzonej sprawy z przeszłością, akcenty paranormalne, podrzucanie mylących tropów, a nawet sam sposób pisania krótkich rozdziałów z perspektywy mordercy na kształt strumienia świadomości – to było, ale wciąż świetnie się sprawdza. Pogmatwane rodzinne sekrety, prawda o ludziach kryjąca się za czterema ścianami, a wreszcie dworek obłożony klątwą, stary bunkier czy przewijający się tu i ówdzie motyw klauna – naprawdę fajny klimacik.  

Natomiast jeżeli chodzi o warstwę obyczajową, zawsze będącą ważnym elementem lipowskiej sagi, nie jest dobrze. Wciąż powtarzający się trójkąt między Danielem, Weroniką i Emilią stał nie tylko nudny, ale i nie wywołuje żadnych emocji. Mnie te wszystkie dramy między nimi niewiele już obchodzą. A wałkowanie tego samego tematu niekorzystnie wpływa także na kreacje bohaterów. Najbardziej widać to w przypadku Weroniki. Jej zachowanie jest zwyczajnie głupie i trudno się w nim doszukiwać jakiejkolwiek logiki. Wiem, że zakochanym zdarza się robić różne dziwne rzeczy, ale igranie z nałogiem partnera to samobójstwo. Poza tym, po tylu perypetiach i traumach powinna się już nauczyć, że ciekawość bywa pierwszym stopniem do piekła. Ale nie.   

Pokrzyk Katarzyny Puzyńskiej to słabszy tom serii, ale mocne zakończenie daje nadzieję, że może dalej będzie lepiej. Bo ja naprawdę lubię ten cykl, klimat i chciałabym jeszcze do niego wrócić.

Recenzję książki możecie przeczytać także na blogu:
Unserious.pl

Autor:  Katarzyna Puzyńska            
Tytuł: Pokrzyk    
Cykl: Lipowo
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Liczba stron: 604
Data wydania: 2019

Komentarze

  1. Agnieszka Kaniuk3 kwietnia 2020 16:52

    Szkoda, że ten tom serii okazał się słabszy. Ja jeszcze nie znam twórczości autorki, więc wszystko przede mną. 😊

    OdpowiedzUsuń
  2. Sylwka | unserious.pl4 kwietnia 2020 10:35

    Widzę, że nie tylko ja jestem zmęczona obyczajową częścią tej sagi i chyba sama wolę przemilczeć zachowanie Weroniki.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zarzyczka4 kwietnia 2020 21:37

      Tak, też jestem zdziwiona, że poszło to w tę stronę. Szkoda.

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Top 5 książek fantastycznych z motywem zimy

Obraz
Piękna, majestatyczna, magiczna, ale także groźna, przytłaczająca i śmiertelnie niebezpieczna. Zima ma bardzo bogatą symbolikę. W mitologiach, zgodnie z odwiecznym cyklem natury, postrzegano ją jako czas pustki, snu i śmierci. Martwa przyroda czekała uśpiona, by wiosną znów powrócić do życia. Krótkie dni, długie noce, zimno – te zagrożenia były jak najbardziej realne, ale ludzka wyobraźnia dodawała do tego dodatkowe strachy. Zimą lęgło się zło. W fantastyce motyw zimy pojawia się bardzo często. I nie chodzi tu tylko o porę roku, ale także o wykorzystanie jej symbolicznego znaczenia. Zapraszam na subiektywny wybór pięciu książek fantastycznych, w których motyw zimy odgrywa ważną rolę. C. S. Lewis Opowieści z Narnii. Lew, czarownica i stara szafa Gdy myślę o książkach związanych z zimą, pierwsze skojarzenie to pogrążona w zimowym śnie Narnia i Łucja podążająca za światłem latarni błyskającym w śnieżnym lesie. To także modelowe przedstawienie zimy jako czasu, gdy ziemią rządzi zło
Czytaj więcej

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej

Strzeż się węża – H. P. Lovecraft, Zealia Bishop „Kopiec”

Obraz
Od jakiegoś czasu na polskim rynku pojawiają się coraz to nowe wydania dzieł H. P. Lovecrafta. I dobrze, bo to jeden z tych autorów, których bardzo lubię, więc mogę uzupełniać biblioteczkę. Kopiec wydany przez wydawnictwo C&T zawiera trzy opowiadania: tytułowy Kopiec (we wcześniejszych polskich tłumaczeniach – Wzgórze ), Klątwę Yiga oraz Sploty Meduzy . Wszystkie były efektem współpracy H. P. Lovecrafta z Zealią Bishop, która miała miejsce w latach 1927-1930. Cień z Providence miał poprawiać nadesłane przez autorkę teksty, skończyło się jednak na tym, że zmienił je tak gruntownie i obudował nawiązaniami do stworzonego przez siebie świata, iż sama Bishop uznała to za swoją pisarską porażkę. Bo w istocie trudno uznać, by cokolwiek w tych tekstach było jej pomysłem, są one tak bardzo lovecraftowskie . Wszystkie trzy teksty łączy jednak także coś innego – w każdym pojawia się motyw węża. Najmniej widoczny jest w Kopcu , ale absolutnie kluczowy dla pozostałych dwóch opowiadań.   Kl
Czytaj więcej

Życie ponad śmiercią. Siła ponad słabością. Podróż ponad celem. – Brandon Sanderson „Droga królów”

Obraz
Takich powieści jak „Droga królów” Brandona Sandersona dziś już się prawie nie wydaje. Pokaźna bryła, licząca niemal tysiąc stron i to w dodatku zadrukowanych dość drobną czcionką. Tak długie powieści (a nieraz i znacznie krótsze) wydawcy mają w zwyczaju dzielić na dwie części. Jednak nie w tym przypadku.          „Droga królów”, pierwszy tom cyklu „Archiwum Burzowego Światła” zaczyna się podwójnym prologiem. Rycerze postanawiają zdradzić jednego ze swoich braci, porzucić Ostrza i złamać przysięgę. 4500 lat później Szeth-syn-syn-Vallano, Kłamca z Shinovaru, zabija Gavilara Kholina, władcę Alethkaru. Z polecenia Parshendich, którzy właśnie zawarli z Gavilarem pokój. To nie mogło skończyć się inaczej, jak krwawą wojną. „Droga królów” koncentruje się na losach czterech postaci. Kaladin nosił niegdyś przydomek Burzą Błogosławiony. Zasłynął jako wojownik, choć ojciec pragnął, by przejął jego praktykę i został chirurgiem. Ale to dawne dzieje. Zdradzony i oszukany Kaladin jest ni
Czytaj więcej

Kosmos już nigdy nie będzie taki sam – „The Expanse”

Ostatnie lata nie były łaskawe dla fanów serialowych produkcji science fiction. Po spektakularnych klapach twórcy niezbyt chętnie patrzyli na produkcję takich dzieł – bo nie dość, że drogie, to jeszcze nie spełniały oczekiwań widzów. Cóż więc pozostawało fanom gatunku? Chyba oglądanie tylko po raz kolejny znakomitego „Battlestar Galactica”. Na szczęście jednak każda zła passa kiedyś się kończy. „The Expanse”, serial wyprodukowany przez stację SyFy, udowadnia, że science fiction wciąż ma wiele do zaoferowania. Produkcję oparto na serii książek „Ekspansja” Jamesa S. A. Coreya. W Polsce wydano tylko pierwszy tom „Przebudzenie lewiatana” i to w dodatku rozbity na dwie części, co jak łatwo można się domyślić, nie przysporzyło książce popularności. Reszta tomów dostępna jest tylko w wersji oryginalnej. Jako ciekawostkę dorzucę fakt, że pod pseudonimem James S. A. Corey ukrywa się dwóch autorów – Daniel Abraham i Ty Franck. Obaj współpracowali z George’m R. R. Martinem. W 2010 r. ukazała
Czytaj więcej