Carlos Ruiz Zafón „Cień wiatru”

Książki o książkach pojawiają się dość często. Nie ma w tym nic dziwnego. Chętnie zaczytujemy się w opowieściach o innych czytelnikach, zachwyconych dziełem, które wyszło spod pióra pisarza. Każdy przecież ma ulubione tytuły, które odegrały w jego życiu wyjątkową rolę. Taką książką jest też „Cień wiatru” Carlosa Ruiza Zafóna.
         Barcelona, 1945 rok, świt. Po opustoszałej ulicy idzie tylko dziesięcioletni Daniel Sempere w towarzystwie ojca. Ich celem jest Cmentarz Zapomnianych Książek. Daniel ma wybrać jedno spośród setek zapomnianych przez wszystkich dzieł. Los/przypadek/przeznaczenie sprawia, że wybiera „Cień wiatru” Juliana Caraxa. Daniel jest zachwycony książką, a jego fascynacja wcale nie maleje z biegiem lat. Tym bardziej, gdy odkrywa, że nikt nic nie wie o tajemniczym autorze. Co więcej, nieznajomy człowiek zaciekle śledzi i niszczy każdy ocalały egzemplarz. Dociera i do Daniela, a przedstawia się jako Laín Coubert – diabeł z „Cienia wiatru”. Wokół kolei życia i śmierci pisarza są same pytania, a prawie żadnych odpowiedzi. W całą sprawę jest też zamieszany bezduszny i nie znający litości inspektor Fumero. Ale Daniel nie ma zamiaru zrezygnować. Jego życie niepokojąco zaczyna przypominać losy Caraxa, a ludzie, którzy znali autora „Cienia wiatru” twierdzą, że jest do Juliana łudząco podobny…
         „Cień wiatru” to jak już wspominałam na wstępie, opowieść o książkach. Ale także o dojrzewaniu, odkrywaniu siebie, swoich pragnień, młodzieńczych fascynacjach, przyjaźniach i wreszcie prawdziwej miłości. Jednym słowem – opowieść uniwersalna, zrozumiała dla ludzi z każdego zakątka świata. Hiszpański autor miał tego świadomość, gdyż napisał:
 „Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to, co już masz w sobie.”
W tym na pewno tkwi też część tajemnicy jej sukcesu. Bo, mimo tej uniwersalności, w tle „Cienia wiatru” jest jeszcze jeden bohater, a właściwie bohaterka. Nie jest to człowiek, lecz miasto wynurzające się z deszczu i mgły – Barcelona.
„To miasto ma czarodziejską moc (…). Zanim się człowiek obejrzy, wejdzie mu pod skórę i skradnie duszę”.
         „Cień wiatru” nie byłby tą samą powieścią, gdyby toczył się w innym miejscu. Tak jak Moskwa dodaje specyficznego uroku i nadaje klimat „Mistrzowi i Małgorzacie” Bułhakowa, tak Barcelona decyduje o nastroju powieści Zafóna. Dodatkowy plus za idealnie wpasowujące się w klimat fotografie autorstwa Francesca Catalá – Roca.
         Sporym plusem są też dobrze zarysowane sylwetki bohaterów, a wśród nich mój niekwestionowany ulubieniec, Fermin. Amator życia w każdym jego aspekcie, mistrz kwiecistej wymowy, potrafiący pożreć każdą ilość jedzenia i przy tym, uwaga, zawsze wyglądający na zabiedzonego ;)
         Carlos Ruiz Zafón nie ukrywa, że najbardziej ceni powieść XIX – wieczna, a jego wzorami są m. in. Fiodor Dostojewski i Karol Dickens. W jego prozie brak więc eksperymentów typowych dla postmodernizmu. Ale nie jest to absolutnie wada, przynajmniej dla mnie.  
         Bardzo dobra i nastrojowa powieść, idealna dla wszystkich kochających książki. Po prostu magiczna…

Autor: Carlos Ruiz Zafón
Tytuł: „Cień wiatru”
Wydawnictwo: Muza
Liczba stron: 520
Data wydania: 2009

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Twórcy „The Originals” zaserwowali nam spory przeskok czasowy. Od wydarzeń przedstawionych w finale trzeciego sezonu minęło pięć lat. I nadchodzi to, co było formalnością – Mikaelsonowie zostają przebudzeni. Dobrze, że twórcy odhaczyli to szybko i bezboleśnie. Bo w to, że Mikaelsonowie powstaną, chyba nikt nie wątpił? Z tym, że nie mają już tak łatwo jak wcześniej. Zostali pokonani, a Marcel, nowy król Orleanu, może zabić ich bez trudu. To dla nich zupełnie nowa sytuacja.          Klaus chce nadrobić stracony czas i zbliżyć się do całkiem już sporej Hope. Tymczasem nadciąga poważne zagrożenie, plaga, która nęka Nowy Orlean od wielu lat. Za sprawą demona o imieniu The Hollow (Pustka) zaczynają znikać dzieci. W kręgu jego zainteresowań jest też Hope. A stary znajomy demona to kierujący obecnie sabatami Nowego Orleanu Vincent.          Czwarty sezon „The Originals” liczy tylko trzynaście odcinków i jest zbudowany wokół jednego głównego wątku – walki z Hollow. Sam pomysł twórców na t
Czytaj więcej

Kosmos już nigdy nie będzie taki sam – „The Expanse”

Ostatnie lata nie były łaskawe dla fanów serialowych produkcji science fiction. Po spektakularnych klapach twórcy niezbyt chętnie patrzyli na produkcję takich dzieł – bo nie dość, że drogie, to jeszcze nie spełniały oczekiwań widzów. Cóż więc pozostawało fanom gatunku? Chyba oglądanie tylko po raz kolejny znakomitego „Battlestar Galactica”. Na szczęście jednak każda zła passa kiedyś się kończy. „The Expanse”, serial wyprodukowany przez stację SyFy, udowadnia, że science fiction wciąż ma wiele do zaoferowania. Produkcję oparto na serii książek „Ekspansja” Jamesa S. A. Coreya. W Polsce wydano tylko pierwszy tom „Przebudzenie lewiatana” i to w dodatku rozbity na dwie części, co jak łatwo można się domyślić, nie przysporzyło książce popularności. Reszta tomów dostępna jest tylko w wersji oryginalnej. Jako ciekawostkę dorzucę fakt, że pod pseudonimem James S. A. Corey ukrywa się dwóch autorów – Daniel Abraham i Ty Franck. Obaj współpracowali z George’m R. R. Martinem. W 2010 r. ukazała
Czytaj więcej

Mrok w szarym człowieku – „Upadek” („The Fall”)

„Upadek” to rozpisana na trzy sezony historia jednego śledztwa. W Belfaście, w Irlandii Północnej, dochodzi do morderstw młodych, atrakcyjnych i robiących kariery kobiet. Przysłana z Londynu nadinspektor Stella Gibson (Gillian Anderson) ma skontrolować prawidłowość prowadzonych przez policję działań. Stella szybko dochodzi do wniosku, że śledztwa w sprawie morderstw należy połączyć, gdyż stoi za nimi seryjny morderca. Okazuje się nim Paul Spector (Jamie Dornan), przykładny mąż i ojciec, pracujący jako terapeuta. Między nim a Stellą szybko zaczyna się psychologiczna gra.          Wydaje się wam, że wcześniejszy akapit zawierał spoiler? Nie w tym przypadku. „Upadek” jest jednym z seriali kryminalnych, które nie mają na celu dochodzenie do tego, kto zabił. Rozwiązanie zagadki twórcy odkrywają na samym początku. I choć nie jest to już szokujące, podobne pomysły wykorzystywano, to „Upadek” idzie jeszcze dalej. W tym serialu spędzamy równie wielu czasu z mordercą, co próbującym go złap
Czytaj więcej

Co poszło nie tak w serialu „Przeklęta” („Cursed”)

  Jeżeli czytacie mojego bloga, wiecie, że uwielbiam legendy arturiańskie i wszelkie wariacje na ich temat. Dlatego informację, że Netflix przygotowuje serial, którego główną bohaterką ma być Nimue i zaprezentuje odświeżoną wersję mitu, w której miecz wybiera królową, a nie króla, byłam zaintrygowana. Jednak po fali niepochlebnych recenzji, które pojawiły się tuż po premierze, mój zapał do oglądania znacznie osłabł. Ale że w grudniu nachodzi mnie na klimaty fantasy i baśniowe, a wybór nie jest aż tak duży, jak by się wydawało, postanowiłam dać szansę Przeklętej . Kim jest Nimue? Jak to zwykle w legendach arturiańskich bywa, odpowiedź na to pytanie nie jest ani prosta ani jednoznaczna. Najprościej byłoby odpowiedzieć, że różnie to bywa, ale najczęściej podkreślane są dwie rzeczy – związki z Merlinem i Excaliburem. Nimue bywa też nazywana Panią Jeziora albo Vivianą. Niekiedy przyjmuje się, że ona i Morgana to ta sama osoba. Niektórzy sugerują, że Pani Jeziora to nie imię, ale drui
Czytaj więcej

Kwiaty są piękne, lecz kolce mają – Katarzyna Bonda „Florystka”

Obraz
„Florystka” to trzecia i ostatnia część serii kryminalnej Katarzyny Bondy, której głównym bohaterem jest Hubert Meyer, psycholog śledczy, a dokładniej rzecz ujmując, profiler. Pierwszy w Polsce, niekwestionowany guru i autorytet w tej dziedzinie. Łaska pańska jednak na pstrym koniu jeździ. Hubert odszedł z policji, stracił w krótkim czasie oboje rodziców, zamieszkał w odludnej chatce i utonął w długach.          Natura ciągnie wilka do lasu i Hubert wraca jako konsultant w sprawie zaginięcia dziewięcioletniej Zosi. Podejrzaną jest matka. Jednak im dalej w śledztwo, tym więcej pojawia się tropów. Policjanci wiążą sprawę Zosi z popełnionym kilka lat wcześniej morderstwem Amadeusza. I robi się coraz ciekawiej.          Miałam lekkie obawy, gdy zorientowałam się, że we „Florystce” pojawia się wątek duchów. W „Sprawie Niny Frank” Bonda nie poradziła sobie zupełnie ze zjawiskami nadprzyrodzonymi, tu było jednak znacznie lepiej. Może dlatego, że duchy to tylko zasłona dymna ;)   
Czytaj więcej