Snorri Kristjansson „Miecze dobrych ludzi”


Słabość do epoki historycznej może nieraz zwieść na manowce. Od dawna interesuję się epoką wikingów (a właściwie od kiedy w czeluściach rodzinnej biblioteki znalazłam „Sagę o jarlu Broniszu” Władysława Grabskiego) więc staram się w miarę możliwości czytać nowości związane z tym tematem. Dlatego nie mogłam oprzeć się „Mieczom dobrych ludzi” Snorriego Kristjanssona. Na moje nieszczęście, zresztą, ale nie uprzedzajmy faktów.
         Jest rok 996. Epoka wikingów w pełni. W Norwegii Olaf Tryggvason chrystianizuje kraj, i to w ten mocno niechlubny sposób. Stara wiara, obyczaje i legendy wciąż jednak trzymają się mocno, gotowe do walki na śmierć i życie. Ulfar i jego kuzyn Geiri kończą dwuletnie wygnanie. Pozostało im do odwiedzenia tylko jedno miejsce – Stenvik. I tam właśnie pakują się w sam środek wiatru historii. O Stenvik zawalczą czciciele dawnych bogów pod nie byle jakim dowództwem, bo samej Skuld – jednej z trzech sióstr – Norn strzegących jesionu Yggdrasill. Tu natkną się też na niosącego nową wiarę króla Olafa Tryggvasona i jego armię. A w samym mieście, między jego przywódcami aż kipi od emocji i skrywanych uraz.
         Główna wada „Mieczów dobrych ludzi” to poszatkowana fabuła. Zapewnie miało być jak w „Grze o tron” – dużo bohaterów, dużo miejsc, kompletny obraz świata. Nie wyszło. Czyta się źle i topornie. Akcja w ogóle nie ekscytuje. Jak zresztą ma ekscytować, gdy jest jedna rozmowa, króciutka jak w streszczeniu lektury, i zaraz dalej, następna notatka?
         Kolejny minus - bohaterowie – schematyczni do bólu i przewidywalni. Siłą Martina jest wyrazistość bohaterów – tu tego nie znajdziemy. Niby coś robią, knują swoje intrygi (według nich chytre – według mnie nie bardzo), ale wszystko to blade i papierowe. I jeszcze ten trójkąt miłosny – uczucie obezwładniające jak grom z jasnego nieba, mąż i porywacz z piekła rodem – litości, czy naprawdę nie można było tego lepiej rozegrać?
         Dobrym pomysłem było przywołanie do świata Skuld, ale potencjał tkwiący w tym wątku nie został wykorzystany. Złego wrażenia dopełnia zakończenie – Skuld, Norna i olbrzymka powinna rozgnieść przeciwników bez żadnego problemu. Nie wspominając, że przędzie ona nici przeszłości, a w wierzeniach wikingów nikt nie mógł oprzeć się przeznaczeniu utkanemu przez Norny. Nawet bogowie, a co dopiero ludzie.
Dla zobrazowania sióstr Norn dwa obrazki. Ich wyobrażenie zaczerpnięte z mitologii skandynawskiej:

A tu Skuld z mangi:

         S. Kristjansson ślizga się po powierzchni tematu, niby są wspomniane dawne wierzenia, pojawiają się berserkowie, wikingowie rąbią toporami bez umiaru, ale klimatu nie ma tu za grosz. Jestem bardzo rozczarowana. Odradzam. Nie popełnijcie mego błędu. Ja Kristjanssona i jego twórczość będę omijać z daleka.

Autor: Snorri Kristjansson    
Tytuł: „Miecze dobrych ludzi”
Tłumaczenie: Paweł Laskowicz   
Wydawnictwo: Rebis       
Liczba stron: 350
Data wydania: 2014 

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Zagłada domu Sharpe’ów – „Crimson Peak. Wzgórze krwi”

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Fantastyka jest kobietą – czyli 5 polskich autorek, z których twórczością należy się zapoznać

Co poszło nie tak w serialu „Przeklęta” („Cursed”)