Książka to okno na świat

Od czasu do czasy lubię powędrować w mniej znane rejony fantastyki. W tym przypadku wabik był prosty – mitologia słowiańska. Nigdy nie zdarzyło mi się czytać słowackiego fantasy, więc sięgając po „Władce wilków” Juraja Červenáka nie miałam pojęcia, czego się spodziewać.          Historia jest dość prosta i oparta na doskonale znanych z innych powieści fantasy schematach. Główny bohater, Rogan, to samotny wilk, legenda walk z Awarami. Tropi bandę Krwawych Psów, którzy przed laty wymordowali jego rodzinę. Po drodze dołącza do niego Mirena zwana Osą – wiedźma oraz łowczyni biesów, wojownik Wielimir, a w końcu Gorywałd, wilk Czarnoboga, przywódca demonicznej sfory z zaświatów.          Gorywałd to najbardziej charakterystyczny z bohaterów, z sarkastycznym poczuciem humoru. I mogę tylko rzec – szkoda, że pojawia się tak późno.          Mirena zapowiadała się na...

Ainar jak przystało na rasowego węglożercę oddaje się swemu ulubionemu zajęciu – przesiaduje w karczmie na obrzeżach świata i z zapałem godnym lepszej sprawy przepija zdobyte w pocie czoła srebro. Ale jak się jest tak sławną postacią, nawet upić się w spokoju nie można. I oto zjawia się postać rodem z bajek dla niegrzecznych dzieci – Ali Czarny Berserk i składa Ainarowi propozycję nie do odrzucenia. I to dosłownie.

        Łukasz Malinowski jest historykiem, specjalizującym się w dziejach średniowiecznej Skandynawii. Dlatego, zaczynając lekturę „Karmiciela kruków”, z  jednej strony byłam spokojna o warstwę historyczną powieści, z drugiej zastanawiałam się, jak historyk poradzi sobie z fabułą. Na początek małe wyjaśnienie. „Karmiciel kruków” tak naprawdę nie jest powieścią. To zbiór trzech opowiadań, które łączy postać głównego bohatera Ainara Skalda. W pierwszym mamy okazję zobaczyć, jak będący w prawdziwych tarapatach Ainar, dla ratowania własnej skóry rozpęta wojnę między jarlami. W drugim musi odkryć zagadkę niespokojnego drauga. W trzecim - wytropić mordercę w średniowiecznym klasztorze. Początek „Karmiciela kruków” jest ciężki do przebrnięcia. Czyta się dość topornie, mnóstwo wstawek z języka średniowiecznych wikingów. Dziwną manierą autora jest wrzucanie w dialogi oryginalnego określenia, a zaraz potem polskiego odpowiednika, co w efekcie wychodzi dość zabaw...

Wiosna jakoś nastroiła mnie do nadrabiania zaległości i czytania książek, które kiedyś kupiłam, bo spodobały mi się okładki (i opisy na nich), a potem trafiły na półkę, prezentując się uroczo i cierpliwie czekając, aż nadejdzie ich kolej na przeczytanie. Tym razem padło na „Przeklętych” Joyce Carol Oates. Piękne, solidne wydanie, w twardej oprawie i hasło „znakomita powieść gotycka” przyciągnęło mnie jak magnes.