Juraj Červenák „Czarnoksiężnik. Władca wilków”


Od czasu do czasy lubię powędrować w mniej znane rejony fantastyki. W tym przypadku wabik był prosty – mitologia słowiańska. Nigdy nie zdarzyło mi się czytać słowackiego fantasy, więc sięgając po „Władce wilków” Juraja Červenáka nie miałam pojęcia, czego się spodziewać.
         Historia jest dość prosta i oparta na doskonale znanych z innych powieści fantasy schematach. Główny bohater, Rogan, to samotny wilk, legenda walk z Awarami. Tropi bandę Krwawych Psów, którzy przed laty wymordowali jego rodzinę. Po drodze dołącza do niego Mirena zwana Osą – wiedźma oraz łowczyni biesów, wojownik Wielimir, a w końcu Gorywałd, wilk Czarnoboga, przywódca demonicznej sfory z zaświatów.
         Gorywałd to najbardziej charakterystyczny z bohaterów, z sarkastycznym poczuciem humoru. I mogę tylko rzec – szkoda, że pojawia się tak późno.
         Mirena zapowiadała się na całkiem ciekawą postać, ale jej potencjał nie został w pełni wykorzystany. Była kreowana na niezależną i pyskatą wiedźmę, ale ostatecznie skończyła jako dama w opałach, która czeka na wybawienie przez rycerza. Konstrukcja tej bohaterki przypomina Yennefer z sagi A. Sapkowskiego. Zresztą Červenák już we wstępie przywołuje „Wiedźmina” jako jedno ze źródeł swej inspiracji – i to widać.
         Historia Rogana nie jest specjalnie zaskakująca i oparta na świetnie znanych kliszach. To ścieżka bohatera, który musi poznać siebie, odkryć swoje pochodzenie (niezwykłe, rzecz jasna) i wypełnić przeznaczenie dla którego się urodził. Przechodzi przez najgorszą z prób – śmierć, by odrodzić się na nowo.
         Co zatem jest wartością dodaną? Na pewno odniesienia do słowiańskiej mitologii. Coraz więcej twórców z niej korzysta, więc Červenák nie ma wcale takiego łatwego zadania. Przestrzeń skupiona wokół Wielkodębu, zaświaty rządzone przez Morenę (szkoda, że nie zdecydowano się na swojską Marzannę) i Weles jako ich strażnik mają swój urok, choć nie poświęcono im zbyt wiele miejsca. Natomiast wykorzystanie dualizmu Czarnoboga i Białoboga jako głównej osi akcji mnie osobiście niezbyt się podoba, gdyż jest to teoria, która nie ma potwierdzenia w źródłach. Zastanawia mnie także, dlaczego zaświaty nazywane są Nawą? Czy nie powinna raczej być to Nawia?
         Podsumowując, bogowie słowiańscy u Červenáka podobają mi się średnio i są niezbyt dopracowani. Lepiej ma się sprawa z demonami. Zwłaszcza niezbyt rozgarniętym mgławcem, który ma sporo uroku. Także Baba Jaga daje radę.
         Osadzenie akcji w historycznym, ale mało znanym czasie, także okazało się dobrym posunięciem. Rozkwit imperium Karola Wielkiego, wojny Słowian z Awarami i narodziny małych państewek słowiańskich – ciekawy i mało znany okres w dziejach do którego świetnie pasuje magia i dawni bogowie.
         Červenák już we wstępie informuje czytelnika, że znacznie przeredagował obecne wydanie, wyciął zbędne opisy, dodając tym samym dynamizmu. Nie uważam tego za zbyt szczęśliwe rozwiązanie. Po pierwsze, sama idea jest dla mnie dość dziwna. Rozumiem, że pisarz się rozwija, jego styl ewoluuje, ale po kiego grzyba poprawiać książkę, która już została wydana i funkcjonuje na rynku zamiast skupiać się na nowych dziełach? Po drugie, czasami aż się prosi o jakiś solidny opis, budowanie klimatu, a nie gnanie akcji na oślep do przodu. Wydaje mi się, że w poszukiwaniu tempa autor nieco przeszarżował.
         Świat Rogana jest brutalny. Mord i bezprawie są na porządku dziennym, tortury nad słabszymi wymyślne, flaki i jelita latają po całej okolicy, a bohaterowie z upodobaniem używają słów powszechnie uznawanych za obelżywe. Choć mrożących krew w żyłach opisów brak, jest to jednak fantasy przeznaczone dla starszego czytelnika.
         „Władca wilków” to średniak. Osoby choć trochę zaznajomione z mitologią słowiańską nie dowiedzą się wiele nowego. Z zalet - czyta się szybko, książka jest króciutka i ani się obejrzałam, a dotarłam do końca. No i jest Gorywałd.
        
Autor:  Juraj Červenák
Tytuł:  „Władca wilków”
Tłumaczenie: Agata Janiszewska
Cykl: Czarnoksiężnik
Wydawnictwo: Instytut Wydawniczy Erica 
Liczba stron: 376

Data wydania: 2012

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Twórcy „The Originals” zaserwowali nam spory przeskok czasowy. Od wydarzeń przedstawionych w finale trzeciego sezonu minęło pięć lat. I nadchodzi to, co było formalnością – Mikaelsonowie zostają przebudzeni. Dobrze, że twórcy odhaczyli to szybko i bezboleśnie. Bo w to, że Mikaelsonowie powstaną, chyba nikt nie wątpił? Z tym, że nie mają już tak łatwo jak wcześniej. Zostali pokonani, a Marcel, nowy król Orleanu, może zabić ich bez trudu. To dla nich zupełnie nowa sytuacja.          Klaus chce nadrobić stracony czas i zbliżyć się do całkiem już sporej Hope. Tymczasem nadciąga poważne zagrożenie, plaga, która nęka Nowy Orlean od wielu lat. Za sprawą demona o imieniu The Hollow (Pustka) zaczynają znikać dzieci. W kręgu jego zainteresowań jest też Hope. A stary znajomy demona to kierujący obecnie sabatami Nowego Orleanu Vincent.          Czwarty sezon „The Originals” liczy tylko trzynaście odcinków i jest zbudowany wokół jednego głównego wątku – walki z Hollow. Sam pomysł twórców na t
Czytaj więcej

Kosmos już nigdy nie będzie taki sam – „The Expanse”

Ostatnie lata nie były łaskawe dla fanów serialowych produkcji science fiction. Po spektakularnych klapach twórcy niezbyt chętnie patrzyli na produkcję takich dzieł – bo nie dość, że drogie, to jeszcze nie spełniały oczekiwań widzów. Cóż więc pozostawało fanom gatunku? Chyba oglądanie tylko po raz kolejny znakomitego „Battlestar Galactica”. Na szczęście jednak każda zła passa kiedyś się kończy. „The Expanse”, serial wyprodukowany przez stację SyFy, udowadnia, że science fiction wciąż ma wiele do zaoferowania. Produkcję oparto na serii książek „Ekspansja” Jamesa S. A. Coreya. W Polsce wydano tylko pierwszy tom „Przebudzenie lewiatana” i to w dodatku rozbity na dwie części, co jak łatwo można się domyślić, nie przysporzyło książce popularności. Reszta tomów dostępna jest tylko w wersji oryginalnej. Jako ciekawostkę dorzucę fakt, że pod pseudonimem James S. A. Corey ukrywa się dwóch autorów – Daniel Abraham i Ty Franck. Obaj współpracowali z George’m R. R. Martinem. W 2010 r. ukazała
Czytaj więcej

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej

Co poszło nie tak w serialu „Przeklęta” („Cursed”)

  Jeżeli czytacie mojego bloga, wiecie, że uwielbiam legendy arturiańskie i wszelkie wariacje na ich temat. Dlatego informację, że Netflix przygotowuje serial, którego główną bohaterką ma być Nimue i zaprezentuje odświeżoną wersję mitu, w której miecz wybiera królową, a nie króla, byłam zaintrygowana. Jednak po fali niepochlebnych recenzji, które pojawiły się tuż po premierze, mój zapał do oglądania znacznie osłabł. Ale że w grudniu nachodzi mnie na klimaty fantasy i baśniowe, a wybór nie jest aż tak duży, jak by się wydawało, postanowiłam dać szansę Przeklętej . Kim jest Nimue? Jak to zwykle w legendach arturiańskich bywa, odpowiedź na to pytanie nie jest ani prosta ani jednoznaczna. Najprościej byłoby odpowiedzieć, że różnie to bywa, ale najczęściej podkreślane są dwie rzeczy – związki z Merlinem i Excaliburem. Nimue bywa też nazywana Panią Jeziora albo Vivianą. Niekiedy przyjmuje się, że ona i Morgana to ta sama osoba. Niektórzy sugerują, że Pani Jeziora to nie imię, ale drui
Czytaj więcej

„Poldark” – recenzja sezonu czwartego (ze spoilerami)

Poldark powrócił z czwartym, liczącym tylko osiem odcinków, sezonem. W przeciwieństwie do poprzednich, które bazowały na dwóch tomach sagi Winstona Grahama, czwarty obejmuje wydarzenia opisane tylko w jednej powieści – Fali gniewu . Nie jest to przypadek, ponieważ między wydarzeniami z tego tomu, a kolejnego – Przybysz z morza – minie dziesięć lat. Główni bohaterowie się zestarzeją, a coraz większą rolę w wydarzeniach zaczną odgrywać ich dzieci. Dla serialu jest to sytuacja znacznie bardziej problematyczna niż dla książki. Co zrobić z głównymi bohaterami? Postarzyć ich czy nie? Jak widzowie przyjmą nowe postaci i aktorów? Tymi kłopotami będziemy sobie zaprzątać głowę później, a na razie skupmy się na czwartym sezonie.
Czytaj więcej