Krwawy księżyc nad Lipowem – Katarzyna Puzyńska „Rodzanice”

października 17, 2019

Rodzanice to malutka miejscowość położona niedaleko Lipowa. Ot, trzy domy zagubione między lasem i polami. To miejsce ma jednak krwawą i mroczną historię. Jednego z mieszkańców rozszarpały jego własne psy. Drugi przez lata więził i wykorzystywał seksualnie porwaną sąsiadkę.

Teraz ciało dziewczyny zostaje znalezione na zamarzniętym jeziorze. Ktoś troskliwie okrył je kocem, a ręka została pogryziona przez zwierzę. To przypomina mieszkańcom lokalną legendę o wilkołaku.

W samym Lipowie wrze. Anonim zapowiadający śmierć wszystkich mieszkańców wsi, wspomniany w poprzednim tomie, wywołał ogromne poruszenie. Zapanował niepokój, a ludzie zaczęli nawzajem się oskarżać. Wtedy zjawiła się dziennikarka, która nieźle namieszała w życiu bohaterów. Bardzo interesowała się też Michaliną, dziewczyną z piwnicy. Teraz ciało dziennikarki zostaje znalezione w lesie, a przy jej śmierci była Klementyna Kopp, którą wszyscy uważają za winną zabójstwa.

Rodzanice to dziesiąty tom sagi o policjantach z Lipowa. Katarzyna Puzyńska odchodzi od wielkomiejskich spraw, wracając do małych, zamkniętych społeczności, przepełnionych tajemnicami, i wplatając w kryminalną historię elementy fantasy czy też magicznego realizmu, jak kto woli, bo granica nigdy nie zostaje przekroczona. W tym tomie autorka sięga do wierzeń słowiańskich, przede wszystkim związanych z rodzanicami. W mitologii słowiańskiej były to odpowiedniki greckich bogiń losu, Mojr. Jest naprawdę mrocznie, duszno, a Puzyńska po mistrzowsku zagęszcza atmosferę. Zdaje sobie sprawę, że niektórym ilość zbrodni i paskudnych sekretów może wydawać się absolutnie nierealna i nie do przełknięcia, ale mnie, jako fance mrocznych i doprawionych szczyptą fantastyki kryminałów, czytało się bardzo dobrze.

W życiu osobistym bohaterów także dzieje się sporo. Nie chcę psuć wam niespodzianki, ale napiszę, że niektórymi relacjami możecie być mocno zaskoczeni. W tym tomie sporo się mówi o kobietach i kobiecości. Udało się także Puzyńskiej wykreować nowe, ciekawe, a przede wszystkim niejednoznaczne bohaterki, a tym ledwie wspomnianym w poprzednich tomach, jak Grażyna, żona Pawła, dodać nieoczekiwanej głębi. Bardzo ciekawie wypadła kreacja Michaliny, dziewczyny z piwnicy, która po wyjściu nie potrafi poradzić sobie z życiem.

Wszystko zdawało się mieć dwie strony, a oni wszyscy uważali, że jest tylko jedna słuszna: czarna albo biała. Że w Ich Małym Świecie było straszliwie, a na zewnątrz jest cudownie i bezpiecznie. A co, jeżeli nie? Co, jeżeli dopiero teraz Miśka poczuła, że jest w niebezpieczeństwie? Teraz nie mogła ukryć się pod Kocykiem jak wtedy. Tu niebezpieczeństwo mogło przyjść zewsząd. Tam było tylko jedno. (…)Świat na zewnątrz też miał swoje zasady. Były trudniejsze do zrozumienia, a przestrzeganie ich nie zawsze zapewniało bezpieczeństwo. Nauczyła się, że niektórych rzeczy nie powinna mówić. Trzeba je było zachować dla siebie. Stwarzać pozory (s. 361).

Rodzanice lądują obok Utopców i Czarnych narcyzów w mojej ulubionej trójce części lipowskiej sagi. Duszna, gęsta atmosfera wzajemnej nieufności i oskarżeń wzbogacona o elementy zaczerpnięte ze słowiańskiej mitologii tworzy niesamowity klimat. Puzyńska jak zwykle buduje spójną, wielowątkową intrygę, w której dobrze znani bohaterowie (jak Klementyna czy Weronika) schodzą na dalszy plan, a prym wiodą nowe postacie, co zaliczam na plus, bo wnosi to sporo świeżości. Akcja toczy się w kilku odcinkach czasowych, ale wszystkie są ze sobą powiązane i ukazują przerażającą mapę ludzkich wad, zbrodni i wynaturzeń. Zdecydowanie bardziej przerażającą niż krwawy superksiężyc i wilkołak z rodowej legendy.

Recenzje poprzednich tomów:

Autor: Katarzyna Puzyńska

Tytuł: Rodzanice