Teatr masek – Katarzyna Puzyńska „Nora”

października 08, 2019

Lipowscy policjanci nie mają ani chwili spokoju. Ledwie zamknęli jedno śledztwo, przed nimi kolejne. Nora, dziewiąty tom sagi o stróżach prawa z Lipowa, to kontynuacja wątków zasugerowanych w poprzedniej części – Czarnych narcyzach. A konkretnie dwóch – związanych z ojcem Marka Zaręby oraz tajemniczą wiadomością, jaką otrzymała Weronika od Valentine Blue.

Okazuje się, że Cezary Zaręba, nauczyciel, który nie utrzymuje z synem kontaktów od czasu, gdy nastolatek wyrzucił damskiego boksera z domu, po latach prosi policjanta o pomoc. Zaginęła bowiem młoda dziewczyna, Berenika, z którą miał romans. Nastolatka była zbuntowana i nieraz znikała z domu, jednak przyjaciółki twierdzą, że zawsze ich o tym informowała. Śledztwo okazuje się znacznie bardziej skomplikowane, niż się na początku wydawało i łączy ze sprawą sprzed lat – śmiertelnego wypadku, w którym zginęła Eleonora zwana Norą i jej synek. Nawiasem mówiąc, żona obecnego powiatowego komendanta policji w Brodnicy, Jacka Sienkiewicza.

W drugim wątku Weronika i Wiera starają się rozwikłać zagadkę śmierci Valentine Blue. Ponoć był to wypadek, ale ofiara tuż przed śmiercią skontaktowała się z psycholożką i zwróciła jej uwagę na ośrodek dla bezdomnych „Nowe horyzonty”. W śledztwo włącza się też Grzesiek Wilczyński, z którym Weronikę łączy mroczna przeszłość.

W Norze Puzyńska po mistrzowsku krzyżuje ze sobą przeróżne kryminalne tropy i buduje wielowątkową intrygę, mocno związaną z wydarzeniami z przeszłości. Ci sami bohaterowie pojawiają się w obu sprawach w różnych konfiguracjach i trudno rozstrzygnąć, jakie są ich motywacje. Jedno jest pewne – wielu z nich udaje i przywdziewa maski, by ukryć prawdę. Nic nie jest takie, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Bohaterowie prowadzą nieraz mistrzowską grę pozorów, pod którą niezmiernie trudno dopatrzyć się prawdziwych intencji.

Dziewiąta część sagi o Lipowie jest lekko stylizowana w strukturze na grecką tragedię. Na początku pojawia się spis osób, a całość została podzielona na akty i sceny. Przedstawiona historia ma w sobie coś z nieuchronności losu. Pewne sprawy wcześniej czy później wychodzą na jaw i nie ma na to rady. Wręcz przeciwnie – próby ukrycia prawdy są najtragiczniejsze w skutkach dla tych, którzy próbują to zrobić. Tym razem Puzyńska rezygnuje z zaściankowości wsi i obracamy się w nieco wyższych sferach lokalnej elity. Jednak mentalność się nie zmienia. Dla wielu liczy się tylko to, co ludzie powiedzą.

Życie bohaterów staje się coraz bardziej zagmatwane. Daniel próbuje zaprowadzić w nim porządek, uporać się z nałogiem, oraz przeciąć wreszcie trójkąt miłosny, w którym tkwi z Weroniką i Emilią. Nie jest to łatwe. Mnóstwo zmian czeka także Klementynę Kopp, która oczywiście pomaga w śledztwie, ale przy tym oswaja się z nową dla niej sytuacją – posiadania rodziny i troszczenia się o kogoś innego niż ona sama.

W tym tomie sporo dowiadujemy się także o przeszłości Weroniki, o której dotąd nie wiedzieliśmy zbyt wiele, a to przecież jedna z najważniejszych postaci lipowskiej sagi.

Nora to kolejny udany kryminał z serii o policjantach z Lipowa. Sporą objętościowo książkę (ponad osiemset stron) czyta się bardzo szybko. Puzyńska po raz kolejny mistrzowsko zwodzi czytelnika, wprowadza wielu bohaterów, których wzajemne powiązania są niemożliwe do odszyfrowania, ale koniec końców wszystkie klocki wskakują na swoje miejsce. A trup w tym krwawym przedstawieniu, w którym bohaterowie noszą maski skrywające prawdziwe intencje, ścielił się będzie wyjątkowo gęsto.

Recenzje poprzednich tomów:

Autor: Katarzyna Puzyńska

Tytuł: Nora

Cykl: Lipowo