„Filary Ziemi”



Gotyk to mój ulubiony styl architektoniczny. Jest coś niezwykłego, ba nie boję się użyć słowa wzniosłego, w gotyckich katedrach. Czuć, że budowano je ad maiorem Dei gloriam.
Fabuła miniserialu „Filary ziemi”, opartego na powieści Kena Folleta, skupia się właśnie wokół budowy gotyckiej katedry w Kingsbridge. W średniowieczu było to przedsięwzięcie wymagające nie lada samozaparcia, a sama budowa trwała wiele lat. W cieniu tego wielkiego wydarzenia toczy się życie zwykłych ludzi. Młodego przeora Filipa, którego marzeniem jest budowa wspaniałej świątyni, Toma Budowniczego, który potrafi plany przeora zrealizować, przebiegłego i pozbawionego skrupułów biskupa Waleriana, rodziny Hamleigh dążącej do nobilitacji szlacheckiej, hrabiego Bartoloemusza z Shiring i jego dzieci, oraz Ellen i jej syna Jacka.
Gdy tonie statek z następcą angielskiego tronu, a potem umiera król Henryk I, rozpoczyna się bezwzględna walka o władzę między jego siostrzeńcem Stefanem, a córką króla Matyldą. Ich konflikt na wiele lat utopi Anglię we krwi i zaważy na losach wszystkich bohaterów.
Jeżeli chodzi o fabułę, w „Filarach ziemi” mamy wszystko, co najlepsze: miłość, zdradę, nienawiść, zemstę, rywalizację, zbrodnie, śluby i intrygi. Akcja gna do przodu i nie ma miejsca na nudę.
        Na pewno mocną stroną serialu jest obsada. Moimi faworytami są: przeor Filip (Matthew Mcfayden, znany chociażby z roli Pana Darcy’ego w „Dumie i uprzedzeniu” z 2005 r.) oraz William Hamleigh (David Oakes, który zagrał także w „Rodzinie Borgiów”). W sumie to taka równowaga, bohater pozytywny i negatywny. William to chyba najbardziej wredny charakter serialu (przyznaję mu ten tytuł, mimo mocnego rywala w osobie biskupa Waleriana). Zepsuty do szpiku gości, arogancki i bezwzględny. Oakes świetnie zagrał tę postać i co tu będę ukrywać, moim zdaniem to najprzystojniejszy aktor w tym serialu ;) 
Z kolei Filip to samo dobro, choć może z lekką domieszką ambicji. Z jednej strony inteligentny, z drugiej czasem naiwny aż do bólu. Mcfayden był wymarzonym aktorem do tej roli, bo wyraz jego twarzy oddaje zagubienie w świecie. 
Do szczegółów dotyczących oddania średniowiecznych realiów nie będę się przyczepiać. Serial to serial, ma swoje prawa. Budżet też był ciut skromny, wiec zrzućmy to na karb braku funduszy. Ale irytowało mnie co innego. Ellen. Postać tak pasująca do tej epoki jak kwiatek do kożucha. Raz, że niezależna, dwa, że wykształcona, trzy, że oskarżona o czary. Aż mi się śmiać chciało, gdy po takim despekcie wyrządzonym biskupowi zjawiała się ponownie wśród ludzi. W średniowieczu już dawno spalono by ją na stosie.
Mimo pewnych niedociągnięć, twórcom udało się oddać charakterystyczną dla średniowiecza dwoistość. Z jednej strony rozbuchana cielesność, z drugiej duchowość, która zaowocuje m. in. wspaniałymi katedrami.
Serial ma też oprócz ładnej, animowanej czołówki, kilka scen mocno zapadających w pamięć. Jedna, bodajże z pierwszego odcinka, gdy Tom w lesie mówi swoim dzieciom, że to też jest katedra, a las wtedy wypełnia światło… Piękne. Druga scena, w której świetnie wykorzystano grę światłem, ma miejsce, gdy mnisi przybywają do kamieniołomu, z którego William, wbrew królewskiemu wyrokowi, zabrania im korzystać. I znowu krzyż jaśniejący blaskiem w ręku Filipa robi wrażenie.
Historie uzupełnia bardzo dobra muzyka, skomponowana przez Trevora Morrisa. Zostawiam was z tematem głównym i zachęcam do oglądania. 

 
Reżyseria: Sergio Mimica – Gezzan
Scenariusz: John Pielmeier, Ken Follett (powieść)
Muzyka: Trevor Morris
Zdjęcia: Attila Szalay


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Twórcy „The Originals” zaserwowali nam spory przeskok czasowy. Od wydarzeń przedstawionych w finale trzeciego sezonu minęło pięć lat. I nadchodzi to, co było formalnością – Mikaelsonowie zostają przebudzeni. Dobrze, że twórcy odhaczyli to szybko i bezboleśnie. Bo w to, że Mikaelsonowie powstaną, chyba nikt nie wątpił? Z tym, że nie mają już tak łatwo jak wcześniej. Zostali pokonani, a Marcel, nowy król Orleanu, może zabić ich bez trudu. To dla nich zupełnie nowa sytuacja.          Klaus chce nadrobić stracony czas i zbliżyć się do całkiem już sporej Hope. Tymczasem nadciąga poważne zagrożenie, plaga, która nęka Nowy Orlean od wielu lat. Za sprawą demona o imieniu The Hollow (Pustka) zaczynają znikać dzieci. W kręgu jego zainteresowań jest też Hope. A stary znajomy demona to kierujący obecnie sabatami Nowego Orleanu Vincent.          Czwarty sezon „The Originals” liczy tylko trzynaście odcinków i jest zbudowany wokół jednego głównego wątku – walki z Hollow. Sam pomysł twórców na t
Czytaj więcej

Karl Edward Wagner „Kane. Bogowie w mroku”

Obraz
  Kane. Bogowie w mroku Karla Edwarda Wagnera to pierwszy z trzech zaplanowanych tomów poświęconych tej postaci, jakie mają ukazać się w serii Eony wydawnictwa Vesper. Znajdują się w nim: powieść Sploty mroku , opowiadania: Zaduma nad żalem w mym sercu , Zimne światło , Miraż oraz wiersz Cień Anioła Śmierci . Ponadto Marcin Pągowski przygotował dodatki pozwalające bliżej poznać ten świat. Kane to modelowy wręcz przykład postaci splecionej nie z dobra i zła, ale z szarości. Zainspirowany postacią biblijnego Kaina, przyniósł światu przemoc, za którą został ukarany długowiecznością. Owszem, można go zabić, ale to niewdzięczne zadanie, ponieważ walczy doskonale i szybko się regeneruje. Tym niemniej, jest to możliwe. Ale Kane to także buntownik sprzeciwiający się szalonemu bóstwu, które stworzyło ludzi wyłącznie dla własnej rozrywki i przyjemności. To koncept, o którym wspominał H. P. Lovecraft w opowiadaniu W górach szaleństwa , zaczerpnięty z mitologii sumeryjskiej, która tak właśni
Czytaj więcej

A zaczęło się od kotła – Sarah J. Maas „Dwór cierni i róż”

Obraz
„Dwór cierni i róż” Sarah J. Maas przeczytali już chyba wszyscy, więc i ja potrafiłam nadrobić zaległości. Jest to pierwsza książka tej autorki po jaką sięgnęłam, więc nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać. Dziewiętnastoletnia Feyra mieszka z ojcem i dwójką starszych sióstr w nędznej chacie. Jest łowczynią, poluje, by wyżywić rodzinę. A zima tego roku jest wyjątkowo sroga. Toteż Feyra nie waha się przed zabiciem potężnego, szarego wilka. Niebawem w jej chacie zjawia się Tamlin i żąda, by dziewczyna zapłaciła za swój czyn. Wilk był mieszkańcem Prythianu, magicznej krainy z drugiej strony Muru. Zgodnie z zapisami pradawnego Traktatu Feyra musi odpokutować swoją winę, udając się na resztę życia do Prythianu.
Czytaj więcej

Raz na zawsze król – Bernard Cornwell „Zimowy monarcha”

Obraz
Zdarzyło się to w krainie zwanej Brytanią – tak brzmi pierwsze zdanie Zimowego monarchy Bernarda Cornwella, pierwszego tomu Trylogii arturiańskiej . Autor przedstawia w niej własną wersję opowieści o królu Arturze. Jest to postać, która niezwykle mocno wrosła w naszą kulturę, choć nawet nie wiadomo, czy istniał on naprawdę. Jest jednak dość prawdopodobnym, że na przełomie V i VI wieku żył jakiś dzielny wódz/król o imieniu Artur, który zahamował saksońską nawałę na ziemię Brytów. Narratorem u Cornwella jest Derfel, kiedyś rycerz, a obecnie mnich w chrześcijańskim klasztorze, który na życzenie królowej Igraine spisuje swoje wspomnienia o panowaniu Artura. Czyni to w tajemnicy przed biskupem Sansumem, który uważa, że wszelka pamięć o nim powinna zaginąć. Derfel to postać z wczesnych wersji legend arturiańskich. Wiadomo o nim niewiele – kiedyś był rycerzem, a potem został mnichem. W Zimowym monarsze to Sakson, który po napadzie na rodzinną wioskę został złożony w ofierze Belowi
Czytaj więcej

Gdzie się podziała Klementyna Kopp? - Katarzyna Puzyńska „Dom czwarty”

Obraz
„Dom czwarty” to już siódmy tom kryminalnej sagi Katarzyny Puzyńskiej, opowiadającej o policjantach z niewielkiego Lipowa. No w sumie to już nie do końca prawda, gdyż z dawnych znajomych z lipowskiego komisariatu pozostał tylko Daniel Podgórski. Epizodycznie pojawia się jego matka, Maria. Nie zaglądniemy też nawet do opłotek Lipowa.          Zakończenie „Łaskuna” wskazywało na dramat w życiu bohaterów. I rzeczywiście tak się stało. Emilia przedwcześnie urodziła córkę, która po kilku dniach zmarła. To wszystko odbiło się na Danielu i Emilii. Każde na swój sposób próbuje poradzić sobie ze stratą dziecka.
Czytaj więcej