Margaret Atwood „Zbójecka narzeczona”


Czytanie „Zbójeckiej narzeczonej” przypomina obieranie cebuli. Historia zaczyna się może nie od końca, ale od środka. Trzy przyjaciółki – Roz, Tony i Charis w barze o wiele mówiącej nazwie „Toxique” natykają się na Zenię. Nie dość, że sporo namieszała w ich życiu, a zwłaszcza w relacjach damsko – męskich, to jeszcze wmówiła im, że nie żyje. Teraz wraca, a bohaterki znów muszą zmierzyć się z przeszłością, o której próbowały zapomnieć.
         M. Atwood z upodobaniem opisuje zwykłe – niezwykłe losy kobiet. Z każdej zdziera kolejne warstwy, by odsłonić to, co najważniejsze. Wraca do wspomnień, osób i miejsc, które je ukształtowały. Każda przeszła metamorfozę, wyrzekła się przeszłości, co symbolizuje zmiana imienia.
         Kobiece postacie są całkiem ciekawe. Tony, malutka „wielbicielka” historii, a zwłaszcza bitew; Charis, święcie wierząca w świecidełka, amulety i przepływy energii, a w końcu Roz, nie do końca typowa kobieta sukcesu.
         No i Zenia, która odbija się w każdej z nich. Kim naprawdę jest? Tego nie wiadomo. Historyjek o sobie opowiedziała tak wiele, dostosowując do oczekiwań trzech przyjaciółek, że „istoty” Zeni nie sposób się domyślić.
         Nie przepadam za szufladkowaniem literatury na damską i męską. Co więcej, niezbyt często czytuję „literaturę kobiecą”. Jednak dla „Zbójeckiej narzeczonej” zrobiłam wyjątek i nie żałuję. Świetnie się czyta, nawet przy takim napakowaniu szczegółami. Ale trochę rozczarowało mnie zakończenie. Więcej spodziewałam się po tej demonicznej Zeni. No ale cóż. Czy Zenia była naprawdę demoniczna, czy taką zrobiły ją oczekiwania Tony, Roz i Charis?


Autor: Margaret Atwood
Tytuł: „Zbójecka narzeczona”
Wydawnictwo: C&T
Liczba stron: 425
Data wydania: 2008

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten ...
Czytaj więcej

Czy „Wiedźmin” jest słowiański? A ile jest w nim innych mitologii? – analiza wiedźmińskich opowiadań

Obraz
  Podczas ponownego czytania wiedźmińskich opowiadań ze zbiorów Ostatnie życzenie i Miecz przeznaczenia zwróciłam uwagę na inspiracje mitologiami z różnych stron świata. Odpowiedź na pytanie: „Czy Wiedźmin jest słowiański?” jest zarazem łatwa i trudna. No bo tak, jest słowiański, pojawia się tu całkiem sporo potworów rodem z rodzimego folkloru, a Strzyga jest zainspirowana polską baśnią ludową. I nie, bo znajduje się tu wiele elementów, które Sapkowski zapożyczył z innych stron świata. Wszystko to tworzy mozaikową mitologię, która nie traktuje słowiańskości jako swojego wyznacznika, choć ten element jest w niej jak najbardziej obecny. Ale na równych prawach z dżinami, nereidami czy goblinami. Do tego Sapkowski chętnie dorzuca wymyślone potwory, a czasem nakłada różne inspiracje na siebie. Jest to zatem proza mocno postmodernistyczna, grająca z czytelnikiem i konwencją. I tu jeszcze mała uwaga: ten tekst dotyczy tylko słowiańskości w aspekcie nawiązań do mitologii. A przecież Sa...
Czytaj więcej

Fantastyka jest kobietą – czyli 5 polskich autorek, z których twórczością należy się zapoznać

Obraz
Dzisiejszy wpis został zainspirowany notką Ninedin z Legendum est na temat książek z gatunku fantastyki, które wyszły spod pióra kobiet. A cała sprawa zaczęła się od angielskiej listy 100 najlepszych tytułów Lista Ja jednak w swoim wpisie skupię się na polskich autorkach. Oczywiście, wybór jest jak najbardziej subiektywny, a kolejność alfabetyczna.
Czytaj więcej

Kosmos już nigdy nie będzie taki sam – „The Expanse”

Ostatnie lata nie były łaskawe dla fanów serialowych produkcji science fiction. Po spektakularnych klapach twórcy niezbyt chętnie patrzyli na produkcję takich dzieł – bo nie dość, że drogie, to jeszcze nie spełniały oczekiwań widzów. Cóż więc pozostawało fanom gatunku? Chyba oglądanie tylko po raz kolejny znakomitego „Battlestar Galactica”. Na szczęście jednak każda zła passa kiedyś się kończy. „The Expanse”, serial wyprodukowany przez stację SyFy, udowadnia, że science fiction wciąż ma wiele do zaoferowania. Produkcję oparto na serii książek „Ekspansja” Jamesa S. A. Coreya. W Polsce wydano tylko pierwszy tom „Przebudzenie lewiatana” i to w dodatku rozbity na dwie części, co jak łatwo można się domyślić, nie przysporzyło książce popularności. Reszta tomów dostępna jest tylko w wersji oryginalnej. Jako ciekawostkę dorzucę fakt, że pod pseudonimem James S. A. Corey ukrywa się dwóch autorów – Daniel Abraham i Ty Franck. Obaj współpracowali z George’m R. R. Martinem. W 2010 r. ukazała ...
Czytaj więcej

Donna Tartt „Tajemna historia”

Obraz
Jak większość młodych ludzi, Richard Papen nie miał starannie zaplanowanej wizji swojego życia. Wiedział za to, że w pozostanie w rodzinnym miasteczku i pójście ścieżką rodziców, z którymi delikatnie rzecz ujmując, nie dogadywał się najlepiej, nie przyniesie mu nic dobrego. Dopiero z perspektywy czasu, dostrzega to, czego wcześniej nie widział. Przeoczył kluczowe momenty swego życia, decyzje, przez które wszystko potoczyło się tak, a nie inaczej. Kiedyś, jak przypuszczam, nosiłem w sobie różne historie, ale teraz nie mam już innych. Nie będę nigdy w stanie opowiedzieć żadnej historii – oprócz tej jednej (s. 12). Richard trafia do college’u w Hampden. Niemal od razu zaczyna się interesować kursem starogreckiego prowadzonym przez ekscentrycznego Juliana Morrowa. Krąży na jego temat mnóstwo plotek. Niezwykle starannie dobiera studentów i przejmuje całkowitą kontrolę nad ich edukacją. Piątka jego uczniów zdecydowania wyróżnia się na tle innych studentów. Wskutek zbiegu okoliczn...
Czytaj więcej