Oprócz pochmurnego nieba… - „Walllander” BBC



Byłam bardzo ciekawa tego serialu, gdyż w Internecie krąży na jego temat wiele pochlebnych opinii. Poza tym Szwecja w wersji angielskiej z Kennethem Branaghem w roli głównej – to zapowiadało coś bardzo nietypowego.
         Serial został oparty na motywach prozy Henninga Mankella, opowiadającej o perypetiach Kurta Wallandera. To niezwykle skuteczny śledczy z prowincjonalnego Ystad. Jednak przy sporych sukcesach zawodowych jego życie prywatne obfituje w porażki. Wallander rozstał się z żoną, którą w skrytości ducha wciąż kocha, a jego relacje z ojcem są więcej niż trudne. Z córką trudno mu się dogadać, a na domiar złego jest melancholikiem ze skłonnością do popadania w depresję. Przyjaciół brak. W jego życiu liczy się tylko praca.

         Główną zaletą serialu jest kreacja tytułowego bohatera w wykonaniu Kennetha Branagha. Bo to nie tyle serial o wyjaśnianiu zagadek kryminalnych, co o samym komisarzu Wallanderze. Depresyjny, samotny typ, któremu wszyscy powtarzają jak mantrę: „Kurt, idź do domu, prześpij się, odpocznij”, a on dalej rozwiązuje śledztwa z obłędem w oczach i robiąc wrażenie, że za chwilę padnie na dobre i już się nie podniesie. Nie ma się zresztą co dziwić – Wallander właściwie mógłby obyć się w domu bez łóżka. Po cóż mu ono, gdyż wiecznie przysypia na kanapie w fotelu przed telewizorem, wcześniej uraczywszy się odpowiednią dawką alkoholu? Umiejętność odpoczywania nie jest jego mocną stroną.
         Kenneth Branagh świetnie uchwycił tę depresyjność, zmęczenie życiem i rozczarowanie światem głównego bohatera. Śledztwa prowadzone przez niego toczą się niespiesznie, ale są przerażające i odsłaniają najbardziej mroczne strony ludzkiej natury.

         Dla mnie „Wallander” BBC jest przede wszystkim serialem, który wyróżnia się melancholijnym klimatem i wylewającą się z ekranu depresją. To serial pochmurnego nieba, niepokojących ujęć i ludzi, którzy przegrali swoje życie. Współczesne kino atakuje nas akcją, która rozwija się w piorunującym tempie. W „Wallanderze” nie brakuje spokojnych, przedłużonych ujęć, pokazujących np. zmiany na ludzkich twarzach. Ujęło mnie też podejście do starości. Czasem mi się wydaje, że to temat okropnie wstydliwy dla telewizji, prawdziwe tabu. W wielu serialach ludzi starych po prostu nie ma. Jakby życie kończyło się wraz z pierwszymi zmarszczkami. Wszyscy są młodzi i piękni. Ale nie w „Wallanderze”. Tutaj starość jest jak najbardziej obecna. Wątek relacji bohatera z ojcem jest bardzo dobrze poprowadzony i wzruszający. Jak to mówią, starość się Bogu nie udała, ale to nie powód, by udawać, że jej nie ma.
         Jako ciekawostkę dla fanów Lokiego dodam, że w serialu pojawia się także Tom Hiddleston w roli Magnusa Martinsson. Jest pomocnikiem Wallandera. I dokładnie tak – w tym serialu Hiddleston jest typowym pomocnikiem – „przynieś, wynieś, pozamiataj”. Pierwsze skrzypce gra zdecydowanie Kenneth Branagh.

         „Wallanderowi” BBC świetnie udało się oddać mroczną i duszną atmosferę skandynawskich kryminałów. W każdym aspekcie – od umęczonego życiem Branagha, poprzez paskudne sprawki „zwykłych” ludzi, niepokojące ujęcia aż po podbijającą klimat muzyczkę.
 


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Twórcy „The Originals” zaserwowali nam spory przeskok czasowy. Od wydarzeń przedstawionych w finale trzeciego sezonu minęło pięć lat. I nadchodzi to, co było formalnością – Mikaelsonowie zostają przebudzeni. Dobrze, że twórcy odhaczyli to szybko i bezboleśnie. Bo w to, że Mikaelsonowie powstaną, chyba nikt nie wątpił? Z tym, że nie mają już tak łatwo jak wcześniej. Zostali pokonani, a Marcel, nowy król Orleanu, może zabić ich bez trudu. To dla nich zupełnie nowa sytuacja.          Klaus chce nadrobić stracony czas i zbliżyć się do całkiem już sporej Hope. Tymczasem nadciąga poważne zagrożenie, plaga, która nęka Nowy Orlean od wielu lat. Za sprawą demona o imieniu The Hollow (Pustka) zaczynają znikać dzieci. W kręgu jego zainteresowań jest też Hope. A stary znajomy demona to kierujący obecnie sabatami Nowego Orleanu Vincent.          Czwarty sezon „The Originals” liczy tylko trzynaście odcinków i jest zbudowany wokół jednego głównego wątku – walki z Hollow. Sam pomysł twórców na t
Czytaj więcej

Karl Edward Wagner „Kane. Bogowie w mroku”

Obraz
  Kane. Bogowie w mroku Karla Edwarda Wagnera to pierwszy z trzech zaplanowanych tomów poświęconych tej postaci, jakie mają ukazać się w serii Eony wydawnictwa Vesper. Znajdują się w nim: powieść Sploty mroku , opowiadania: Zaduma nad żalem w mym sercu , Zimne światło , Miraż oraz wiersz Cień Anioła Śmierci . Ponadto Marcin Pągowski przygotował dodatki pozwalające bliżej poznać ten świat. Kane to modelowy wręcz przykład postaci splecionej nie z dobra i zła, ale z szarości. Zainspirowany postacią biblijnego Kaina, przyniósł światu przemoc, za którą został ukarany długowiecznością. Owszem, można go zabić, ale to niewdzięczne zadanie, ponieważ walczy doskonale i szybko się regeneruje. Tym niemniej, jest to możliwe. Ale Kane to także buntownik sprzeciwiający się szalonemu bóstwu, które stworzyło ludzi wyłącznie dla własnej rozrywki i przyjemności. To koncept, o którym wspominał H. P. Lovecraft w opowiadaniu W górach szaleństwa , zaczerpnięty z mitologii sumeryjskiej, która tak właśni
Czytaj więcej

A zaczęło się od kotła – Sarah J. Maas „Dwór cierni i róż”

Obraz
„Dwór cierni i róż” Sarah J. Maas przeczytali już chyba wszyscy, więc i ja potrafiłam nadrobić zaległości. Jest to pierwsza książka tej autorki po jaką sięgnęłam, więc nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać. Dziewiętnastoletnia Feyra mieszka z ojcem i dwójką starszych sióstr w nędznej chacie. Jest łowczynią, poluje, by wyżywić rodzinę. A zima tego roku jest wyjątkowo sroga. Toteż Feyra nie waha się przed zabiciem potężnego, szarego wilka. Niebawem w jej chacie zjawia się Tamlin i żąda, by dziewczyna zapłaciła za swój czyn. Wilk był mieszkańcem Prythianu, magicznej krainy z drugiej strony Muru. Zgodnie z zapisami pradawnego Traktatu Feyra musi odpokutować swoją winę, udając się na resztę życia do Prythianu.
Czytaj więcej

Raz na zawsze król – Bernard Cornwell „Zimowy monarcha”

Obraz
Zdarzyło się to w krainie zwanej Brytanią – tak brzmi pierwsze zdanie Zimowego monarchy Bernarda Cornwella, pierwszego tomu Trylogii arturiańskiej . Autor przedstawia w niej własną wersję opowieści o królu Arturze. Jest to postać, która niezwykle mocno wrosła w naszą kulturę, choć nawet nie wiadomo, czy istniał on naprawdę. Jest jednak dość prawdopodobnym, że na przełomie V i VI wieku żył jakiś dzielny wódz/król o imieniu Artur, który zahamował saksońską nawałę na ziemię Brytów. Narratorem u Cornwella jest Derfel, kiedyś rycerz, a obecnie mnich w chrześcijańskim klasztorze, który na życzenie królowej Igraine spisuje swoje wspomnienia o panowaniu Artura. Czyni to w tajemnicy przed biskupem Sansumem, który uważa, że wszelka pamięć o nim powinna zaginąć. Derfel to postać z wczesnych wersji legend arturiańskich. Wiadomo o nim niewiele – kiedyś był rycerzem, a potem został mnichem. W Zimowym monarsze to Sakson, który po napadzie na rodzinną wioskę został złożony w ofierze Belowi
Czytaj więcej

Gdzie się podziała Klementyna Kopp? - Katarzyna Puzyńska „Dom czwarty”

Obraz
„Dom czwarty” to już siódmy tom kryminalnej sagi Katarzyny Puzyńskiej, opowiadającej o policjantach z niewielkiego Lipowa. No w sumie to już nie do końca prawda, gdyż z dawnych znajomych z lipowskiego komisariatu pozostał tylko Daniel Podgórski. Epizodycznie pojawia się jego matka, Maria. Nie zaglądniemy też nawet do opłotek Lipowa.          Zakończenie „Łaskuna” wskazywało na dramat w życiu bohaterów. I rzeczywiście tak się stało. Emilia przedwcześnie urodziła córkę, która po kilku dniach zmarła. To wszystko odbiło się na Danielu i Emilii. Każde na swój sposób próbuje poradzić sobie ze stratą dziecka.
Czytaj więcej