Kwiat paproci, bogowie i ta trzecia – Katarzyna Berenika Miszczuk „Noc Kupały”

„Noc Kupały” Katarzyny Bereniki Miszczuk to drugi tom serii „Kwiat Paproci” czyli kontynuacja losów Gosławy Brzózki, szkolącej się na szeptuchę pod czujnym okiem Baby Jagi. No i widzącej, która jako jedyna może odnaleźć kwiat paproci. Mają na niego chrapkę dwaj bogowie – Świętowit i Weles oraz zmęczony tysiącletnią egzystencją pierwszy władca Polan, Mieszko, któremu Gosia oddała serce.

Zgodnie z prawidłami romansu, w drugiej części związek Gosi i Mieszka ma się coraz lepiej, ale do czasu. Dobry romans nie może się obyć bez trzeciej osoby, która wprowadza zamieszanie w życie uczuciowe bohaterów. Z tego znanego schematu autorka korzysta w drugim tomie, wprowadzając postać Ote, jednej z żon Mieszka, która także ma tysiąc lat, a na dodatek jest strzygą. Tymczasem Noc Kupały zbliża się wielkimi krokami i Gosia, która dotychczas zwodziła bogów, musi wreszcie podjąć decyzję, a także ponieść jej konsekwencje.
Właściwie o „Nocy Kupały” mogłabym napisać to samo, co o „Szeptusze”. Jest to niezbyt oryginalny romans paranormalny, który ratuje jednak osadzenie w polskiej historii i słowiańskiej mitologii oraz poczucie humoru. Czyta się go lekko i z przyjemnością.
W „Nocy Kupały” mamy trochę retrospekcji z życia Mieszka, niestety, koncentrują się one, podobnie jak cała fabuła, na wątkach romansowych, a nie na polityce i alternatywnej wizji historii.
Gosia nadal jest uroczo hipochondryczna i stale wpada w kłopoty. Lubię ją, ale chciałabym, by po tylu dramatycznych wydarzeniach wyzbyła się trochę swojej niefrasobliwości. To jednak dziwne, że nic się nie zmieniła po tym wszystkim, co zaszło.
W drugim tomie trochę więcej dowiadujemy się o Babie Jadze i Mszczuju. Te nowe wiadomości pozwalają nieco inaczej spojrzeć na tę parę bohaterów. Zwłaszcza na Mszczuja, który wiele zyskał w moich oczach. Także Jarogniewa stała się ciekawszą postacią, a jej rozmowy z Gosią nadal bawią. Bo starsza szeptucha nawet chwaląc potrafi wbić szpilę.

- Za to ty jesteś mało patriotyczna – skwitowała. – Nosa nie odrywasz od chińskiego telefonu, słuchasz zachodnich piosenek i nie powiem, jak kto się ubierasz.
„Noc Kupały”, s. 160.

No to teraz pomyślmy, co Jarogniewa miałaby do powiedzenia na nasz temat ;)

O mitologii i demonologii słowiańskiej
         W drugim tomie „Kwiatu paproci” pojawiają się nowi bogowie – Mokosz i Swarożyc. Mokosz jest panią życia i natury. Dlatego pomysł Miszczuk, by z jej wyznawców uczynić słowiańskich hipisów uważam za trafiony.

         Wyznawcy Mokosz wielbią matkę ziemię, noszą ubrania wyłącznie z naturalnych włókien, unikają metalowych przedmiotów, a także nie przejmują się różnymi zakazami i przepisami, które współcześnie obejmują nasze społeczeństwo”.„Noc Kupały”, s. 68.

         Swarożyc to pan ognia, który ma paskudny zwyczaj znany z wielu opowieści o bogach – lubi pomagać, żądając w zamian bliżej nieokreślonej przysługi. A to jak wiadomo wieszczy kłopoty, i to zazwyczaj potężne.
         Ale na uspokojenie dodam, że o romansach bogów i ludzi nie poczytacie.

- To bóg. Oni nie miewają romansów ze śmiertelnikami. Już ci mówiłam, że jesteśmy dla nich mrówkami. Romanse z bogami zdarzają się tylko w tandetnych filmach.
„Noc Kupały”, s. 291.

         Jeżeli chodzi o demony, w tym tomie bliżej zapoznamy się przede wszystkim ze strzygą. Przy jej kreacji Miszczuk bazowała na najbardziej znanych przekazach. A więc – strzyga ma dwie dusze, paskudne zębiska i potrafi zmienić się w puszczyka.
         Swoją rolę odegra także południca – demon zabijający ludzi w upalne południe. W przedstawieniu tej postaci Miszczuk zastosowała swoistą racjonalizację. Południca spaceruje po polach zboża z sierpem, ale zabija poprzez zsyłanie słońca i odwodnienia. Czyli, jak to ujmują lekarze, za pomocą udaru cieplnego. Z tym nawet Gosia musi się zgodzić.
         Podobną metodę uzasadniającą fakt, że istnienia demonów nie można udowodnić naukowo, autorka zastosowała opisując żmijów, z którymi walczą płanetnicy. Pamiętacie jak w poprzedniej części Gosia zastanawiała się, dlaczego nikt nigdy nie odnalazł ich ciał? To proste, są one stworzone z chmur, deszczu i mgły, a pazury i zęby to zwykłe kamienie.
         Z magicznych istot, które pojawiają się w „Nocy Kupały” warto jeszcze wspomnieć o chowańcu, którego próbuje wyhodować Baba Jaga. Ze sporymi trudnościami zresztą, gdyż wiąże się to z noszeniem przez dziewięć dni pod pachą pierwszego jajka zniesionego przez czarną kurę. A sami wiecie, jakie to nastręcza kłopoty ;)

Wpis bierze udział w wyzwaniu „Czytam fantastykę V” z blogu „Magiczny świat książki”.


Autor:  Katarzyna Berenika Miszczuk
Tytuł:  „Noc Kupały”
Cykl: Kwiat paproci   
Wydawnictwo: W.A.B.
Liczba stron: 416

Data wydania: 2016

Komentarze

  1. Choć nie przepadam za sama autorka po te trylogie z chęcią sięgnę. Uwielbiam baśnie i legendy szczególnie to słowiańskie. Pozdrawiam . Piękna recenzja

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Choćby dla samej Słowiańszczyzny warto sięgnąć, jest tu parę smakołyków z tej dziedziny :)

      Usuń
  2. Mnie do Miiszczuk nie trzeba przekonywać. ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. "Szeptucha" była pierwszą powieścią Miszczuk, jaką przeczytałam, więc podchodziłam do niej z zupełnie czystą kartą.

      Usuń
    2. Polecam jej trylogię Ja, diablica. Zupełnie coś innego, ale ubaw gwarantowany. ;)

      Usuń
    3. Tak mało czasu, tak dużo książek do przeczytania...

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Zagłada domu Sharpe’ów – „Crimson Peak. Wzgórze krwi”

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Co się stało z Cristiną Olmedo? – „Gran Hotel”

Co poszło nie tak w serialu „Przeklęta” („Cursed”)