Dalej, w głąb Stref Poza Czasem – Maja Lidia Kossakowska „Bramy Światłości” tom 2

Uwaga – tekst zawiera spoilery dotyczące pierwszego tomu

Cliffhanger kończący pierwszy tom Bram Światłości Mai Lidii Kossakowskiej zostawił mnie z uczuciem lekkiego niepokoju o dalsze losy Daimona i Piołuna. Ale Niszczyciel Światów z niejednego pieca chleb jadał, więc i tym razem dał radę. Wyprawa poszukująca Jasności (lub jej najgorszego wroga – Antykreatora) brnie dalej w Strefy Poza Czasem, które kryją coraz to nowe niebezpieczeństwa. Tym razem bohaterowie zawędrują do Omeyocanu, krainy zaludnionej przez bóstwa z wierzeń ludów z Ameryki, zwłaszcza Azteków.

Tymczasem Gabriel, regent Królestwa, nie mogąc doczekać się na wieści z misji kierowanej przez Daimona i Seredę, zmusza wywiad do niebezpiecznej i nieprzemyślanej misji w Głębi. Tam bowiem Razjel udaje Lampkę, coraz mocniej pogrążając się w nowej roli. Gdy jego jedyny sojusznik, Belial, popada w depresję, a wzrok na imperatora Głębi kieruje budzący powszechną grozę Nergal, naczelnik Kongregacji Kary, Kaźni i Wiecznej Miłości, katastrofa wisi w powietrzu.

Asmodeusz nadal podąża tropem wyprawy Daimona, by przywołać Lampkę do porządku. Do pomocy werbuje słynnego czarodzieja Algiviusa, którego zachowanie nie przypada jednak Zgniłemu Chłopcowi do gustu.

Drugi tom Bram Światłości, podobnie jak pierwszy, od początku do końca jest wypełniony dynamiczną akcją. Nie ma miejsca na nudę, cały czas coś się dzieje. Najmocniej obrywa się Aniołowi Zagłady, który nie dostaje ani chwili wytchnienia, i co i rusz zbiera niezłe manto. Pod względem konstrukcji jest to książka bardzo podobna do tomu pierwszego – drużyna bohaterów nadal przemierza świat, by dotrzeć do upragnionego celu. Oczywiście na drodze nie brakuje przeszkód, i to całkiem poważnych. Spotykają istoty przyjazne i wrogie, a czasem zdrajcy kryją się wśród członków wyprawy. Jednak bohaterowie nikogo nie zostawiają samego, jeżeli jest choć cień nadziei, że mógł ujść z życiem z tarapatów.

Strefy Poza Czasem, pomyślane jako tygiel dawnych bogów i kultur, rozrastają się i wzbogacają. O ile w poprzednim tomie autorka zainspirowała się wierzeniami hinduskimi, w tym trafiamy do krainy rodem z mitologii azteckiej. Jest to kultura powszechnie kojarząca się przede wszystkim z krwawymi obrzędami i wyrywaniem serc jeńcom. Nie inaczej jest u Kossakowskiej, choć dobrze, że autorka nie przedstawia tego jako rozpasanego, bezcelowego okrucieństwa, ale pokazuje też, że takie działania miały swój sens i jak najbardziej praktyczny wymiar (według Azteków, oczywiście). Bo cywilizacja rządzona przez Tezcatlipocę Czarnego, Dymiące Zwierciadło, jest w dużej mierze cywilizacją śmierci, w której trupy zalegają ulice, a czasy świetności są tylko wspomnieniem.

Wiesz, nie wszystko tutaj jest brzydkie i złe. Te krainy potrafią być bardzo piękne, a cywilizacja wiekowa i mądra. Tylko niezrozumiała dla nas (s. 146).

Autorka w niezwykle plastyczny sposób przedstawia przebogaty świat azteckiej mitologii, jej bóstwa oraz konflikty nimi targające, i dobrze wkomponowuje je w swoją koncepcję Stref Poza Czasem.  

Gabriela w tym tomie dalej jak na lekarstwo, jego rola właściwie ogranicza się do narzekania i to by było na tyle. Trochę mało jak na regenta.

Ponownie bardzo dobrze wypada wątek wydarzeń w Głębi, gdzie autorka częstuje czytelnika charakterystycznym dla siebie humorem. Trochę więcej dowiadujemy się o panujących tam zwyczajach, które bardzo przypominają te z ludzkiego świata. Są bogaci i biedni, zwycięzcy i przegrani. Wysoko urodzonych Mrocznych nie interesują sprawy zwykłych demonów, a zmuszeni do ich wysłuchiwania nudzą się niemiłosiernie. Kongregacja, którą kieruje Nergal, jest w oczywisty sposób wzorowana na komunistycznym UB. I to rozczarowanie tym, że zaświaty nie wyglądają tak, jak śmiertelnicy by sobie życzyli, Kossakowska wplotła w odczucia słynnego maga Algiviusa.

Poznawszy najpotężniejszych dostojników Jasności, najwyższych rangą aniołów, Algivius przeżył prawdziwy wstrząs. Okazali się tacy ludzcy, tacy przewidywalni w swoich ambicjach i planach. Niemal zwyczajni. Jeszcze gorzej było z Mrocznymi. Według maga największą bandą degeneratów, głupców, pyszałków i rozpustników, jakich kiedykolwiek spotkał (s. 387).

To oczywiście zamysł, który legł u podstaw Zastępów Anielskich, ale w tym tomie wybrzmiewa z jeszcze większą siłą. Asmodeusz niczym się nie różni od ludzkich dzieci, które od zawsze muszą polegać tylko na sobie i rozpaczliwie poszukują miłości. Dlatego wątek głębiański w tym tomie doprawiony jest sporą dawką goryczy.

Niestety, niektórzy bohaterowie zaprezentowani w pierwszym tomie Bram Światłości kompletnie się gubią. Sigil, na którego rozwój liczyłam, niemal w ogóle się nie pojawia. A szkoda.

Jednak głównym problemem drugiej odsłony Bram Światłości jest to, że książka praktycznie w ogóle nie przyczynia się do rozwoju głównej akcji. Owszem, dzieje się sporo, ale nie jesteśmy nawet o krok bliżej do rozwiązania zagadki rzekomego pojawienia się Jasności w Strefach Poza Czasem. Czyta się bardzo dobrze, warsztat Kossakowskiej jak zawsze świetny, ale odkładając książkę poczułam jednak lekki niedosyt.

Wydanie

Nawet ładniejsze niż pierwszy tom. Fantastyczna okładka za którą odpowiada Dark Crayon, utrzymana w błękitnej tonacji, i z tymi wszystkimi mieniącymi się srebrzyście dodatkami, wygląda świetnie. Jako okładkowa sroka absolutnie nie mogłam przejść obojętnie.

Drugi tom mam akurat w twardej oprawie, w przeciwieństwie do pierwszego, i sama nie wiem, jak do tego doszło. W każdym razie jeżeli macie duszę bibliofila i kolekcjonujecie Bramy Światłości zdecydowanie polecam wersję z twardymi oprawami.

Wpis bierze udział w wyzwaniu Tropem fantastycznych postaci. Aniołów tu dostatek, więc do wyboru, do koloru.  

Autor:  Maja Lidia Kossakowska             

Tytuł:  Bramy Światłości tom 2

Cykl: Zastępy Anielskie   

Ilustracje: Vladimir Nenow

Wydawnictwo: Fabryka Słów  

Liczba stron: 537

Data wydania: 2018