Okienko – Listopad 2020

 

Rok 2020 zbliża się do końca i coś tak czuję, że nie bardzo będę za nim tęsknić. Czas biegnie, ale to i dobrze, może wreszcie to całe szaleństwo się skończy. Tak czy siak, uwielbiam grudzień i jak co roku liczę na białe święta. Nawet listopad na koniec sypnął śniegiem, od razu zrobiło się jak z bajki, więc jest nadzieja.

Ikonką wpisu tradycyjnie jest najpopularniejsze zdjęcie na moim Instagramie w minionym miesiącu. Stara książka, liście i mgła – to listopad w czystej postaci. Moja aktywność na blogu nie była oszałamiająca, ale spokojnie, coś tam udało mi się przeczytać i obejrzeć.

Książkowo:

W listopadzie przeczytałam trzy książki.

1. John R. R. Tolkien Listy, wybrał i opracował Humphrey Carpenter przy współpracy Christophera Tolkiena 

To jedna z książek, na którą polowałam od dłuższego czasu. Nie kupiłam poprzedniego wydania, nakład się wyczerpał, a ceny przyprawiały o zawrót głowy. Na szczęście wydawnictwo Zysk i S-ka zdecydowało się na wznowienie i to jakie piękne. Teraz absolutnie nie żałuję, że przegapiłam poprzednie.

Czytanie Listów Johna R. R. Tolkiena jest trochę jak rozmowa z pisarzem. Znalazłam tu odpowiedzi na wiele pytań – jak powstawały jego książki, jak układała się współpraca z wydawnictwami, co sądził o pierwszych przekładach na inne języki i adaptacjach.
Tolkien stworzył nie tylko fascynujący świat, był również niezwykle ciekawym, mądrym człowiekiem, przykładającym wielką wagę do słów i procesu tworzenia. Z jego korespondencji promieniuje wielka pasja, dzięki której powstało Śródziemie.
Książka dla fanów pisarza, wiadomo.

2. Tomi Adeyemi Dzieci prawdy i zemsty

Z tą książką mam niemały kłopot. To taki dziwny przypadek powieści, w której wiem, co autorka miała na myśli, wyłapuję przesłanie, ale kłopot w tym, że nie bardzo zgrywa się ono z fabułą i bohaterami. Pierwszy tom Dziedzictwa Oriszy – Dzieci krwi i kości – to była fajna, choć nieco schematyczna młodzieżówka, z ciekawymi nawiązaniami do mitologii afrykańskiej. Nie wiem, czy to słynna klątwa drugiego tomu, ale nie jest dobrze. Fabuła to właściwie powtórka z pierwszej części, tylko zmienił się główny zły i artefakt do zdobycia. Adeyemi ma ogromny problem z postaciami męskimi, w jej świecie są strasznie papierowi. Nieźle rokujący Roën niestety dopasował się do pozostałych. Na plus dobrze nakreślone narastanie spirali nienawiści, pokazanie, jak wojna zmienia ludzi, zwracanie uwagi na rasizm i dyskryminację. Liczyłam jednak na znacznie więcej.

3. Jennifer Donnelly Przyrodnia siostra 

Bardzo przyjemny retelling baśni o Kopciuszku skupiony na postaci jednej z wrednych przyrodnich sióstr Isabelle. Mimo że akcja osadzona jest w osiemnastowiecznej Francji, to jest to bardzo umowne i tak naprawdę to baśniowa kraina, w której nie brak magii i niezwykłych istot. Z tym, że jest bardziej mrocznie i zdecydowanie mniej bajkowo. Isabelle na własnej skórze doświadcza prześladowań i upokorzeń ze strony innych. Jeżeli chce zmienić swój los, musi odnaleźć to, co zabrał jej świat. A że dziewczyna nie pasuje do niego jak Ella, nie jest piękna ani dobra, musi się sporo namęczyć. To mądra historia o samoakceptacji i dojrzewaniu do tego, by podążać własną ścieżką. By nie poddać się Przeznaczeniu narzucanemu przez świat, ale wybrać niełatwą Szansę na coś innego.

Jeżeli w zestawieniu pojawia się Tolkien, jestem nieobiektywna. Polecam Listy. 

Serialowo:

1. The 100 – sezon 7

Finałowa odsłona serialu od CW, kontynuująca wątki rozpoczęte w poprzedniej serii. Przede wszystkim jest to sezon bardzo nierówny. Przez większość czasu dostałam to, co lubię w The 100 – szybką, dynamiczną i dobrze poprowadzoną akcję sprawiającą, że chce się włączyć od razu kolejny odcinek, nowe zagadki i zagrożenia. Znalazło się też miejsce dla dorzucenia nowej cegiełki do historii ludzkości. Oczywiście, dziury logiczne też są, no ale to taki serial i albo to kupiliście w poprzednich sezonach, albo nie.

Niestety, im bliżej do wielkiego finału, tym gorzej. Akcja zaczyna niemiłosiernie się wlec, a twórcy coraz mocniej uciekają w stronę taniego sentymentalizmu, który ma wycisnąć łzy z oczu widzów. Kumulacja tego następuje w finałowym odcinku, do którego obejrzenia zbierałam się przez kilka dni. Może i w innym serialu takie chwyty nie byłyby tak rażące, ale nie w The 100. Tu nigdy się z bohaterami nie cackano, dlatego wzbudzało to tylko moją irytację. I jeszcze ta upozorowana śmierć – ojej, zginął, wielka żałoba, a kilka odcinków później, o, jednak nie zginął, żyje – jak ja nie lubię takich rozwiązań.

Ostatecznie, The 100 kończy się dziwnie i w stylu nie pasującym do całości. Naprawdę szkoda, że twórcy nie mieli dobrego pomysłu na finał i poszli w stronę taniego sentymentalizmu i patosu, który miał chyba wzruszyć, a bardziej mnie rozbawił. A zakończenia wątku Bellamy’ego nie wybaczę. Nigdy.

2. Przeklęta (Cursed)

Kolejna wariacja na temat legend arturiańskich, tym razem skupiona wokół postaci Nimue i pewnego niezwykłego miecza. Jeżeli w tym momencie myślicie o Excaliburze, no to nie, jesteście w błędzie. Uwielbiam legendy arturiańskie i różne wariacje na ich temat, ale w przypadku tego serialu znajomość kanonu w niczym nie pomaga, a wręcz powiedziałabym, że przeszkadza. Jestem w połowie i na razie nie jest dobrze.  

 

A jak Wam minął listopad?