O pannie, co nie miała ogona, dziecku szczęścia i całej chmarze kruków - Siri Pettersen „Dziecko Odyna” (“Ravneringene. Odinsbarn”)


„Dziecko Odyna” to debiut norweskiej pisarki Siri Pettersen i pierwsza część cyklu „Krucze Pierścienie”. Całość składa się z trzech tomów, liczby jak widać ulubionej przez pisarzy fantasy. I co lepsze, wszystkie zostały już napisane i przetłumaczone na język polski, więc nie trzeba obgryzać paznokci w oczekiwaniu aż pisarz uraczy nas kolejnym tomem.
         Ym to świat zamieszkany przez aetlingów. Od ludzi odróżniają ich dwie zasadnicze cechy – posiadanie ogona i umiejętność czerpania z Evny, tamtejszego rodzaju magii. Osoby najlepsze w tej sztuce należą do elitarnego kręgu dwunastu, Rady, która rządzi światem. Umiejętność władania Evną sprawdza się u każdego mieszkańca krainy, gdy osiąga wiek piętnastu lat. W teorii każdy może wtedy nawet załapać się do Rady. W praktyce – od lat tworzą ją przedstawiciele dwunastu potężnych, starożytnych rodów. Jak głosi legenda, to właśnie ich przodkowie stanęli u boku Widzącego przed wiekami i uratowali Ym przed inwazją ślepych zwanych także martwo urodzonymi.
         Hirka, dziewczyna o czerwonych włosach i zielonych oczach (jakże chętnie pisarze fantasy wykorzystują to zestawienie), dorasta w małej mieścinie na obrzeżach świata. Dzieciaki przezywają ją bezogoniastą, gdyż w niemowlęctwie została pokiereszowana przez wilka i wtedy straciła ogon. Gdy jednak zbliża się dzień Rytuału, ojciec ujawnia Hirce okrutną prawdę. Jest człowiekiem, dzieckiem Odyna, roznoszącym zgniliznę. I naprawdę nie ma ogona.  
         Rime An–Elderin jest cudownym dzieckiem Ym. Pochodzi z jednego z rodów tworzących Radę. Evna jest w nim wyjątkowo silna. Jako dziecko cudem ocalał z zawiei, w której stracił rodziców. Czyż jest lepszy przepis na wybrańca? Jednak Rime nie chce podążyć ścieżką, którą dla niego przygotowano. Zamiast zająć w Radzie miejsce babki, decyduje się przystąpić do Ciemnych Cieni, morderców na usługach Widzącego i Rady.
         Tymczasem potomek innego możnego rodu, Urd Vanfarinn, zrobi wszystko, by zająć miejsce swego ojca w Radzie. Ma własne plany i własną paskudną tajemnicę.
         „Dziecko Odyna” to ciekawe otwarcie cyklu. Autorka wykreowała w nim fantastyczny świat, bazując na nordyckich wierzeniach, ale nie powielając ich bezkrytycznie. Nie znajdziemy tutaj Odyna, Lokiego ani Freji, są za to norweskie krajobrazy, skonstruowany na wzór średniowiecznych królów system społeczny w Kruczym Dworze, a wreszcie pojawiające się tu i ówdzie wzmianki o Izbie Frigg, Tęczowym Moście czy córce Embli. Także imię naczelnego czarnego charakteru, Urda, pochodzi z mitologii skandynawskiej. Nosi je najstarsza z Norn, bogiń przeznaczenia, mieszkających nieopodal Drzewa Wszechświata. Urd jest personifikacją nieubłaganego przeznaczenia, więc nadając takie imię potomkowi Vanfarinnów, Pettersen zasugerowała czytelnikom, że Urd był po prostu narzędziem w rękach losu, który miał do spełnienia ważne zadanie.
         Podoba mi się definiowanie głównej bohaterki nie przez niesamowite umiejętności, które posiada, a właśnie przez ich brak. Hirka nie ma ogona i nie potrafi korzystać z Evny – to dwa zaprzeczenia, które ją określają. Poza tym jest to tak sympatyczna bohaterka, że nie sposób jej nie lubić. Buntownicza, mająca własne zdanie, a przy tym pełna empatii.
         Równie zbuntowany jest Rime, którego z kolei definiuje przynależność do wysokiego rodu. W powieści możemy obserwować jego rozterki i rozpaczliwą chęć znalezienia swojego miejsca w życiu. Rime nie wierzy w większość rzeczy, którymi mami się umysły prostych ludzi. Chce wyrwać się z kręgu swego przeznaczenia.
         Ponieważ w „Dziecku Odyna” mamy do czynienia z dwójką nastoletnich bohaterów, których łączy coś więcej niż przyjaźń, a głównymi tematami jest dojrzewanie, poznawanie siebie i bunt, łatwo przypisać cykl Siri Pettersen do gatunku Young Adult. Myślę jednak, że z uwagi na bogactwo świata przedstawionego, podobnie jak w przypadku Samanthy Shannon, należałoby te książki traktować po prostu jako fantasy, bo zasługują na to.
         Historia przedstawiona w „Dziecku Odyna” składa się z doskonale znanych fanom gatunku klocków i rozwój fabuły raczej nie zaskakuje. Wiemy, co musi się stać – i to się dzieje. Jednak Pettersen opowiada swoją wersję historii na tyle zajmująco, że potrafi porwać czytelnika. Bohaterowie są sympatyczni i ciekawi, przedstawiony świat piękny, a wiele tajemnic dopiero czeka na odkrycie. Nic, tylko czytać.
      
Autor:  Siri Pettersen   
Tytuł:  „Dziecko Odyna”
Cykl: Krucze Pierścienie
Tłumaczenie: Anna Krochmal i Robert Kędzierski
Wydawnictwo: Rebis
Liczba stron: 648

Data wydania: 2016

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Karl Edward Wagner „Kane. Bogowie w mroku”

Obraz
  Kane. Bogowie w mroku Karla Edwarda Wagnera to pierwszy z trzech zaplanowanych tomów poświęconych tej postaci, jakie mają ukazać się w serii Eony wydawnictwa Vesper. Znajdują się w nim: powieść Sploty mroku , opowiadania: Zaduma nad żalem w mym sercu , Zimne światło , Miraż oraz wiersz Cień Anioła Śmierci . Ponadto Marcin Pągowski przygotował dodatki pozwalające bliżej poznać ten świat. Kane to modelowy wręcz przykład postaci splecionej nie z dobra i zła, ale z szarości. Zainspirowany postacią biblijnego Kaina, przyniósł światu przemoc, za którą został ukarany długowiecznością. Owszem, można go zabić, ale to niewdzięczne zadanie, ponieważ walczy doskonale i szybko się regeneruje. Tym niemniej, jest to możliwe. Ale Kane to także buntownik sprzeciwiający się szalonemu bóstwu, które stworzyło ludzi wyłącznie dla własnej rozrywki i przyjemności. To koncept, o którym wspominał H. P. Lovecraft w opowiadaniu W górach szaleństwa , zaczerpnięty z mitologii sumeryjskiej, która tak właśni
Czytaj więcej

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Twórcy „The Originals” zaserwowali nam spory przeskok czasowy. Od wydarzeń przedstawionych w finale trzeciego sezonu minęło pięć lat. I nadchodzi to, co było formalnością – Mikaelsonowie zostają przebudzeni. Dobrze, że twórcy odhaczyli to szybko i bezboleśnie. Bo w to, że Mikaelsonowie powstaną, chyba nikt nie wątpił? Z tym, że nie mają już tak łatwo jak wcześniej. Zostali pokonani, a Marcel, nowy król Orleanu, może zabić ich bez trudu. To dla nich zupełnie nowa sytuacja.          Klaus chce nadrobić stracony czas i zbliżyć się do całkiem już sporej Hope. Tymczasem nadciąga poważne zagrożenie, plaga, która nęka Nowy Orlean od wielu lat. Za sprawą demona o imieniu The Hollow (Pustka) zaczynają znikać dzieci. W kręgu jego zainteresowań jest też Hope. A stary znajomy demona to kierujący obecnie sabatami Nowego Orleanu Vincent.          Czwarty sezon „The Originals” liczy tylko trzynaście odcinków i jest zbudowany wokół jednego głównego wątku – walki z Hollow. Sam pomysł twórców na t
Czytaj więcej

…i do kotła wraca – Sarah J. Maas „Dwór mgieł i furii”

Obraz
Baśnie kończą się ślubem bohaterów, którzy żyją potem długo i szczęśliwie, i nie dotykają ich kłopoty dnia codziennego. Sarah J. Maas zostawiła bohaterów „Dworu cierni i róż” w takiej właśnie sytuacji. Główny czarny charakter, Amarantha, została pokonana, a Feyra znów wpadła w ramiona Tamlina. Wydaje się więc, że wszystko zmierza do szczęśliwego zakończenia. Jednak Feyra nie może zapomnieć o tym, co musiała zrobić pod Górą. Niezbyt dobrze odnajduje się w roli skrępowanej zasadami etykiety księżnej. Nie pomaga nowe, nieśmiertelne ciało, do którego wciąż nie może się przyzwyczaić. No i jest jeszcze Rhysand, książę Dworu Nocy, który nie zamierza zrezygnować z praw, wynikających z jego umowy z Feyrą.
Czytaj więcej

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej

A zaczęło się od kotła – Sarah J. Maas „Dwór cierni i róż”

Obraz
„Dwór cierni i róż” Sarah J. Maas przeczytali już chyba wszyscy, więc i ja potrafiłam nadrobić zaległości. Jest to pierwsza książka tej autorki po jaką sięgnęłam, więc nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać. Dziewiętnastoletnia Feyra mieszka z ojcem i dwójką starszych sióstr w nędznej chacie. Jest łowczynią, poluje, by wyżywić rodzinę. A zima tego roku jest wyjątkowo sroga. Toteż Feyra nie waha się przed zabiciem potężnego, szarego wilka. Niebawem w jej chacie zjawia się Tamlin i żąda, by dziewczyna zapłaciła za swój czyn. Wilk był mieszkańcem Prythianu, magicznej krainy z drugiej strony Muru. Zgodnie z zapisami pradawnego Traktatu Feyra musi odpokutować swoją winę, udając się na resztę życia do Prythianu.
Czytaj więcej