Okienko – Styczeń 2018

Zgodnie z zapowiedzią publikowania comiesięcznych podsumowań czytelniczo – serialowych, pojawia się pierwsze z okienek, opatrzone zdjęciami, które w minionym miesiącu cieszyły się największą popularnością na moim Instagramie.

Książkowo:
         W styczniu przeczytałam trzy książki:
1. "Dwór skrzydeł i zguby" Sarah J. Maas
2. "Córki Wawelu" Anna Brzezińska
3. "Margo" Tarryn Fisher
         Wszystkie recenzje ukazały się na blogu, jest też „Cinder” Marissy Meyer, ale ją przeczytałam jeszcze w grudniu ubiegłego roku. Największe wrażenie zrobił na mnie literacki powrót Anny Brzezińskiej – „Córki Wawelu”. Opowieść o kobietach w czasach największego rozkwitu dynastii Jagiellonów, która zarazem jest o krok od przepaści. Lekko fabularyzowana, pokazuje historię z punktu widzenia tych, które zazwyczaj pomija się w podręcznikach – czyli kobiet różnych stanów. Od prostych służących, ladacznic, poprzez karlice, szlachetne damy i królewskie córki.

         Największe rozczarowanie – ACOWAR Maas. Nie spodziewałam się po tej książce cudów, lecz autorka nie dość, że popełnia swoje stałe grzechy, to wraca do tych, których udało jej się uniknąć w drugim tomie. Rozczarowujące zakończenie cyklu, którego Maas zakończyć nie potrafi. Stąd bierze się mnóstwo luk fabularnych i niedokończonych historii. Ja wiem, że będą książki poświęcone postaciom z tego uniwersum. Ale można było zakończyć tę historię w o wiele lepszym stylu. Jako przykład podam „Królestwo kanciarzy” Bardugo. Też będą kolejne książki, a jednak historia jest klarowna i domknięta.

Serialowo:
1. "Dawno, dawno temu" sezon 5 i 6

Kolejne przygody baśniowych bohaterów przeniesionych przez Złą Królową do małego miasteczka Storybrooke. Piąty sezon ciekawy, zwłaszcza jego druga połówka, rozgrywająca się w zaświatach. Szósta odsłona serii jest już dużo gorsza, bazująca na wykorzystanych wcześniej w serialu motywach. Ale jeżeli ktoś lubi opowiedziane na nowo baśniowe historie, to „Dawno, dawno temu” sprawi mu dużo frajdy.

2. „Emerald City”
I znów retelling, tym razem „Czarnoksiężnika z krainy Oz”. Akcję przeniesiono w czasy współczesne, a Dorotka jest już dorosłą kobietą. Pojawiają się oczywiście starzy dobrzy znajomi – Strach na Wróble, Tchórzliwy Lew i Blaszany Drwal, ale w zupełnie innej wersji od tej, do której zdążyliśmy się przyzwyczaić.
Serial zaprezentował baśń w wersji dla dorosłych – poważniejszą, bardziej mroczną i brutalną. Duży nacisk położono na intrygi i bezpardonową walkę o władzę. Warto tutaj wyróżnić znakomitą kreację Vincenta D’Onofrio jako Czarnoksiężnika. Nieprzewidywalny, zmienny, zadufany w sobie człowiek, który ma się za zbawcę. O, to nad wyraz nieprzewidywalna mieszanka.
Do klasycznej historii serial dopisuje drugie dno. Czarnoksiężnik zakazał magii, która w Oz była domeną kobiet. Mamy tu więc starcie patriarchatu z pierwiastkiem kobiecym. Magia jest prześladowana mimo tego, ze wiedźmy posiadają unikalną wiedzę i umiejętności. Ten konflikt bardzo dobrze oddaje postać Tip – bohatera więzionego czy też chronionego przez pewną wiedźmę. Podawała ona chłopcu eliksir zmiany płci, a po jego odstawieniu okazało się, że Tip to tak naprawdę dziewczynka, która teraz musi się zmierzyć z tym, co Oz oferuje kobiecie. I gdy o jej duszę walczą Zła Czarownica z Zachodu (rewelacyjna Ana Ularu) i Dobra Czarownica z Północy, Tip ze zdumieniem konstatuje, że tak naprawdę jako kobieta może być tylko zakonnicą albo dziwką. Jak łatwo można się domyślić, nie jest zachwycona takim bogactwem wyboru.

„Emerald City” czaruje warstwą wizualną. Oz jawi się jako kraina wielkich kontrastów. Mamy tu imponujący Szmaragdowy Gród, steampunkowe miasto lady Ev, wspaniałe pałace, nędzne wioski, ascetyczną siedzibę North czy zapadające w pamięć Więzienie Nikczemników. Do tego wspaniałe kostiumy.
„Emerald City” to inteligentna zabawa ze znaną baśniową historią, pokazywanie znanych jej elementów w sposób zupełnie nowy (te latające małpy!) i dołożenie drugiego dna. Serial jest całkiem poważną opowieścią o brutalnej walce o władzę, w której żadna ze stron konfliktu nie ma czystych rąk. A do tego nad Oz wisi wielka groźba – nadejście Wiecznej Bestii.
Niestety, serial został skasowany po pierwszym sezonie, a szkoda, bo obejrzałam go z wielką przyjemnością.

3. "Dark"

         Produkcja od niemieckiego Netfliksa to serial, który po prostu musicie obejrzeć. Jeden z najlepszych, jakie w ogóle widziałam. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej

Top 5 książek fantastycznych z motywem zimy

Obraz
Piękna, majestatyczna, magiczna, ale także groźna, przytłaczająca i śmiertelnie niebezpieczna. Zima ma bardzo bogatą symbolikę. W mitologiach, zgodnie z odwiecznym cyklem natury, postrzegano ją jako czas pustki, snu i śmierci. Martwa przyroda czekała uśpiona, by wiosną znów powrócić do życia. Krótkie dni, długie noce, zimno – te zagrożenia były jak najbardziej realne, ale ludzka wyobraźnia dodawała do tego dodatkowe strachy. Zimą lęgło się zło. W fantastyce motyw zimy pojawia się bardzo często. I nie chodzi tu tylko o porę roku, ale także o wykorzystanie jej symbolicznego znaczenia. Zapraszam na subiektywny wybór pięciu książek fantastycznych, w których motyw zimy odgrywa ważną rolę. C. S. Lewis Opowieści z Narnii. Lew, czarownica i stara szafa Gdy myślę o książkach związanych z zimą, pierwsze skojarzenie to pogrążona w zimowym śnie Narnia i Łucja podążająca za światłem latarni błyskającym w śnieżnym lesie. To także modelowe przedstawienie zimy jako czasu, gdy ziemią rządzi zło
Czytaj więcej

Strzeż się węża – H. P. Lovecraft, Zealia Bishop „Kopiec”

Obraz
Od jakiegoś czasu na polskim rynku pojawiają się coraz to nowe wydania dzieł H. P. Lovecrafta. I dobrze, bo to jeden z tych autorów, których bardzo lubię, więc mogę uzupełniać biblioteczkę. Kopiec wydany przez wydawnictwo C&T zawiera trzy opowiadania: tytułowy Kopiec (we wcześniejszych polskich tłumaczeniach – Wzgórze ), Klątwę Yiga oraz Sploty Meduzy . Wszystkie były efektem współpracy H. P. Lovecrafta z Zealią Bishop, która miała miejsce w latach 1927-1930. Cień z Providence miał poprawiać nadesłane przez autorkę teksty, skończyło się jednak na tym, że zmienił je tak gruntownie i obudował nawiązaniami do stworzonego przez siebie świata, iż sama Bishop uznała to za swoją pisarską porażkę. Bo w istocie trudno uznać, by cokolwiek w tych tekstach było jej pomysłem, są one tak bardzo lovecraftowskie . Wszystkie trzy teksty łączy jednak także coś innego – w każdym pojawia się motyw węża. Najmniej widoczny jest w Kopcu , ale absolutnie kluczowy dla pozostałych dwóch opowiadań.   Kl
Czytaj więcej

Co poszło nie tak w serialu „Przeklęta” („Cursed”)

  Jeżeli czytacie mojego bloga, wiecie, że uwielbiam legendy arturiańskie i wszelkie wariacje na ich temat. Dlatego informację, że Netflix przygotowuje serial, którego główną bohaterką ma być Nimue i zaprezentuje odświeżoną wersję mitu, w której miecz wybiera królową, a nie króla, byłam zaintrygowana. Jednak po fali niepochlebnych recenzji, które pojawiły się tuż po premierze, mój zapał do oglądania znacznie osłabł. Ale że w grudniu nachodzi mnie na klimaty fantasy i baśniowe, a wybór nie jest aż tak duży, jak by się wydawało, postanowiłam dać szansę Przeklętej . Kim jest Nimue? Jak to zwykle w legendach arturiańskich bywa, odpowiedź na to pytanie nie jest ani prosta ani jednoznaczna. Najprościej byłoby odpowiedzieć, że różnie to bywa, ale najczęściej podkreślane są dwie rzeczy – związki z Merlinem i Excaliburem. Nimue bywa też nazywana Panią Jeziora albo Vivianą. Niekiedy przyjmuje się, że ona i Morgana to ta sama osoba. Niektórzy sugerują, że Pani Jeziora to nie imię, ale drui
Czytaj więcej

Życie ponad śmiercią. Siła ponad słabością. Podróż ponad celem. – Brandon Sanderson „Droga królów”

Obraz
Takich powieści jak „Droga królów” Brandona Sandersona dziś już się prawie nie wydaje. Pokaźna bryła, licząca niemal tysiąc stron i to w dodatku zadrukowanych dość drobną czcionką. Tak długie powieści (a nieraz i znacznie krótsze) wydawcy mają w zwyczaju dzielić na dwie części. Jednak nie w tym przypadku.          „Droga królów”, pierwszy tom cyklu „Archiwum Burzowego Światła” zaczyna się podwójnym prologiem. Rycerze postanawiają zdradzić jednego ze swoich braci, porzucić Ostrza i złamać przysięgę. 4500 lat później Szeth-syn-syn-Vallano, Kłamca z Shinovaru, zabija Gavilara Kholina, władcę Alethkaru. Z polecenia Parshendich, którzy właśnie zawarli z Gavilarem pokój. To nie mogło skończyć się inaczej, jak krwawą wojną. „Droga królów” koncentruje się na losach czterech postaci. Kaladin nosił niegdyś przydomek Burzą Błogosławiony. Zasłynął jako wojownik, choć ojciec pragnął, by przejął jego praktykę i został chirurgiem. Ale to dawne dzieje. Zdradzony i oszukany Kaladin jest ni
Czytaj więcej