Alicja w krainie iluzji – Christina Henry „Czerwona królowa” (recenzja)

Alicji i Topornikowi udało się opuścić Miasto. Mieli nadzieję, że wydostaną się na piękne, zielone tereny, jednak rzeczywistość okazała się całkiem inna. Zamiast raju napotkali spalony ugór i pustkę. Nie jest tu też bezpiecznie. Widzą dziwne światło, a z Miasta wylatują ludzie na machinach, którzy ewidentnie czegoś szukają. A to dopiero początek pełnej niebezpieczeństw drogi, która poprowadzi bohaterów przez labirynt złudzeń i iluzji. 

Świat pożera nas, przeżuwa i połyka – stwierdził Topornik, ponownie demonstrując niesamowitą umiejętność czytania w myślach dziewczyny. – Myślę, że szczęśliwe zakończenia to pomyłki (s. 38).

Czerwona królowa Christiny Henry to drugi tom serii The Chronicles of Alice, w której autorka przepisuje Alicję w Krainie Czarów na opowieść znacznie bardziej brutalną, krwawą i traumatyczną. W Czerwonej królowej bardzo wyraźne są też inspiracje baśniami ludowymi, które wcale nie są takie słodkie i niewinne, jak popularne, złagodzone wersje do których jesteśmy przyzwyczajeni. Książka jest ukłonem w stronę baśni obecnych w folklorze, krwawych i brutalnych. Pojawia się tu szereg mniej lub bardziej wyraźnych nawiązań, a sama struktura Czerwonej Królowej została zaczerpnięta z baśni. Alicja wędruje przez las, przechodzi kolejne próby, spotyka magiczne istoty i ludzi. To jest książka głównie o Alicji, o jej dojrzewaniu, zrozumieniu siebie i swoich uczuć wobec Topornika. Paradoksalnie łatwiej jest jej się określić, gdy jest z nim rozdzielona. Alicja jest Czarodziejką, ale nienawidzi swojej magii. Wszyscy Czarownicy, jakich spotkała na swojej drodze – Królik, Dżaberłak czy Gąsienica byli źli. Bohaterka nie wie, kim naprawdę jest. Lata spędzone w szpitalu psychiatrycznym, otumanienie lekami i brak wiedzy o tym, że posiada magiczne zdolności sprawiły, że Alicja dopiero teraz ma szansę poznać siebie i przekonać się czym jest esencja „alicjowatości”.

Alicja ma skłonność do odpływania, uciekania w głąb własnych przemyśleń i ignorowania rzeczywistości. Henry podkreśla to, łącząc świat przedstawiony z iluzjami. W Czerwonej Królowej bohaterka przechodzi próby zwycięsko wtedy, gdy uświadamia sobie, że to, co ją przeraża, to tylko iluzja.

Wszystko, co do tej pory widziała i czego doświadczyła w tym królestwie, było fałszem – złudzeniem, iluzją. Tylko od niej zależało, czy w to uwierzy, a więc teraz nie chciała wierzyć. Nie zamierzała wlec się przez tunel czy stawiać czoła potworowi, którego ciepła ślina skapywała na jej kark (s. 228).

Jest to jednak pewien problem, bo zwłaszcza w finale brakuje większego dramatyzmu i widowiskowości. Mimo tego Czerwoną królową przeczytałam z wielką przyjemnością. Ścieżka Alicji jest dość przewidywalna (korzystanie z baśniowych formuł zakłada jednak pewne schematy, a Henry ich w swojej powieści nie łamie), ale dobry styl, nagromadzenie przygód, prób i dziwnych postaci, mroczna reinterpretacja znanej historii to jest to, co zdecydowanie trafia w mój gust.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Vesper.


Autor:  Christina Henry        

Tytuł: Czerwona królowa

Tytuł oryginalny: Red Quenn. The Chronicles of Alice

Tłumaczenie: Paweł Lipszyc

Wydawnictwo: Vesper

Liczba stron: 282


Komentarze

  1. iCate18 listopada 2021 13:56

    Nie czytałam jeszcze żadnej części, choć mam w planach. Ale póki co powstrzymuje mnie fakt, że nie lubię Alicji w Krainie Czarów. Jestem ciekawa, czy retelling odczaruje, bo słyszałam ogrom dobrego!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zarzyczka18 listopada 2021 21:38

      Ten retelling jest bardzo odległy od pierwowzoru, więc myślę, że mimo nielubienia oryginału może ci się spodobać.

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Kosmos już nigdy nie będzie taki sam – „The Expanse”

Ostatnie lata nie były łaskawe dla fanów serialowych produkcji science fiction. Po spektakularnych klapach twórcy niezbyt chętnie patrzyli na produkcję takich dzieł – bo nie dość, że drogie, to jeszcze nie spełniały oczekiwań widzów. Cóż więc pozostawało fanom gatunku? Chyba oglądanie tylko po raz kolejny znakomitego „Battlestar Galactica”. Na szczęście jednak każda zła passa kiedyś się kończy. „The Expanse”, serial wyprodukowany przez stację SyFy, udowadnia, że science fiction wciąż ma wiele do zaoferowania. Produkcję oparto na serii książek „Ekspansja” Jamesa S. A. Coreya. W Polsce wydano tylko pierwszy tom „Przebudzenie lewiatana” i to w dodatku rozbity na dwie części, co jak łatwo można się domyślić, nie przysporzyło książce popularności. Reszta tomów dostępna jest tylko w wersji oryginalnej. Jako ciekawostkę dorzucę fakt, że pod pseudonimem James S. A. Corey ukrywa się dwóch autorów – Daniel Abraham i Ty Franck. Obaj współpracowali z George’m R. R. Martinem. W 2010 r. ukazała
Czytaj więcej

Zagłada domu Sharpe’ów – „Crimson Peak. Wzgórze krwi”

Czekałam na ten film, od kiedy zobaczyłam pierwsze zdjęcia. Przepiękne, oryginalne i niepokojące. Wyjątkowo byłam zadowolona także z całej obsady, bo Mia Wasikowska, Jessica Chastain i Tom Hiddleston to aktorzy, których cenię i lubię. Zapowiadało się bardzo dobrze. I jeszcze jedno. W recenzji będę posługiwała się angielskim tytułem, bo polskie tłumaczenie wydaje mi się wyjątkowo niefortunne, całkiem łopatologiczne. O wiele lepiej brzmiałoby purpurowe lub szkarłatne wzgórze. No więc udajemy, że „Wzgórza krwi” nie ma.
Czytaj więcej

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej

Mrok w szarym człowieku – „Upadek” („The Fall”)

„Upadek” to rozpisana na trzy sezony historia jednego śledztwa. W Belfaście, w Irlandii Północnej, dochodzi do morderstw młodych, atrakcyjnych i robiących kariery kobiet. Przysłana z Londynu nadinspektor Stella Gibson (Gillian Anderson) ma skontrolować prawidłowość prowadzonych przez policję działań. Stella szybko dochodzi do wniosku, że śledztwa w sprawie morderstw należy połączyć, gdyż stoi za nimi seryjny morderca. Okazuje się nim Paul Spector (Jamie Dornan), przykładny mąż i ojciec, pracujący jako terapeuta. Między nim a Stellą szybko zaczyna się psychologiczna gra.          Wydaje się wam, że wcześniejszy akapit zawierał spoiler? Nie w tym przypadku. „Upadek” jest jednym z seriali kryminalnych, które nie mają na celu dochodzenie do tego, kto zabił. Rozwiązanie zagadki twórcy odkrywają na samym początku. I choć nie jest to już szokujące, podobne pomysły wykorzystywano, to „Upadek” idzie jeszcze dalej. W tym serialu spędzamy równie wielu czasu z mordercą, co próbującym go złap
Czytaj więcej

5 powodów dla których warto oglądać „Nie z tego świata” („Supernatural”) plus kilka uwag o dziesiątym sezonie

         Dziś wpis jubileuszowy, będzie w nim dużo okrągłych liczb ;) Dziesiąty sezon „Supernatural”, dwusetny odcinek… Wbrew krążącym plotkom ta seria nie okazała się ostatnią, gdyż niebawem bracia Winchester powrócą. A zatem: 5 powodów dla których warto oglądać „Nie z tego świata” („Supernatural”). Kolejność absolutnie przypadkowa.
Czytaj więcej