Między jawą a snem - Maggie Stiefvater „Złodzieje snów” („The Dream Thieves”)

Tak jak można się było spodziewać po ostatnim zdaniu pierwszego tomu „The Raven Cycle”, gdy Ronan zaskoczył wszystkich objawieniem swojej niezwykłej umiejętności – przenoszenia rzeczy (i nie tylko) ze snów do rzeczywistości – drugi tom sagi „Złodzieje snów” podąża ścieżką wyznaczoną przez ostatnie słowa poprzedniej powieści.
         Głównym bohaterem jest Ronan, który poznaje i szlifuje swoje zdolności. Powoli odkrywa prawdziwą historię swojej rodziny. W tym tomie czytelnik może poznać chmurnego Ronana lepiej, dzięki obserwacji nie tylko jego relacji z przyjaciółmi, ale i braćmi.
         Sporo miejsca autorka poświęciła Adamowi, który w poprzednim tomie odprawił rytuał łączący go z magicznym lasem Cabeswater. To oczywiście nie mogło pozostać bez wpływu na naszego bohatera. A jakiego konkretnie? Och, tego wam oczywiście nie zdradzę.
         Skupienie uwagi na Ronanie i Adamie sprawiło jednak, że główny wątek cyklu – poszukiwanie Glendowera – praktycznie stanął w miejscu. Po lekturze „Złodzieja snów” nie dowiemy się więcej o Glendowerze ani lokalizacji jego grobowca. Dla mnie to wada – każdy kolejny tom powinien coś wnosić do głównej osi akcji, oczywiście nie mam nic przeciwko rozwijaniu tych pobocznych. W tym jednak przypadku autorce nie udało się zachować pożądanej równowagi.
         W konsekwencji nieco mniej jest też Ganseya, bo to głównie on napędza poszukiwania Króla Kruków. Wątek miłosny nadal jest subtelnie prowadzony i na bezpiecznym, dalszym planie.
Podobnie jak w poprzednim tomie pojawia się także wątek kryminalny. Do Henrietty przybywa Szary Człowiek, płatny zabójca, który zadaje Declanowi, krótkie pytanie: „Gdzie jest Greywaren?”. Na szczęście, wątek nie jest poprowadzony sztampowo, a fakt, że Szary Człowiek pasjonuje się poezją staroangielską, od razu wzbudził moją sympatię.
         W „Złodzieju snów” M. Stiefvater sporo uwagi poświęca snom, co nie jest żadnym zaskoczeniem. Granice między jawą a rzeczywistością są płynne i zaburzone. To przejawia się także w narracji, która momentami jest dość chaotyczna. Rozumiem, że autorka postawiła na oniryzm, jednak wydaje mi się, że nie do końca nad nim zapanowała. Innymi słowy – mam wątpliwości, czy rzeczywiście autorka dobrze rozplanowała sobie akcję, czy po prostu pisała „jak leci”, bo skoro to oniryzm, to nie trzeba zawracać sobie głowy ani logicznością ani płynnością fabuły.
         Jest to momentami męczące, ale ogólnie prozę Stiefvater czyta się bardzo lekko. Największe zalety tego tomu to: zaskakujące poprowadzenie akcji z największą niespodzianką na samym końcu (tradycyjnie – w ostatnim zdaniu), Szary Człowiek deklamujący poezję staroangielską oraz Stodółki – rodzinna posiadłość Lynchów. Miejsce jak ze snu – i nie jest to bynajmniej metafora. Można się poczuć jak po drugiej stronie lustra.
         „Złodzieje snów” to mimo pewnych zaburzeń w fabule powieść przy której świetnie się bawiłam. Lubię ten specyficzny klimat pomieszania magii i przepowiedni ze światem chłopców z elitarnej szkoły.


         Ach, byłabym zapomniała, jeszcze kilka słów o okładce. Jest ładniejsza niż poprzedniczka. Jestem stronnicza, wiem, gdyż błękit to mój ulubiony kolor. Biel, błękit, czerwień – ograniczona paleta barw to prosty przepis, a jakże efektowny. Wydawnictwu Uroboros należą się brawa za wydanie. Wiem, że to w dużej mierze odtworzenie angielskiego projektu, ale w końcu po co zmieniać coś, co jest dobre? Zresztą drobne różnice są, kto ciekawy może poszukać.       

Autor:  Maggie Stiefvater    
Tytuł:  „Złodzieje snów”
Tłumaczenie: Piotr Kucharski
Cykl: The Raven Cycle
Wydawnictwo: Uroboros
Liczba stron: 479

Data wydania: 2015

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Niech was Pustka pochłonie – „The Originals” sezon 4

Twórcy „The Originals” zaserwowali nam spory przeskok czasowy. Od wydarzeń przedstawionych w finale trzeciego sezonu minęło pięć lat. I nadchodzi to, co było formalnością – Mikaelsonowie zostają przebudzeni. Dobrze, że twórcy odhaczyli to szybko i bezboleśnie. Bo w to, że Mikaelsonowie powstaną, chyba nikt nie wątpił? Z tym, że nie mają już tak łatwo jak wcześniej. Zostali pokonani, a Marcel, nowy król Orleanu, może zabić ich bez trudu. To dla nich zupełnie nowa sytuacja.          Klaus chce nadrobić stracony czas i zbliżyć się do całkiem już sporej Hope. Tymczasem nadciąga poważne zagrożenie, plaga, która nęka Nowy Orlean od wielu lat. Za sprawą demona o imieniu The Hollow (Pustka) zaczynają znikać dzieci. W kręgu jego zainteresowań jest też Hope. A stary znajomy demona to kierujący obecnie sabatami Nowego Orleanu Vincent.          Czwarty sezon „The Originals” liczy tylko trzynaście odcinków i jest zbudowany wokół jednego głównego wątku – walki z Hollow. Sam pomysł twórców na t
Czytaj więcej

Karl Edward Wagner „Kane. Bogowie w mroku”

Obraz
  Kane. Bogowie w mroku Karla Edwarda Wagnera to pierwszy z trzech zaplanowanych tomów poświęconych tej postaci, jakie mają ukazać się w serii Eony wydawnictwa Vesper. Znajdują się w nim: powieść Sploty mroku , opowiadania: Zaduma nad żalem w mym sercu , Zimne światło , Miraż oraz wiersz Cień Anioła Śmierci . Ponadto Marcin Pągowski przygotował dodatki pozwalające bliżej poznać ten świat. Kane to modelowy wręcz przykład postaci splecionej nie z dobra i zła, ale z szarości. Zainspirowany postacią biblijnego Kaina, przyniósł światu przemoc, za którą został ukarany długowiecznością. Owszem, można go zabić, ale to niewdzięczne zadanie, ponieważ walczy doskonale i szybko się regeneruje. Tym niemniej, jest to możliwe. Ale Kane to także buntownik sprzeciwiający się szalonemu bóstwu, które stworzyło ludzi wyłącznie dla własnej rozrywki i przyjemności. To koncept, o którym wspominał H. P. Lovecraft w opowiadaniu W górach szaleństwa , zaczerpnięty z mitologii sumeryjskiej, która tak właśni
Czytaj więcej

A zaczęło się od kotła – Sarah J. Maas „Dwór cierni i róż”

Obraz
„Dwór cierni i róż” Sarah J. Maas przeczytali już chyba wszyscy, więc i ja potrafiłam nadrobić zaległości. Jest to pierwsza książka tej autorki po jaką sięgnęłam, więc nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać. Dziewiętnastoletnia Feyra mieszka z ojcem i dwójką starszych sióstr w nędznej chacie. Jest łowczynią, poluje, by wyżywić rodzinę. A zima tego roku jest wyjątkowo sroga. Toteż Feyra nie waha się przed zabiciem potężnego, szarego wilka. Niebawem w jej chacie zjawia się Tamlin i żąda, by dziewczyna zapłaciła za swój czyn. Wilk był mieszkańcem Prythianu, magicznej krainy z drugiej strony Muru. Zgodnie z zapisami pradawnego Traktatu Feyra musi odpokutować swoją winę, udając się na resztę życia do Prythianu.
Czytaj więcej

Raz na zawsze król – Bernard Cornwell „Zimowy monarcha”

Obraz
Zdarzyło się to w krainie zwanej Brytanią – tak brzmi pierwsze zdanie Zimowego monarchy Bernarda Cornwella, pierwszego tomu Trylogii arturiańskiej . Autor przedstawia w niej własną wersję opowieści o królu Arturze. Jest to postać, która niezwykle mocno wrosła w naszą kulturę, choć nawet nie wiadomo, czy istniał on naprawdę. Jest jednak dość prawdopodobnym, że na przełomie V i VI wieku żył jakiś dzielny wódz/król o imieniu Artur, który zahamował saksońską nawałę na ziemię Brytów. Narratorem u Cornwella jest Derfel, kiedyś rycerz, a obecnie mnich w chrześcijańskim klasztorze, który na życzenie królowej Igraine spisuje swoje wspomnienia o panowaniu Artura. Czyni to w tajemnicy przed biskupem Sansumem, który uważa, że wszelka pamięć o nim powinna zaginąć. Derfel to postać z wczesnych wersji legend arturiańskich. Wiadomo o nim niewiele – kiedyś był rycerzem, a potem został mnichem. W Zimowym monarsze to Sakson, który po napadzie na rodzinną wioskę został złożony w ofierze Belowi
Czytaj więcej

Gdzie się podziała Klementyna Kopp? - Katarzyna Puzyńska „Dom czwarty”

Obraz
„Dom czwarty” to już siódmy tom kryminalnej sagi Katarzyny Puzyńskiej, opowiadającej o policjantach z niewielkiego Lipowa. No w sumie to już nie do końca prawda, gdyż z dawnych znajomych z lipowskiego komisariatu pozostał tylko Daniel Podgórski. Epizodycznie pojawia się jego matka, Maria. Nie zaglądniemy też nawet do opłotek Lipowa.          Zakończenie „Łaskuna” wskazywało na dramat w życiu bohaterów. I rzeczywiście tak się stało. Emilia przedwcześnie urodziła córkę, która po kilku dniach zmarła. To wszystko odbiło się na Danielu i Emilii. Każde na swój sposób próbuje poradzić sobie ze stratą dziecka.
Czytaj więcej