Słowiańska dusza – Marta Krajewska „Idź i czekaj mrozów”

Należę do osób, które niezmiernie się cieszą z coraz śmielszego wykorzystywania mitologii słowiańskiej do budowy własnych, fantastycznych światów. Czasem po lekturze cieszę się już mniej (albo wcale), ale na szczęście nie dotyczy to debiutanckiej powieści Marty Krajewskiej „Idź i czekaj mrozów”.

Witajcie w Wilczej Dolinie – miejscu, gdzie diabeł mówi dobranoc. I żeby chociaż był to jeden diabeł, ale gdzie tam. W dolinie aż roi się od paskudztw znanych z demonologii słowiańskiej – strzygoniów, wilkołaków, wił, utopców, wodników, chmurników, porońców – i długo by jeszcze wymieniać. By przetrwać w takim miejscu, ludzkość ma oczywiście swoje sposoby. I opiekuna, którego celem jest chronienie innych przed potworami.

Wilcza Dolina ma własną, ponurą historię, o której wciąż przypominają ruiny zamczyska, choć wiele prawd o dawnych, okrutnych panach zgubiło się już w nietrwałej, ludzkiej pamięci.

Niestety, stary opiekun umiera, a jego przybrana córka, Wenda, niespecjalnie kwapi się do objęcia schedy po nim, mimo że mieszkańcy Wilczej Doliny tego od niej oczekują. Dziewczyną interesuje się także DaWern, ostatni przedstawiciel rasy Wilkarów. A przepowiednie małej Płomyk uzmysławiają bohaterom, że przed przeznaczeniem nie da się umknąć.

Wielką zaletą „Idź i czekaj mrozów” jest pokazanie bogactwa demonologii słowiańskiej i jej wpływu na życie zwykłych ludzi. Nie ma włóczenia się po nocach, oglądania za siebie i kąpania w rzekach w nieodpowiednim czasie. Zbiorowym bohaterem książki jest zamknięta społeczność wiejska, która przetrwała tylko dlatego, że wie, jak radzić sobie z problemami czyhającymi za progiem. Oczywiście, ludzie to ludzie, nie wszyscy są tacy sami i nie wszyscy poważnie traktują opowieści starych bab. Jednak kara, jaka spotyka niedowiarków, jest zazwyczaj bardzo surowa, a oni sami prędzej czy później kończą na Cmentarzu Wyklętych.

Tym niemniej demony są naturalną częścią życia mieszkańców Wilczej Doliny. Rodzą się niezwykłe dzieci, autorka wplata w fabułę znane opowieści o wiążących się ze śmiertelnikami wiłach i chmurnikach. A przy tym wszystkim, na podbudowie słowiańskich wierzeń, tworzy własną mitologię, której centralnym punktem są wilkarzy, ich powrót zza morza i ukaranie buńczucznej Elleniale.

No i jest niezbyt udany wątek romansu między Wendą a DaWernem. Niezbyt udany z dwóch powodów. Po pierwsze, przewidywalny do bólu. Po drugie, można by oczekiwać, że historia oszalałego Yarela czegoś Wendę powinna nauczyć, ale gdzie tam! Płonne nadzieje.

Mimo tego nieszczęsnego wątku romansowego „Idź i czekaj mrozów” przeczytałam z wielką przyjemnością. Wciągnęłam się w niespieszny rytm życia Wilczej Doliny, wyznaczany przez kolejne pory roku oraz związane z nimi zajęcia i obrzędy sprawowane ku czci słowiańskich bogów (rusalia, kupalnocka).

No to czekam na kontynuację – wiadomo, że kto gra z bogami i prosi ich o coś, nigdy dobrze nie kończy.

Wpis bierze udział w wyzwaniu „Czytam fantastykę V” z blogu „Magiczny świat książki”.

Autor:  Marta Krajewska      

Tytuł:  „Idź i czekaj mrozów”

Wydawnictwo: Genius Creations  

Liczba stron: 520

Data wydania: 2016