Nie jest łatwo być bohaterem – Jacek Łukawski „Grom i szkwał”



Uwaga. Recenzja zawiera spoilery do pierwszego tomu.

Marcas i Arthorn dokonali rzeczy bohaterskiej, ba, wręcz niemożliwej. Przeszli przez Martwicę, pokonali rozliczne niebezpieczeństwa (nie zabrakło wśród nich nawet smoka) i jako jedyni ocalali powrócili z ważnymi wieściami do Wondettel. Wydawało się, że wreszcie czeka ich upragniony odpoczynek, laury dla bohaterów, lecz nic z tego. Stary król zmarł, księżniczka Azure przepadła bez wieści, a wojska zdradzieckiego lorda Aurissa szturmują królewski zamek. Garhard próbuje opanować chaos, a Arthorna wysyła ponownie do Martwej Ziemi, bo wszystko wskazuje na to, że tam właśnie jest Azure. Tyle że następczyni tronu ma własne plany.

Drugi tom Krainy Martwej Ziemi Jacka Łukawskiego zatytułowany Grom i szkwał zaczyna się w momencie, w którym skończyła się akcja pierwszego. Pod względem warsztatowym widać znaczną poprawę. Nie ma już przydługiego i nużącego wstępu, jak w części pierwszej, lecz czytelnik od razu zostaje wrzucony w wartką akcję. Styl też staje się bardziej dynamiczny, większą rolę odgrywają dialogi.
Autor już w poprzedniej części wplatał w fabułę nawiązania do znanych dzieł, ale tutaj robi to znacznie lepiej, bo zamiast wtrąconych opowieści, są to epizody z życia bohaterów (jak nowa wersja Czerwonego Kapturka czy Robin Hooda). Ale i tak najbardziej ubawiłam się przy fragmencie o Pirógu i złocie (choć smoczy jeźdźcy też byli zabawni). Ta wzmianka jest z jednej strony humorystyczna, a z drugiej naturalnie wpleciona w opowieść.
Podobnie jak stwory rodem z mitologii słowiańskiej, które w Gromie i szkwale nie są tylko klimatyczną, ale jednak przede wszystkim otoczką, lecz niektórzy z nich stają się pełnoprawnymi bohaterami, jak pewien płanetnik czy czart. No i w tym tomie o czartach dowiadujemy się więcej, z czego jestem zadowolona, bo pomysł na ich przedstawienie jest przedni. Pojawiają się dwargowie, kolejna wariacja na temat krasnoludów, która mnie osobiście mocno kojarzy się z karlakami Williamsa. To właśnie dwargom i płanetnikom poświęca się w drugim tomie Krainy Martwej Ziemi najwięcej miejsca i wychodzi to powieści na dobre, bo ich zwyczaje i historie są bardzo ciekawe.

Grom i szkwał to także znaczne rozbudowanie dość jednak enigmatycznego świata nakreślonego w pierwszej części. Łukawski powoli zaczyna odsłaniać karty, wreszcie dowiemy się, kim jest Ona i tajemnicze Nife, i o co chodzi w dotychczasowych zdarzeniach. Choć akurat nie jest to fantasy nastawione na światotwórczość, więc te informacje udzielane są w małych dawkach, a niektóre rzeczy trzeba sobie po prostu dopowiedzieć, bo część ludów występujących w Krainie Martwej Ziemi jest silnie inspirowana tymi faktycznie istniejącymi – jak Dao czy Dorsal. Tym niemniej zręby intrygi zaczynają się ujawniać, a w tej części pojawia się sporo informacji o świecie, siłach nim kierujących, a wreszcie o starym mieczu Arthorna, który oczywiście nie mógł być – i nie jest – zwykłą bronią. Czytelnik wkracza trochę na salony tego świata – bliżej wielki polityki, intryg władców, kłótni kapłańskich frakcji.

Pomyślał, że jego życie zdecydowanie zbyt często przypomina pieśń pijanego barda. Cholerne księżniczki, latające okręty, czarty, cudowne ocalenia, smoki, jaskinnicy… Krew, cierpienie i trupy. Do tego szaleństwo wzbierające z każdą chwilą jak gówno w miejskiej latrynie. Albo bogowie go przeklęli, wiodąc w te cuchnące odmęty, albo przeklęli cały świat. Nie był pewien, co byłoby lepsze (s. 246).

Owa różnorodność wiąże się w naturalny sposób z pokazywaniem wydarzeń z punktu widzenia różnych postaci. Na pierwszym planie nadal pozostaje Arthorn, wciąż otoczony mgiełką tajemniczości dzielny sługa Wondettel, ale coraz częściej mający dość swoich obowiązków. A trzeba przyznać, że jego życiowa ścieżka nie jest różami usłana. Na bardzo ważną postać wyrasta w tym tomie księżniczka Azure, która jest bardzo charakterną (żeby nie powiedzieć - wredną) bohaterką. Ma swoje plany i nikt nie będzie jej przeszkadzał w ich realizacji, a swój urok i umiejętność ukrywania prawdziwych uczuć w oczekiwaniu na odpowiedni moment używa jak śmiercionośnej broni. Ładnie rozwija się Auriss, zwłaszcza że dodano mu taką przeciwwagę w postaci Salabesha.

Grom i szkwał Jacka Łukawskiego to kawał solidnej, rozrywkowej fantastyki, której charakterystycznego smaku dodają nawiązania do słowiańskiej mitologii i typowe dla tego cyklu mrugnięcia okiem do czytelnika. Jest to powieść, która unika błędów poprzedniczki, lepiej napisana pod względem technicznym, fabularnie przemyślana, a do tego pokazująca więcej istot i miejsc w Krainie Martwej Ziemi.

O książce możecie również przeczytać na blogu:
Unserious.pl

Autor:  Jacek Łukawski              
Tytuł: Grom i szkwał
Cykl: Kraina Martwej Ziemi
Wydawnictwo: SQN   
Liczba stron: 400
Data wydania: 2017

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Pożegnanie z braćmi Winchester – recenzja 15 sezonu „Supernatural”

  Po trzęsieniu ziemi i znakomitym finałowym odcinku czternastej serii przed braćmi Winchester stanął najpotężniejszy antagonista ze wszystkich. Walczyli już z aniołami, demonami, sekretnymi organizacjami i potężnymi istotami, ale teraz ich przeciwnikiem jest Bóg. A właściwie Chuck, który obraził się na swoje ulubione zabawki, kiedy nie zgodziły się tańczyć tak jak im zagra. On już wymyślił swoje idealne zakończenie i chce je dostać, nie zważając na koszty. Na dobry początek zesłał na Sama i Deana wszystkie dusze znajdujące się w piekle. A że łowcy przez lata swej działalności wysłali tam wiele z nich, to pałają one żądzą zemsty. Sam i Dean są mocno wkurzeni na Chucka, gdy staje się jasne, że cały czas byli marionetkami w jego rękach. Wolna wola o którą tak zaciekle walczyli, ponosząc ogromne koszty, okazała się nic niewartą mrzonką. Jak jednak walczyć z istotą wszechmocną i wszechwiedzącą? Jeżeli chcą uniknąć wymarzonego zakończenia Chucka, Sam i Dean będą musieli rozwiązać ten para
Czytaj więcej

Kosmos już nigdy nie będzie taki sam – „The Expanse”

Ostatnie lata nie były łaskawe dla fanów serialowych produkcji science fiction. Po spektakularnych klapach twórcy niezbyt chętnie patrzyli na produkcję takich dzieł – bo nie dość, że drogie, to jeszcze nie spełniały oczekiwań widzów. Cóż więc pozostawało fanom gatunku? Chyba oglądanie tylko po raz kolejny znakomitego „Battlestar Galactica”. Na szczęście jednak każda zła passa kiedyś się kończy. „The Expanse”, serial wyprodukowany przez stację SyFy, udowadnia, że science fiction wciąż ma wiele do zaoferowania. Produkcję oparto na serii książek „Ekspansja” Jamesa S. A. Coreya. W Polsce wydano tylko pierwszy tom „Przebudzenie lewiatana” i to w dodatku rozbity na dwie części, co jak łatwo można się domyślić, nie przysporzyło książce popularności. Reszta tomów dostępna jest tylko w wersji oryginalnej. Jako ciekawostkę dorzucę fakt, że pod pseudonimem James S. A. Corey ukrywa się dwóch autorów – Daniel Abraham i Ty Franck. Obaj współpracowali z George’m R. R. Martinem. W 2010 r. ukazała
Czytaj więcej

Raj zepsuty – Stanisław Lem „Eden”

Obraz
  Na skutek błędu w obliczeniach statek rozbija się na niezbadanej planecie zwanej Edenem. Wszyscy członkowie załogi – Inżynier, Fizyk, Chemik, Cybernetyk, Doktor i Koordynator – przeżyli, ale uszkodzenia są bardzo poważne, a szanse na przetrwanie niewielkie. Jednemu z członków załogi wydaje się, że przed katastrofą dostrzegł na Edenie coś, co przypominało miasto. Być może tam znajdą pomoc. Ruszają więc w głąb nieznanej planety i stopniowo odkrywają elementy cywilizacji stworzonej przez tutejsze istoty, symbioty, przez ludzi nazwane dubeltami. Nic jednak nie ma sensu przynajmniej z punktu widzenia przybyszy, a ponadto Ziemianie natykają się na masowe groby. Co tak naprawdę dzieje się na Edenie? Powieść Eden Stanisława Lema została wydana po raz pierwszy w 1959 roku. Wcześniej była drukowana w odcinkach w czasopiśmie Trybuna Robotnicza i uznaje się ją za dzieło rozpoczynające okres dojrzałej twórczości pisarza. Jest skupiona według tego samego problemu co Solaris – niemożności naw
Czytaj więcej

Karl Edward Wagner „Kane. Bogowie w mroku”

Obraz
  Kane. Bogowie w mroku Karla Edwarda Wagnera to pierwszy z trzech zaplanowanych tomów poświęconych tej postaci, jakie mają ukazać się w serii Eony wydawnictwa Vesper. Znajdują się w nim: powieść Sploty mroku , opowiadania: Zaduma nad żalem w mym sercu , Zimne światło , Miraż oraz wiersz Cień Anioła Śmierci . Ponadto Marcin Pągowski przygotował dodatki pozwalające bliżej poznać ten świat. Kane to modelowy wręcz przykład postaci splecionej nie z dobra i zła, ale z szarości. Zainspirowany postacią biblijnego Kaina, przyniósł światu przemoc, za którą został ukarany długowiecznością. Owszem, można go zabić, ale to niewdzięczne zadanie, ponieważ walczy doskonale i szybko się regeneruje. Tym niemniej, jest to możliwe. Ale Kane to także buntownik sprzeciwiający się szalonemu bóstwu, które stworzyło ludzi wyłącznie dla własnej rozrywki i przyjemności. To koncept, o którym wspominał H. P. Lovecraft w opowiadaniu W górach szaleństwa , zaczerpnięty z mitologii sumeryjskiej, która tak właśni
Czytaj więcej

Mrok w szarym człowieku – „Upadek” („The Fall”)

„Upadek” to rozpisana na trzy sezony historia jednego śledztwa. W Belfaście, w Irlandii Północnej, dochodzi do morderstw młodych, atrakcyjnych i robiących kariery kobiet. Przysłana z Londynu nadinspektor Stella Gibson (Gillian Anderson) ma skontrolować prawidłowość prowadzonych przez policję działań. Stella szybko dochodzi do wniosku, że śledztwa w sprawie morderstw należy połączyć, gdyż stoi za nimi seryjny morderca. Okazuje się nim Paul Spector (Jamie Dornan), przykładny mąż i ojciec, pracujący jako terapeuta. Między nim a Stellą szybko zaczyna się psychologiczna gra.          Wydaje się wam, że wcześniejszy akapit zawierał spoiler? Nie w tym przypadku. „Upadek” jest jednym z seriali kryminalnych, które nie mają na celu dochodzenie do tego, kto zabił. Rozwiązanie zagadki twórcy odkrywają na samym początku. I choć nie jest to już szokujące, podobne pomysły wykorzystywano, to „Upadek” idzie jeszcze dalej. W tym serialu spędzamy równie wielu czasu z mordercą, co próbującym go złap
Czytaj więcej