Pod czarną banderą – „Piraci” („Black Sails”)

Złoty Wiek Piractwa. Nassau, stolica wyspy New Providence, to taki mały raj dla ludzi pływających pod czarnymi banderami. Oczywiście słowo raj jest tutaj znacznie na wyrost. Nassau wiecznie tonie w problemach. Kiedyś była to kolonia brytyjska, a imperia mają to do siebie, że nie odpuszczają łatwo. Piraci są ludźmi wyjętymi spod prawa, wrogami ludzkości, więc nikt nie ma zamiaru się z nimi patyczkować. Ale największym zagrożeniem dla Nassau są sami morscy rozbójnicy. Każdy z nich chce ugrać jak najwięcej dla siebie, a wrogami są wszyscy, którzy chcą mu przeszkodzić w zdobyciu większych łupów i władzy.

Oto Piraci (Black Sails) – liczący cztery sezony serial, który warto obejrzeć nie tylko w czasie wakacji. Już sam pomysł na bohaterów jest ciekawy. Są bowiem wśród nich postacie historyczne (m. in. Charles Vane, Jack Rackham, Anne Bonny), bohaterowie, których znamy z Wyspy Skarbów Roberta Louisa Stevensona (kapitan Flint, Długi John Silver, Billy Bones), a także zupełnie nowi, stworzeni na potrzeby serialu. A co najważniejsze, scenarzyści rozpisali je cudownie. Trudno znaleźć serial, w którym nie popełniono by mniejszych czy większych grzeszków w kreacji bohaterów. Tymczasem Piraci nie tylko prowadzą ich w sposób ciekawy i dynamiczny, bo ich relacje ewoluują właściwie z każdym kolejnym sezonem i to w sposób nieraz mocno zaskakujący, ale napisane jest to z sensem, a postacie nie zmieniają frontu tylko dlatego, że scenarzystom tak się przywidziało. Nie, tutaj każda postać ma powody, by postępować tak, a nie inaczej.

Oczywiście, nie wypadło by to tak dobrze, gdyby nie świetna gra aktorska. Fantastycznie wypada Zach McGowan jako Charles Vane. Aktor chyba wyspecjalizował się w graniu drugoplanowych bohaterów, którzy niby powinni być czarnymi charakterami, ale wymykają się z utartych schematów i przy okazji kradną dla siebie całe show. Jeżeli oglądaliście The 100 i widzieliście go w roli Roana, to doskonale wiecie, o co chodzi. Równie dobrze radzą sobie: Toby Stephens jako kapitan Flint (a trzeba oddać, że on miał zdecydowanie najtrudniejszą rolę do odegrania) i Toby Schmitz jako Jack Rackham. A relacje między tymi bohaterami – o, to prawdziwa perełka. Postaci kobiece w niczym nie ustępują męskim, a Piraci stawiają na silne, zdecydowane bohaterki, które w tym opanowanym przez mężczyzn świecie potrafią nieźle namieszać i postawić na swoim. Właściwie tylko jedna postać mnie w tym serialu nie przekonuje – Jessica Parker Kennedy jako Max. Rola owszem trudna, ale aktorka zdecydowanie jej nie udźwignęła.

Piraci to serial, który nie dzieli bohaterów na dobrych i złych. W Nassau jest jak w dżungli, rządzi ten kto jest silniejszy. Dobre chęci są niczym, jeżeli nie są poparte przemocą, a do szlachetnych celów podąża się krwawą ścieżką. Dlatego dzielenie postaci w ten sposób nie ma żadnego sensu.

Piraci to przypadek serialu, który z sezonu na sezon podnosi swój poziom. Początek to czysta piracka przygoda i najeżona trudnościami pogoń za upragnionym skarbem, ale z kolejnymi sezonami przeradza się to w coś znacznie większego. Wojnę wydaną cywilizacji, w której przygód nie brakuje, ale na pierwszy plan wysuwają się ludzie i ich ewolucja. Serial nie traktuje bohaterów łagodnie, z wieloma przyjdzie się pożegnać, zanim historia dobiegnie końca. W przeciwieństwie jednak do Gry o tron, która w pewnym momencie zgubiła sens w tym względzie (że już o sensownym rozwoju postaci nie wspomnę), w Piratach śmierć jest naturalną konsekwencją niebezpiecznego życia. Podczas walki i wojny nikt nie jest bezpieczny. Ale śmierć bliskich ma swoje konsekwencje i wywiera wpływ na bohaterów.

Serial pochyla się także nad takim problemem jak wartość cywilizacji. Bo co z tego, że imperia uważają się za lepsze od piratów, skoro stosują takie same metody? To przecież ich maszynerie stworzyły ludzi, którzy nie mają nic do stracenia (warto uważnie obejrzeć scenę, w której mówi o tym Rackham). I są to nie tylko morscy rozbójnicy, ale także niewolnicy (których w serialu nazywa się ruchomościami).

W Piratach zobaczymy także wielką rolę, jaką w walce odgrywa propaganda i opowieści, jak mocno oddziałują one na ludzi i nawet ci, którzy przejrzeli ten szwindel, właściwie nic nie mogą z nim zrobić. Słowa wypuszczone na wolność nie dają się ponowne uwięzić.

Piraci to wciągający serial, z ciekawie napisanym scenariuszem, dobrze poprowadzonymi i zagranymi bohaterami, do tego nakręcony w pięknych plenerach. Wiele kadrów jest cudownych, a zaserwowana w końcówce Wyspa Skarbów, zamglona i pełna złowrogich ech to istne cudo. Nie żałujcie czasu na wyprawę pod czarną banderą.